Your little sister and their little brother [JB] 114*

~NICK POV~

Ik draai me op mijn zij en zucht, ik ben het beu om hier te liggen. Dit is geen vakantie en ik wil Bo vastnemen, ik wil dat alles terug normaal wordt. Ik kijk naar mijn arm, naar de draadjes die eraan vastzitten, ik pruts wat aan de plakker en hij komt los, ik twijfel even en trek dan de naald uit mijn arm. Dan trek ik de rest er ook uit en ik sta op, ik wil naar de deur lopen, maar het gaat wat moeilijk. Ik duizel, maar ik negeer het, waarschijnlijk ben ik gewoon te snel op te staan. Ik loop stug verder tot ik allemaal vlekken begin te zien, met mijn armen zoek ik om mee heen naar een houvast, maar ik vind er geen.


~BO POV~

Net als ik naar binnen wil gaan hoor ik een knal, het flesje water dat ik vastheb valt op de grond en ik ruk de deur open. Binnen zie ik Nick op de grond liggen. ’Kevin!!’ gil ik. Ik ren naar Nick toe en laat me op mijn knieën vallen. Ik strijk zachtjes over zijn haar, ’Nick? Nick, komaan wakker worden’ Ik klop op zijn wang, maar hij reageert niet, Kevin komt teruggelopen met een dokter achter hem aan. Samen tillen ze Nick op en ze leggen hem terug op bed, er komen nog een aantal verpleegsters binnen die mij en Kevin naar buiten duwen. Half hysterisch loop ik de gang op en af, Kevin probeert me te kalmeren, maar het lukt niet. ’Waarom is hij nu zo stom om zichzelf los te maken?’ tier ik. ’Hij weet toch hoe gevaarlijk dat is? ‘ De deur van Nick’s kamer gaat open en een verpleegster komt stil naar buiten, ze sluit de deur achter zich en kijkt me streng aan. ’Schreeuwen zal niet helpen hoor. Als je niet stil kan zijn, moet ik je vragen om weg te gaan’
Ik loop op haar af, ’wat is er? Is het erg?’
’Ik vrees dat ik niets mag zeggen’ ze heeft haar laatste woorden nog maar pas gezegd of de deur gaat open. De dokter komt naar buiten en praat stil met Kevin, uiteindelijk geeft knikt hij nog eens naar mij en loopt weg. De verpleegsters lopen ook allemaal naar andere kamers en Kevin loopt naar binnen. Ik twijfel even, maar loop hem achterna, binnen kan ik mij niet meer bedwingen. Ik ween zachtjes en ga langs Nick zitten, ik neem zijn hand vast en vraag snikkend, ’waarom deed je dat?’
Hij kijkt me aan, dit keer voor echt, hij kijkt niet weg, maar staart recht in mijn ogen. ’Ik wil hier gewoon weg’ zegt hij. Ik knik langzaam en hij neemt mijn hand ook vast, ’en ik wilde bij jou zijn. Ik weet dat ik me slecht heb gedragen en dat ik het niet wilde geloven was verkeerd. Ik was gewoon zo bang dat ik je kwijt ging geraken. Want’ hij kijkt verlegen naar beneden. ’Ik hou zoveel van je, dat ik niet meer zonder je kan’ Er vliegen allemaal vlinders rond in mijn buik. Hij kan niet meer zonder mij!! Ik knijp zachtjes in zijn hand en hij kijkt me terug aan. ’Ik hou ook van jou en je hoeft niet zonder me te leven. Ik zal er altijd zijn’ zeg ik. 'Zolang je niet weer van die stomme dingen doet' voeg ik er lachend aan toe.


the end!!!

just kidding x'D