Your little sister and their little brother [JB] 65*

*Nick POV*

Je loopt samen met Bo naar beneden. Onderweg moet je de hele tijd denken aan hoe je had kunnen vergeten dat ze naar school moest. Je wou er vandaag een speciale dag van maken, maar dat ging dus niet meer.
Opeens grijpt Bo je vast. ’Planeet aarde voor Nick?’
’Huh?’
’Je was bijna tegen de deur aangelopen slimmexD’
’Ahh oei’
’Dat denk ik ook, waaraan dacht je?’
’Aan dat ik je vandaag moet missen:(‘ zeg je en je trekt een droevig gezicht.
’Hoe lief^^’ zegt ze en geeft je een knuffel.
’Misschien als ik er nog ene krijg, dat het dan minder erg wordt’ probeer je.
’Profiteur’ lacht ze en geeft je er nog 1. Je sluit haar in je armen en houdt haar stevig vast.
’Komen jullie nog eten?’ vraag je ma ineens. Waar komt zij ineens vandaan?’
Met tegenzin laat je Bo los. Dan grijp je haar hand vast en lopen jullie samen naar de keuken. Jullie gaan zitten, je giet wat cornflakes in je kom en begint te eten. Bo volgt je voorbeeld, ondertussen houden jullie nog altijd elkaar handen vast, wat goed lukt aangezien zij linkshandig is en jij rechtshandig. [ja k ben dus linkshandig:S]
Na het eten moet Bo direct door. Kevin biedt aan om te rijden, jullie lopen allemaal naar de garage en stappen in de auto. Dan komen jullie aan op school, ’Tnx Kevin’ zegt Bo.
’Graag gedaan’ zegt hij. Ze geeft je nog een kus en stapt dan uit. Snel volg je haar en je houdt haar tegen als ze wil binnengaan. Je trekt haar tegen je aan en geeft haar nog een knuffel, met de bedoeling haar niet meer los te laten.
’TRIIING’
’Ik vrees dat je me nu moet loslaten, anders kom ik te laat.’ zegt ze dan. Je hoort aan haar stem dat ze je net zo min wilt loslaten als jij haar.
Je drukt haar nog eens stevig tegen je aan en laat haar dan los. ’Bye’ zeg je en je kijkt haar diep in de ogen.
’Bye’ zegt ze. Ze geeft je nog een kus, die uitmondt in een TZ.
’TRRIIIIIIIIIIIIING’
’Hoeveel bellen, heeft deze school wel niet?’ vraag je geïrriteerd.
’Geloof me, veel te veel!!’ zegt ze en jullie moeten alle2 lachen.
’Nu moet ik wel echt door’ zegt ze dan, ze drukt nog vlug een kus op je lippen en loopt dan naar binnen. Ze steekt haar hand nog even op, automatisch steek je de jouwe ook op, maar dat kan ze natuurlijk niet meer zien. Je stapt terug in de auto.
’Wat een emotioneel afscheid’ zegt Kevin met een grijns.
’Pff’ zeg je terwijl je uit het raam kijkt.
’Kevin?’ vraag je dan.
’Hmm?’
’Wil je misschien naar de juwelier rijden?’ hij kijkt je vragend aan. ’Je zal wel zien’ zeg je. Hij haalt zijn schouders op en je kijkt verder uit het raam.

-bij de juwelier-

Je neemt voorzichtig een papierenzakje uit je broekzak. Je plooit het open en haalt dan voorzichtig een zilveren ketting eruit [gaat er al een lichtje branden?]. je legt hem op de toonbank. De juwelier zet zijn bril op en bekijkt de ketting grondig. ’Zeer goede kwaliteit, in goede staat’
’Kan je hem terug mooi maken?’ vraag je.
’Wacht even’ Hij verdwijnt achter een deur en neemt de ketting mee. Een kwartier later komt hij terug. Hij overhandigt [wat ’n woord:O] je de ketting. 'Hij is terug helemaal proper en opgepoetst, ik heb ook de scharnieren herstelt.'
’Bedankt’ zeg je en je rekent af. Dan lopen jullie naar buiten.
’Vanwaar heb je die ketting?’ vraagt Kevin.
’Gewoon, kom we gaan naar de fotograaf’ zeg je zijn vraag ontwijkend.