Sun will shine every day I know you 2

Je kwam verdwaasd thuis, alsof je hoofd vol wolken zat.
Je miste de kast op een haartje en probeerde je toch maar staande te houden. In de keuken dronk je even iets in de hoop dat je je beter ging voelen. Maar niks daarvan. Je ging dan maar de trap op en slenterde je kamer binnen. Het voelde als een roes toen je op je bed neerplofte.
Een schuldgevoel nestelde zich in je maag en de tranen welden op in je ogen. Was je hem beter achterna gelopen??
Nee, dat kon toch niet waar zijn, je wist niks van hem, niet wie hij was, niet waar hij vandaan kwam.
Je keek hulpeloos in de spiegel en blies je haar uit je ogen.
Hoe zou je hem ooit terugvinden? Hij was misschien zelfs maar een toerist die eenmalig in je stad had rondgelopen. Of zou hij toch iemand zijn die in de buurt woonde? Je had hem nog nooit gezien hier.
Het lot had ervoor gezorgd dat jullie elkaar tegenkwamen, maar je had die kans niet gegrepen. En hij blijkbaar ook niet.
Maar hij vond dat misschien ook niet nodig. Jij voelde je in ieder geval schuldig. Schuldig ten opzichte van jezelf, je had misschien wel de enige kans gemist om hem te leren kennen. En je had dat echt nodig, je was verslaafd geworden aan het idee dat jullie elkaar mochten, dat hij je ook leuk vond.
Maar waar bleef je realistische kijk op dit alles?
Dat kon natuurlijk niet, je kende hem niet, hij kende jou niet, je zag hem maar enkele seconden op straat.
God, wat moest je doen??