The Truth and nothing but the truth

Mary:

ik keek Manuel ernstig aan. wat is er in godsnaam met je gebeurd? zijn lichaam(voor zover ik dat kon zien) zat onder de blauwe plekken en schrammen. hij had zijn hand op zijn buik neergelegd en kwam steunend overeind. ik hielp hem rechtop te blijven zitten. Larissa ondersteunde Diego op dezelfde plek. hij keek me verdrietig aan. wat doen jullie hier? nou we werden nogal ongerust toen jullie niet kwamen opdagen op school. zei Larissa. er is niks ernstigs. zei Diego. gewoon een paar blauwe plekken gaat wel weer over. Larissa keek hem met vuur in haar ogen aan. Diego stomkop! het gaat helemaal niet goed met je. ik wil er niet over praten oke? zei hij. je gaat er wel over praten en jij ook Manuel. zei ik. we laten ons niet langer wegduwen. we willen alles weten! zei Larissa. de jongens keken elkaar voor een moment aan en zuchtte tegelijkertijd. oke dan maar kunnen jullie ons eerst naar die muur brengen. zei Manuel. we knikten en ondersteunde ze naar de muur. ze leunden met hun rug tegen de stenen. oh dat voelt al wat beter. zei Diego. ik ging op m'n knieën voor hem zitten. en nu de waarheid. Larissa kwam naast me zitten en stemde met me in. Diego begon. hij vertelde dat zijn vader in illegale dingen handelde. eerst wisten ze er niks van maar ze zagen hun vader een keer. hij had tegen hun geschreeuwd en ze geslagen. hij had ook gedreigd dat hij ze zou vermoorden als ze iets zouden zeggen dus hadden ze braaf gedaan alsof ze er niks van wisten. toen ik dus ineens bij hun thuis kwam en er zo achter kon komen moest ik weg daarvoor werd ik eruit gegooid. de moeder van Manuel en Diego was zelf bang voor haar man. en dat telkens rennen dan? vroeg Larissa. nu was het de beurt aan Manuel om dat uit te leggen. hij zei dat zijn vader hun overal in de gaten hield met zijn handlangers. dus telkens als er 1 in de buurt kwam moesten ze ons beschermen tegen hun vader. maar hij weet nu dat we bestaan. zei ik. is dat een probleem. ik vrees van wel. zei Manuel. we zullen nu dag en nacht bij jullie moeten zijn. dat vond ik niet zo erg alleen de reden beangstigde me. bij alleen onze eerste ontmoeting trok hij al bijna al het haar uit mijn hoofd. kunnen we het tegen onze ouders zeggen? vroeg Larissa. nee! tenminste als je niet wilt dat zij ook doelwit worden. Larissa was stil. we wisten niet wat we ermee aan moesten...

na veel ideeën van ons allemaal kwam Diego met het beste. we gingen gewoon in het oude gebouw wonen. het was bijna vakantie. we hadden dan 2 weken.daarna zagen we wel verder.ik en Larissa zouden tegen onze ouders zeggen dat we bij Manuel en Diego zouden gaan logeren. eerst moesten onze ouders Diego en Manuel ontmoeten. anders mochten we nooit gaan. we besloten dat morgenavond te doen.

in de avond kwamen Manuel en Diego door onze ramen naar binnen en sliepen bij ons. we verzorgden hun wonden en besloten dat we morgenochtend naar de dokter zouden gaan. eerst stribbelde Manuel heftig tegen. maar toen ik zei dat ik wel een smoes zou bedenken voor wat er met hem gebeurd was stemde hij toe. dat moest ik tenslotte ook doen als hij mijn ouders ontmoette...

zo gezegd zo gedaan. de volgende ochtend zaten we met z'n vieren bij de dokter. ik had gezegd dat de jongens in een vechtpartij waren gekomen om ons te beschermen. ik zei natuurlijk niet dat het hun vader was. inplaats daarvan maakte ik er een groep jongens van die mij en mijn zus lastig vielen. de dokter had ons geloofd en Manuel had me trots aangekeken. ze hadden allebei een paar ribben gekneusd. met dat en de blauwe plekken en schrammen was er verder niks ernstigs. ik en Larissa waren hun steun en we waren alles wat de jongens nog hadden.

in de avond zou het diner met mijn ouders zijn. de jongens waren bloednerveus. kom op. zei ik tegen Manuel. mijn ouders zijn niet zo erg. weet ik. zei hij. ze kunnen nooit erger zijn dan mijn vader. hij gaf me snel een kus en klom toen met moeite en heel veel pijn het raam weer uit. hij moest natuurlijk via de voordeur naar binnen komen. ik vroeg me af hoe mijn ouders zouden reageren..