Veertien|•|

‘We zijn er.’ Melde Alice toen de auto stopte. Het lijkt me erg logisch dat als de motor van de auto uit is en de deuren open gaan je er bent. ‘Alice, ik ben blind, niet dom.’ Ik stapte uit. ‘Sorry.’ Mompelde ze zacht. Ik lachte zacht. ‘Is niet er hoor Alice, het is alleen dat ik de meeste dingen wel weet. Waar is je vrolijke stemming nou?’ Voor ik het wist had ze mijn arm weer te pakken en trok ze me mee richting het huis, denk ik tenminste. ‘Pas op, een trap.’ Ik knikte. ‘Hoeveel treden?’ ‘Drie en dan een recht stuk en dan zes.’ Ik knikte en liet de trap op. Toen ik alle treden had gehad werd de deur geopend. ‘Kom binnen.’ Zei Alice en ik volgde haar stem. ‘Zullen we naar mijn kamer gaan?’ Ik knikte. Nadat het me was gelukt om de trap op te lopen. Alice me naar haar kamer, ten minste, dat denk ik. Tegen de muur links staat een bank, ze heeft geen bed. Ik liep naar links en ging zitten. ‘Hoe wist je dat?’ vroeg Alice verbaast die naast me ging zitten. ‘Ik weet wel meer.’ Mompelde ik. Eigenlijk wel raar dat ze geen bed had, ze moest toch slapen? Ik wist nu gelukkig wel hoe iedereen eruit zag, Pepijn had ze beschreven. Veel mensen denken dat dieren dom zijn, maar dat zijn ze helemaal niet. Alice was klein en had kort zwart piekerig haar. Ze had net zoals de rest ook een witte huid en gouden ogen, wat ik niet snapte, want ze waren allemaal geadopteerd. Pepijn was ook bang voor ze, hij wou vluchten, voelde zich niet op zijn gemak. Wat ik erg raar vond, want zo deed hij nooit. ‘Alice, jullie zijn toch geadopteerd?’ ‘Ja.’ ‘Waarom hebben jullie dan dezelfde kleur ogen en huidskleur?’ Het was even stil. ‘Hoe weet je dat?’ Shit. ‘Ehm.. Dat heb ik gehoord.’ Verzon ik snel. ‘Toeval.’ Mompelde ze. Ik geloofde haar niet, dat is onmogelijk. Ik knikte maar. Plotseling ging mijn mobiel af. Voordat ik hem kon zoeken in mijn tas gaf Alice hem al aan me. Ik mompelde snel bedankt en nam om. ‘Met Mady.’ ‘Madelein, kom je naar huis?’ Het was mijn vader, hij klonk verdrietig. ‘Natuurlijk, tot zo.’ Hij hing op toen ik uitgepraat was. Hij klonk zo verdrietig, wat zou er aan de hand zijn? ‘Alice, kan je me naar huis brengen?’ ‘Ja.’ Ik stond op en pakte mijn tas. Wat er ook aan de hand was, het was ernstig.