I Told You So!!! Bill was Right!

Ik hoor Scotty buiten blaffen en vermoeid hijs ik me recht. Bill ligt liefjes te slapen en heeft zich volledig in het deken gewikkeld. Ik kijk op de klok en zie dat het nog maar 2uur is. Ik sta op en loop voorzichtig naar de badkamer toe. Ik doe mijn behoefte en besluit naar onder te lopen voor wat drinken. Ik schenk wat fruitsap uit en open de deur voor Scotty. Hij lijkt blij me te zien en ineens zie ik Simone in de keuken komen. 'Blake? Moet jij niet slapen?' vraagt ze verontwaardigd. 'Jawel, maar ik ben niet zo moe.' zeg ik lachend. Ze grinnikt en maakt zichzelf een kopje thee. Ik voel een steek in mijn buik, die zo hard aankomt dat ik per ongeluk het glas loslaat.

Met veel lawaai valt het stuk op de grond en draait ze zich geschrokken om. 'Blake, gaat het?' en snelt op me af. Ik krijg hevige kramp en houdt me vast aan het dienblad. 'Ik geloof dat dat je weeën zijn, meisje!' zegt ze voorzichtig. 'Maar...die komen pas ...over een weekje toch?' vraag ik met een pijnlijk gezicht. 'Bill zal nog eens gelijk krijgen!' grijnst ze en loopt naar boven. 'Wat..' probeer ik. 'Bill wakker maken.' roept ze en meteen hoor ik Bill alles bijeen sprokkelen.

Beneden gekomen probeer ik hem onschuldig aan te kijken. 'Wat doe jij ook weer beneden?' vraagt hij ontzet. Simone grinnikt en helpt Bill met de koffer. 'Klaar om te vertrekken?' vraagt hij. Ik knik en nog steeds in pyjama stap ik in de auto. 'Bill, je laat toch iets weten als het al voor vanavond is he!' zegt ze nog. 'Tuurlijk mam!' roept hij en rijdt de oprit af. 'Lukt het nog?' vraagt Bill bezorgd en legt een hand op mijn been neer. Ik knik en verbijt de pijn die opkomt. Als snel naderen we het ziekenhuis en kan ik opgenomen worden. Bill blijft volkomen rustig en kijkt me blij aan als ik eindelijk de kamer ingerold wordt.

'Hoe voel je je?' vraagt hij zacht. 'Goed.' zeg ik nog wat suf en hij neemt mijn hand vast. Een kus op mijn hoofd en het kan beginnen.






Die volgende ochtend.
Ondertussen zijn Simone, Fien en Tom al in het ziekenhuis en moet Jürgen helaas gaan werken. De weeën beginnen sneller te komen en ik ben helaas geen goed gezelschap meer. Het doet hartstikke veel pijn, maar ik wil geen medicijnen nemen. 'Lieverd, moet je echt niets?' vraagt Bill bang. Huilend schud ik mijn hoofd. 'Ik..wil niet.' kreun ik en wrijf met mijn hand over mijn buik heen. Ineens komt er een verpleger binnen en moeten ze de kamer verlaten. 'Je bent klaar voor de bevalling!' zegt ze glimlachend. Ik knik en Bill kijkt me blij aan. 'Het is zover.' mompelt hij zacht en drukt kleine kusjes op mijn gezicht. Meteen wordt ik naar zo'n verloskamer gestuurd en wijkt Bill geen seconde van mijn zijde.

Tom pov..

Blake rolt de kamer uit en ik zie mijn broertje glimlachen. 'Is het zover?' vraag ik benieuwd. Hij knikt en ik geef hem nog een schouderklopje voor hij uit het zicht verdwijnt. Fien kijkt zenuwachtig rond en ik merk vooral de bange ogen op. 'Lieverd, wat scheelt er?' vraag ik glimlachend. 'Ik hoop dat het goed gaat!' zegt ze zielig. 'Ach, je kent Blake toch!' zeg ik en ze grijnst. 'Waar is mam?' vraag ik verbaasd. Ze begint te lachen. 'Toen de dokters zeiden dat het tijd was heeft ze meteen haar gsm uitgehaald, ze beveelt Jürgen zijn baas om hem te laten stoppen met werken.' Ik begin te lachen en zie Simone met een grote glimlach terugkomen. 'Omgekocht?' vraag ik. 'Nee, mijn charmes gebruikt Tom!' zegt ze trots. Ongelovig kijk ik der aan. Ze zucht.


'Hij moet zondag wel extra gaan werken.' zegt ze zuchtend. 'Dat had ik wel gedacht, maar hij komt?' vraag ik. 'Ja joh!' en klapt in der handen. 'Het eerste kindje, het is op weg!' zegt ze vrolijk en knuffelt me. 'Mam,..ik wil nog leven!' zeg ik haast stikkend. De deur wordt met een klap geopent en Bill verschijnt. 'Hij is er!!! Hij is er!!!' gilt hij uit. De traantjes glijden over zijn wangen en ik omhels hem stevig. 'Proficiat broertje!!' zeg ik emotioneel. 'Ik ben vader!' snikt hij. Mam komt erbij en neemt haar zakdoek al in de aanslag. 'Max is geboren.' huilt ze. Fien begint spontaan te huilen en ik omsluit haar in mijn omhelsing. 'Hij weegt 3kg500, en is 40 cm.' vervolgt Bill en veegt zijn ogen droog. 'Hoe is het met Blake?' vraagt Fien. 'Geweldig!! Het ging erg snel, ze was heel sterk!' zegt hij trots. Ik grinnik. Dat zijn we ondertussen wel al van haar gewent, niet?

Ik hoor snelle voetstappen op de gang en draai me om. Daar loopt Jürgen, haren in de wind, werkerskleren aan,2 ballonnen in zijn handen? paniekerend, tot hij ons ziet. 'Ben ik op tijd?' vraagt hij snel. Simone klapt zich aan hem vast. 'Hij is er net.' zegt ze emotioneel. 'Maar..dat is geweldig!!' zegt hij met een glimlach en Bill kijkt hem blij aan. 'Moest jij niet werken?' vraagt hij verbaasd. 'Speciaal voor jou ben ik naar hier gekomen!' zegt hij met een grijns. Bill glimlacht en ik zie dat het veel voor hem betekend. Hij knuffelt hem en felicteert hem daarbij ook. Ik begin ineens te lachen als ik die ballonnen weer opmerk. 'Heb je die nog speciaal gaan kopen?' vraag ik verwonderd. 'Ja, ik kon toch niet toekomen, met lege handen!' zegt hij grappend.

De deuren gaan weer open en dit keer zien we de kersverse moeder, uitgeput maar lachend verschijnen. 'Lieverd, alles oke?' vraagt Simone meteen zacht. Ze knikt en bezorgd komt Bill naar der toe. 'Is alles oke?' vraagt hij. 'Ja, ik ben gewoon wat moe.' brengt ze uit en sluit vrijwel meteen haar ogen. Verbaasd kijkt Bill de dokter aan. 'IS dat normaal?' vraagt hij hem. Hij knikt. 'De bevalling ging heel erg snel! Op een gegeven moment kon ze de druk niet meer aan, het is normaal, maak je geen zorgen!' zegt hij lachend. Bill neemt opgelucht verse lucht binnen en we volgen hun naar de kamer.