Your little sister and their little brother [JB] 112*

~BO POV~

Opeens word ik wakker. Ik kijk om de klok en draai me om, net als ik mijn ogen terug dicht wil doen, zie ik Nick liggen. Hij ademt zwaar en hij ligt de hele tijd te woelen, zijn voorhoofd glimt van het zweet en als ik mijn hand erop leg, trek ik hem meteen terug. Hij gloeit, ik geraak in paniek. Ik spring uit bed en loop naar de eerste kamer, ik klop hard op de deur en ga naar binnen. Kevin en Lies kijken slaperig op, ’het is Nick’ zeg ik. ’Het is, ik weet niet, hij gloeit’ Kevin schiet meteen wakker en loopt de kamer uit, Lies springt ook uit bed en neemt me vast. ’Het komt wel goed’ zegt ze.
’Wat is er aan de hand?’ vraagt Joe. Hij staat slaperig in de deuropening en schrikt als hij naar mij kijkt.
’Nick’ stamel ik. Hij trekt grote ogen op en loopt dan weg, ik wil achter hem aangaan, maar Lies houdt me tegen. ’We moeten de 100 bellen’ zeg ik.
’Ik zal dat wel doen’ zegt ze. ’Blijf jij hier’ Ik knik, maar zodra ze weg is, loop ik terug naar onze kamer. Kevin en Joe staan langs het bed en Nick is ondertussen wakker. Ik loop naar de badkamer een maak een washandje nat, dan loop ik de kamer terug binnen en ik hou het washandje op Nick’s voorhoofd. Nog steeds ligt hij te woelen, het is precies of hij ijlt.
’Hij heeft niet gegeten’ zeg ik.
’Wat?’ vraagt Kevin afwezig.
’Hij heeft niet gegeten deze avond’ zeg ik. ’Het is mijn schuld’ zeg ik dan.
’Je kan er toch niets aan doen’ zegt Jinse. ’Het is niemands schuld’ ze komt naar me toe en kijkt me doordringend aan. Wat er daarna gebeurd, komt allemaal in slowmotion. Twee mannen komen naar binnen en buigen zich over Nick, dan leggen ze hem op een draagberrie en ze lopen naar buiten. ’Ik ga mee’ zeg ik.
’Zou je niet beter hie’ Kevin zwijgt meteen als hij mijn blik ziet. Ik storm de badkamer in, daar trek een ander broek aan. Dan grijp ik mijn schoenen en ik loop naar buiten, aan de voordeur trek ik nog vlug mijn jas van de haak en dan spring ik in de ambulance. Joe komt ook mee en Kevin blijft bij Lies en Jinse zodat ze samen naar het ziekenhuis kunnen rijden. De deur gaat toe en we rijden weg, na zo’n 10 minuten komen we in het ziekenhuis en Joe en ik worden naar de wachtkamer geleid. Ik ijsbeer de kamer door tot Joe me vast neemt en me zachtjes op een plastic stoel duwt. Met mijn handen in mijn haar staar ik naar de grond, om de zoveel tijd kijk ik op om te kijken of er iemand is. Zodra een verpleegster voorbij komt spring ik recht en klamp ik haar vast. ’Waar is Nick?’ vraag ik. De verpleegster kijkt me geschrokken aan, ik moet er wel krankzinnig hebben uitgezien, maar dat kan me niet schelen.
’Er is zojuist een jongen met diabetes naar binnen gebracht weet u toevallig waar hij ligt?’ vraagt Joe kalm. De verpleegster schud haar hoofd, ’nee sorry, als u nu terug naar de wachtkamer wilt gaan? Zodra ik iets weet zal ik u verwittigen’ Joe trekt me terug mee en snikkend val ik op een stoel.
’Ik wil niet dat het laatste wat hij tegen me’
’Sshhh’ ineens voel ik 2 armen me om me heen. Ik begin weer te wenen en als Kevin me loslaat, is zijn hele jas nat. ’Sorry’ zeg ik snuffend.
’Is niets, weten jullie al iets meer?’ vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en staar naar mijn voeten.
’Moeten jullie je ouders niet verwittigen?’ vraagt Jinse dan.
’Zouden we niet beter wachten tot we nieuws hebben?’ vraagt Kevin.
’De familie van Nick Jonas?’
Kevin draait zich om, ’Ja. Heeft u nieuws?’
’Volg mij maar’ zegt de dokter. Iedereen staat op, ’er kunnen maar 2 personen mee’ Ik zet me terug neer.
’Kom je niet mee?’ vraagt Kevin.
’Nee, hij wilt me toch niet zien dus’ zeg ik en ik buig mijn hoofd. Kevin kijkt me nog even aan, maar gaat uiteindelijk samen met Joe de wachtkamer uit.