Your little sister and their little brother [JB] 107*

~BO POV~

Ik word wakker en kijk op de klok: ’02.24’. Kreunend [niet verkeerd!! ö] draai ik me om en ik kijk naar Nick die vredig ligt te slapen. Ik blijf naar hem staren en denk aan vandaag, het was allemaal heel ontspannen. We hebben alles uitgepakt en zijn toen gaan winkelen, daarna hebben wij –de meisjes- gekookt en hebben we wat tv gekeken. Morgen gaan we skieën, of eigenlijk vandaag, straks. Ik kijk er wel naar uit, ookal weet ik dat ik waarschijnlijk heel dikwijls ga vallen. Niet veel later val ik terug in slaap met de gedachten van ik die neer ga in de sneeuw. [die zin klopt niet --‘]

~NICK POV~

Ik rek me heerlijk uit en kijk dan naar Bo die nog naast me ligt te slapen. Er wordt zachtjes op de deur geklopt en de deur gaat open. ’We vertrekken over een uur’ zegt Lies. Ik knik en ze is weer weg.
’Mhh’ hoor ik langs me. En Bo wrijft slaperig in haar ogen.
’Goeie morgen’ zeg ik lachend.
’Goeie morgen’ antwoordt ze slaperig.
’We vertrekken over een uur’ zeg ik en ik stap uit bed. Iets later zit ik aan tafel en smeer ik een boterham. Iedereen kijkt als een zombie voor zich uit en gaapt afwezig, zelfs Lies die er daarstraks zo monter [omg wt’n woord --‘] uitzag, kijkt nu wezenloos naar haar ontbijt. Uiteindelijk ruimen we de tafel af en we lopen allemaal terug om ons om te kleden.

~BO POV~

Met mijn ski-uitrusting al aan, wacht ik in de zetel, Nick zit knikkebollend langs me en ik moet zelf moeite doen om niet in slaap te vallen. Mijn hoofd zakt langzaam naar voren en mijn kin raakt bijna mijn hals. ’Kunnen we?’ vraagt Kevin. Ik schiet terug wakker en kijk naar Kevin die er veel te actief uitziet voor een jetlag te hebben.
’Mhh’ mompel ik en ik krabbel overeind. Ik tik tegen Nick’s hoofd en hij schiet ook wakker. ’Kom slaapkop’ zeg ik gapend.
’Hoor wie het zegt’ antwoordt hij lachend. We lopen naar buiten en nadat Kevin de deur heeft gesloten, lopen we richting het skiparcour…
’Klaar?’ vraagt Joe. Ik klik mijn skibotten vast in de ski’s en kijk op, ’helemaal’ antwoord ik. Ik ben blij dat ik eindelijk echt kan skieën, 2 uur, 2 UUR!! Hebben we les moeten volgen en toen bleek dat Joe en ik klaar waren om te kunnen skieën. De rest had meer problemen, veel problemen met de zwaartkracht. Joe neemt mijn hand vast en daar gaan we de berg af. ’Volgens mij is het beter als we apart gaan’ zeg ik half bang.
’Nee tuurlijk niet’ antwoordt hij. Met een hoge snelheid skieën van de wel heel erg stijle heuvel af en het onvermijdelijke gebeurd. Onderaan de berg vallen we neer, Joe valt op me en kijkt me grijnzend aan. ’Misschien had je toch gelijk’ grijnst hij.
’Denk je?’ vraag ik. Hij knikt en blijft liggen. ’Lig je goed?’ vraag ik.
’Ja lekker zacht’ antwoordt Joe.
’Wel ik niet, dus..’ ik duw hem van me af en sta recht. Joe steekt zijn hand uit, ’je denkt toch niet dat ik je recht ga trekken zeker’
’Eigenlijk wel’ antwoordt hij. Zuchtend steek ik mijn hand uit en hij neemt hem stevig vast, maar inplaats van dat ik hem rechttrek, trekt hij mij de grond op. ’Dat deed je expres!’ roep ik.
’Misschien wel’ antwoordt hij lachend. Ik probeer terug recht te staan, maar de ski’s zitten in de weg, ’nu mag jij me rechtrekken’ zeg ik.
’Ok’ Hij probeert recht te staan, maar valt meteen neer omdat zijn ski’s in de weg zitten. Hij valt natuurlijk meteen op me en ik hap naar adem.
’Aah, je weet altijd goed te landen he’ zeg ik ironisch. We geraken na zo’n 10 minuten vallen alle2 recht en besluiten om iets te gaan drinken. Met een kop [jawel had ge nooit verwacht] chocomelk voor ons, zitten we gezellig in een cafeetje dat uitkijkt over de skipiste. Ik drink van mijn chocomelk en een grote toef slagroom blijft achter op mijn neus.
’Lekker’ zegt Joe lachend. Ik neem een servet en veeg de slagroom af. We kijken wat naar de anders skiërs en praten wat over hoe de vakantie gaat zijn.
’Daar zijn jullie’ zegt Nick. Hij komt langs me zitten en drukt een kus op mijn lippen, ’ik dacht dat jullie gingen skiën’ zegt hij.
’Dat hebben we ook gedaan’ zeg ik. Ik kijk naar Joe, ’maar dat lukte niet zo goed’ zeg ik dan.
’Hoezo?’ vraagt Nick. Hij neemt een slok van de chocomelk en kijkt me vragend aan.
’We hadden een paar problemen met de zwaartekracht’ zegt Joe.
’Net zoals jij en de rest’ zeg ik.
’Hé’ zegt Nick en hij port me. ’Die problemen zijn ondertussen opgelost’ hij drinkt mijn chocomelk op en staat dan recht. ’Kom dan gaan we nog wat skieën’ we lopen met ons drieën naar de skipiste en ditmaal kom ik beneden zonder te vallen. Samen met Nick wacht ik op de skilift om ons terug naar boven te brengen. Als we erin zitten kijk ik om me heen, ’het uitzicht is zo mooi’ zucht ik.
’Ja’ zegt hij. Ik leun met mijn hoofd tegen het zijne en samen kijken we naar de witte sneeuw. ’Ik ben blij dat ik hier ben met jou’ zeg hij. Ik kijk hem aan, ’ik ook’ zeg ik en ik geef hem een lange kus…