Searching the streets of Spain

Larissa:

Ik rende en rende en rende samen met Mary door de spaanse straten. We stonden stil om op adem te komen. Weet jij waar we zijn? vroeg ik toen ik weer op adem was gekomen. Mary keek in het rond en knikte. Ja, ik ben hier met Manuel geweest. Ze wees naar rechts en hand in hand liepen we richting huis. We spraken geen woord over wat er net was gebeurd, we hadden namelijk besproken om dat straks weer thuis te doen. Na een halfuur zagen ze eindelijk hun huis. Ik stopte mijn sleutel
in het slot en zo zachtjes als een muis liepen we naar binnen. We plofte
beide neer op mijn bed. Aah Mary! Wat? Vroeg ze verbaasd. Ik pakte een pluk haar vast en liet het daarna weer los. Heel mijn hand zat vol met haar van Mary. Die man heeft echt hard getrokken. Mary rilde als ze er weer aan dacht. Ik pakte een kam en kamde de haren van mijn zus. Er kwam
veel haar uit. Mary keek in de spiegel. Volgens mij ben ik niet kaal. Nu
moesten ze allebei lachen maar hun gezicht vertrok al weer snel. Ze gingen weer op het bed zitten. Allebei wisten ze dat die rare enge man de vader was geweest van Diego en Manuel. Ze wisten natuurlijk ook dat ze allebei een vraag hadden die altijd werd ontweken door de twee jongens. Ineens schoot Mary iets te binnen. Ze vertelde over dat ze achter de steen had gelegen en twee mannen hadden horen praten. Ze wist niet alles meer, maar wel dat het makkelijker was om geen kinderen en vrouw te hebben omdat die alleen maar in de weg liepen. Ik vond het een raar verhaal, maar geloofde me zus wel. Er is iets heel raars aan de hand thuis bij Diego en Manuel en de meisjes wisten bijna zeker dat hun vader er mee te maken had. Maar wat het was wisten ze niet. Ze dachten en dachten maar konden niks verzinnen. Ik merkte uiteindelijk dat Mary in slaap was gevallen op mijn bed. Ik nam haar voorbeeld en deed ook me eigen ogen dicht. Na 20min draaien viel ik eindelijk in slaap.

Moeder keek raar op toen ze de meisjes wilde gaan wekken. Wakker worden!
de meisjes deden slaperig hun ogen open. Heb jij geen eigen bed? vroeg moeder aan Mary. Ze kwam na het feest nog even wat aan mij vertellen en toen zijn we in slaap gevallen loog ik. Oke zei moeder. Ooh ja en Mary, kom de volgende keer als je uitgaat niet meer zo laat thuis. Ja mam, zei ze. Het ontbijt is over 15min klaar zei moeder en toen verliet ze de kamer. Zuchtend stonden de meisjes op. Ze hadden natuurlijk maar kort
geslapen. 15min later kwamen ze beide naar beneden, aten wat en vertrokken met de bus naar school.

Op school vertrokken ze beide moe naar hun eigen klas. Ik zat in de eerste les toen ik doorhad dat Diego er niet was. Ik stak mijn vinger op
en de juf kwam naar me toe. Weet u waar Diego is? vroeg ik. De juf schudde haar hoofd en ging weer verder met les geven. Toen Diego bij het
tweede lesuur er nog niet was werd ik ongerust. Ik smste Mary dat Diego er niet was en snel kreeg ik een sms terug. Manuel was er ook niet en ze
wilde gaan zoeken. Ik liep naar buiten en trof daar mijn zus aan. We gaan ze zoeken zus zei Mary. Goed idee besloot ik. We wachtte tot de bel
ging, alle kinderen naar binnen waren en er niemand in de buurt was. Daarna rende we zo snel mogelijk weg van de school. Waar gaan we zoeken?
vroeg ik. Mary had een goed idee. Een tijdje later waren ze bij het oude
gebouw waar Manuel Mary gister mee naartoe had genomen. Hij is hier niet
zei Mary. We besloten naar het park te gaan maar daar was hij ook niet. De enige plek die we nu nog wisten was het strand. We zochtte heel het strand af. We wilde bijna de hoop opgeven toen ik twee jongens zag liggen in het zand. We rende ernaar toe. Het waren Diego en Manuel. Ze lagen met gesloten ogen in het zand. Ik dacht gelijk aan het ergste en knielde naast Diego neer. Mary deed hetzelfde bij Manuel. Nu opende de jongens hun ogen. Ik zag in de ogen van Diego dat hij pijn had. Kreunend
ging hij rechtop zitten. Geschrokken keken in en Mary elkaar aan. Wat was er met de jongens gebeurd?