Your little sister and their little brother [JB] 113*

~JOE POV~

Ik voel me opgelaten als ik samen met Kevin naar Nick’s kamer loop. ’Hier is het’ zegt de dokter. ’Spaar hem nog een beetje, hij is nog redelijk zwak. Hij heeft voldoende rust nodig’ Kevin knikt ernstig en ik volg zijn voorbeeld dan gaan we de kamer binnen, daar zit Nick al rechtop in zijn bed. ’Hi broertje’ zegt Kevin.
’Waar ben ik?’ vraagt Nick zijn stem klinkt schor.
’Het ziekenhuis’ zegt ik. Nick doet alsof hij me niet gehoord heeft en kijkt vragend naar Kevin.
’Nick dit is niet het moment voor je kinderachtig gedoe’ zegt hij.
’Hoezo kinderachtig? Ik ben niet kinderachtig, het is Joe, hij..’
’Stop!’ zegt Kevin net iets te hard. Een verpleegster steekt bezorgd haar hoofd langs de deur, ’is alles ok?’ vraagt ze.
’Jaja’ zegt Nick geïrriteerd.
’Ik ga maar beter’ zeg ik stil.
’Ik ook, als Nick zo koppig gaat doen heb ik geen zin om te blijven’ We lopen net naar buiten als Nick zacht, ’sorry’ mompelt.
’Sorry wat zei je?’ vraagt Kevin.
’Sorry’ zegt Nick nog steeds te koppig om het harder te zeggen.
’Dus je gelooft me?’ vraag ik.
’Ik geef je de kans om het uit te leggen’ zegt hij. Hij kijkt me nog steeds niet aan, maar het is toch al een begin. Ik loop terug naar het bed en zet me neer, dan doe ik mijn verhaal. ’We zijn gewoon vrienden, dat weet je toch? Dat zijn we al sinds het begin’ besluit ik.
’Thuis heb ik ook een artikel gelezen over jou en Bo’ zegt hij dan. ’Toen geloofde ik het niet, maar nu met het 2de artikel kreeg ik echt schrik’
’Hoezo nog een artikel’ vraag ik niet-begrijpend.
’Na het winkelen, met de paparazzi’
’Toen we opsplitsten?’
’Ja’
’Komaan Nick, als jij erbij had gelopen stond jouw naam in de plaats. Voor evengoed stond Kevin zijn naam daar. Of stonden jij en Jinse op de cover’ Nick blijkt eindelijk tot zijn zinnen te komen, ’is ze hier?’ vraagt hij.
’Wie? Jinse’ vraag ik plagend. Hij kijkt me ernstig aan, ’ok te vroeg voor grapjes’ zeg ik. ’Moet ik haar gaan halen?’
’Als je wilt’
’Ok’ mompel ik en ik sta op.

~BO POV~

Ik kijk op als ik voetstappen in de hal hoor weerklinken, na zo’n 10 seconden verschijnt Joe in de deuropening. ’Nick wilt je zien’ zegt hij.
’Wat?’ vraag ik ongelovig. Is hij bij zijn zinnen gekomen gelooft hij het eindelijk?
’Hij heeft me de kans gegeven het uit te leggen’ zegt Joe mijn gedachten radend. ’Kom’
We lopen door de gangen, ’hier is het’ zegt Joe. Voor de deur blijf ik staan, ’weet je zeker dat hij me wilt zien?’ vraag ik.
’Nee ik heb het verzonnen, tuurlijk wilt hij je zien’ Joe duwt me bijna de kamer in.
’Hi’ zeg ik onwennig.
’Hi’ antwoordt Nick hees.
’Ik ga wel even’ zegt Kevin. Als hij voorbij me komt, glimlacht hij nog even bemoedigend en dan loopt hij de deur uit. Ik staar naar mijn voeten en zwaai lichtjes met mijn armen, ik voel Nick’s blik op me rusten en kijk op. Hij kijkt me vragend aan en ik loop moeilijk, alsof ik niet meer weet hoe dat moet, naar de stoel langs het bed.
’Hoe voel je je?’ vraag ik stom. Het is het eerste wat ik na 5 minuten stilte kan uitbrengen.
’Ik heb me al beter gevoeld’ zegt hij met een zwak lachje.
’Ah’ zeg ik. Ik staar voor me uit naar het raam. De behoefte om hem te knuffelen en hem nooit meer los te laten is sterk, maar ik hou me in. Ik weet nog niet goed hoe ik me moet gedragen. Is het terug zoals voor de ruzie?
’Dus..’ zegt hij.
’Dus?’ zucht ik. Ik kijk hem terug aan en betrap hem erop dat hij wegkijkt. Dit is anders dan de eerste keer, toen was het alsof we geen ruzie hadden gemaakt, nu weten we allebei geen houding aan te nemen. ’Heb je dorst?’ vraag ik. Om toch maar iets te zeggen.
’Eigenlijk wel’ zegt hij. Ik kijk rond, maar zie nergens iets te drinken staan, ik besluit dan maar een automaat op de gang te gaan zoeken.
’En?’ vraagt Kevin die nog op de gang staat. Ik onderdruk de drang om mezelf in zijn armen te werpen en te wenen. In de plaats daarvan loop ik naar het drankautomaat en haal er een flesje water uit. ’Ik weet niet’ zucht ik. ’Het verloopt zo stroef, zo afstandelijk. We hebben nauwelijks iets tegen elkaar gezegd’
’Dat is toch normaal?’ vraagt Kevin. ’Elk koppel heeft dat na een ruzie’
’Daar ben ik niet zo zeker van, de vorige keer was alles meteen terug goed’
’Het draait wel bij, nog even geduld. Jij en Nick zijn voor elkaar gemaakt, één stomme ruzie gaat dat niet veranderen’ zegt hij. Hij geeft me even een knuffel en duwt me dan in de richting van de deur.
/grey]