A stupid mistake

Mary:

we waren al een halfuur aan het rennen en ik kon niet meer. mijn zij stak en mijn voet ook. kunnen we alsjeblieft stoppen? Manuel minderde vaart en toen stonden we eindelijk stil. ik hijgde. wat een conditie had die jongen! gaat het? vroeg hij. ik hijgde te zwaar om antwoord te geven. hij trok me een kapot onbewoond gebouw in. hij bracht me naar het dak. daar lagen 2 matrassen op de grond met een deken erbovenop. wat is dit? dit is waar ik ben als ik het thuis niet meer uithoud. ik ga hier dan altijd heen met mijn broer. weten je ouders dat je hier soms bent? vroeg ik. hij schudde van nee. en dat moet ook zo blijven. oke. zei ik. maar worden ze nooit ongerust of..iets? mijn moeder wel.. zei hij zacht. en je vader niet? kom hier liggen. zei hij afwijkend terwijl hij op 1 van de matrassen ging liggen. ik zuchtte diep en liep naar hem toe. wat is er aan de hand? waar heb je het over? vroeg hij alsof ik mijn hersens had verloren. doe niet alsof je het niet weet! riep ik. snel stond hij op en legde zijn hand op mijn mond. sst! niet schreeuwen ik meen het! ik beet in zijn hand. hij trok hem geschrokken terug. auw Mary waar was dat voor nodig. vertel me wat er aan de hand is. siste ik. en snel anders ga ik naar huis. je weet niet eens waar je bent. zei hij. en trouwens ik laat je echt niet gaan. kan ik dan tenminste mijn zus bellen. zei ik boos. ik weet zeker dat ze me is gaan zoeken. Diego let wel op haar. zei hij. maak je geen zorgen. dit schoot niet op. hij zou me niet gaan vertellen waarom we als gekken hadden gerend. ik zakte uitgeput neer op het matras. Manuel trok me naar zich toe en knuffelde me. ugh wat ik haatte ik het als ik iets niet te weten kon komen...

een uur later lag ik nog steeds wakker. Manuel niet. zijn zware langzame ademhaling zei me dat hij sliep.zijn arm hing losjes over me heen. waarom mocht ik niet weten wat er gebeurde. en wat was er met Larissa? hoezo Diego let wel op haar. hij weet toch niet dat ze me is gaan zoeken? of wel? ik vervloekte mezelf dat ik mijn telefoon thuis had laten liggen. opeens hield ik het niet meer uit. ik ging naar Larissa of Manuel het nou leuk vond of niet. ik wurmde me zo zacht mogelijk uit Manuel's greep en stond op. daarna vluchtte ik zo snel mogelijk weg...

buiten was het wat afgekoeld. in de verte hoorde ik Spaanse muziek. ik besloot daar op af te lopen. opeens hoorde ik zware mannenstemmen achter me. ik wist dat ik me moest verstoppen. ik verschool me achter een steen en bleef zo stil mogelijk liggen. de mannen kwamen dichterbij en ik hoorde ze steeds duidelijker praten. die zoons van jou mogen wel is beter op gaan passen! ik weet het maar ze luisteren niet en mijn vrouw werkt me ook alleen maar tegen als ik ze een hengst verkoop terwijl ze het verdienen. gewoon dumpen die hap man. wat moet je ermee? ik heb geen vrouw en kinderen en ik heb minder moeite met niet gepakt worden. misschien heb je gelijk. waren deze mannen soms gestoord?! zo praat je toch niet over ja familie? de mannen liepen nog een stukje dichterbij. ik hield mijn adem in en deed mijn ogen dicht. opeens hoorde ik iemand anders. ik spitste mijn oren. het geschuif kwam steeds dichterbij totdat er iemand mijn enkel beetgreep. ik gilde van schrik. opeens werd het helemaal stil. de mannen waren stopt met praten en kwam nog meer mijn kant op. de hand om mijn enkel behoorde tot Manuel toe. opluchting vloog door me heen. totdat er een hand mijn arm vastpakte en me naar achter sleurde. auw! schreeuwde ik. Manuel sprong op de man neer die me had vastgepakt en vocht. de andere man richtte zich tot mij. vuile slet. zie je wat je hebt gedaan met mijn zoon! je hebt een wild beest van hem gemaakt en hem tegen ons gekeerd! waar heb je het over! schreeuwde ik. was dit Manuel's vader? wat een vreselijke man. hij maakte het nog eens extra duidelijk hoe vreselijk hij was toen hij me bij mijn haar vastpakte en me hard omhoogtrok. ik schreeuwde van de pijn en begon om me heen te schoppen. uit het niets kwam Diego tevoorschijn. hij stortte zich op zijn vader en begon te slaan. de man liet uiteindelijk mijn haar los. ik begon te huilen en Larissa knielde naast me neer. ik was zo blij om haar te zien maar er was geen tijd voor een reünie. ga! schreeuwde Manuel. maar jullie dan? vroeg ik. maak je geen zorgen over ons. zei Diego. ga gewoon! ik en Larissa keken elkaar vertwijfeld aan maar we besloten te luisteren. we renden hand in hand de nacht door op weg naar huis...