Twaalf|•|

De volgende ochtend had ik dezelfde routine als altijd, ik werd wakker gemaakt, trok mijn kleren aan, haalde Pepijn uit zijn kooitje, ging naar beneden en at een boterham. Chris was blij dat Alice me kwam ophalen, dan kon hij uitslapen. Toen de bel ging pakte ik mijn tas. ‘Goedemorgen Mady!’ zei Alice blij. ‘En Mady’s eekhoorn, waarom neem je hem mee?’ ‘Hij heet Pepijn en hij geeft me hoop.’ Zelfde leugen als altijd, maar iedereen geloofde het. ‘Het is wel een schatje.’ Ik glimlachte. ‘We zijn met Edward’s auto.’ Zei ze terwijl ze mijn hand pakte. ‘We?’ ‘Edward, Bella, Jasper en ik.’ Ik knikte. Een auto deur ging open en ik werd de auto in geholpen. Alice kwam naast me zitten en ze klikte mijn gordel vast. De auto startte en hij reed weg. Het was erg stil in de auto, soms hoorde ik snel gefluister, wat ik erg irritant vond, maar soms hoorde ik duidelijk wat ze zeiden. Edward begon een gesprek, maar niet met mijn favoriete onderwerp. ‘Hoe ben je blind geworden Madelein?’ Ik zuchtte. ‘Ik ben blind geboren.’ ‘Hoelang heb je die tumor al?’ vroeg Alice naast me. ‘Alice!’ zei ik boos. Ik vind sowieso dat je dat niet zo maar kan vragen, maar ik heb er niet de grootste problemen mee, maar de rest mocht het niet weten. ‘Ze wisten het al van Carlisle.’ Zei ze verontschuldigend. Ik zuchtte, wat heb je ook aan dokters, ik dacht dat ze dingen geheim hielden van hun patiënten. ‘Ik heb hem sinds mijn viertiende.’ ‘Kunnen ze er niets aan doen?’ Waarom is Alice zo nieuwsgierig?! ‘Het verkleint niet door middel van chemotherapie of de manier die ik nu gebruik, dus ik vrees het ergste.’ Vertelde ik. Ze was stil en ik wist zeker dat haar mond open was gevallen. Ik wist zelf ook wel dat ik dood kon gaan, maar dat maakte me niet erg veel uit. Wat kon ik verliezen? Mijn vrienden en familie, meer niet. En ik weet zeker dat hun we over mijn dood heen konden komen. Er was altijd nog een optie om mijn hersentumor te opereren, maar dan kan mijn gevoel en of sprak deel in mijn hersenen worden aangetast en kan dat wegvallen. En iemand die blind is moet kunnen voelen en het liefste ook praten. De auto stopte, en ik wist dat we er waren. ‘Dus er is een kans dat je dood gaat?’ vroeg een prachtige mannelijke stem. Ik knikte. ‘Die kans is er inderdaad Jasper.’ Ik werd weer uit de auto geholpen. ‘Welke les heb je eerst?’ vroeg Alice om het onderwerp te veranderen. ‘Maatschappijleer, gebouw drie, lokaal achtentwintig.’ ‘Dat heb ik ook, loop maar met mij mee.’ zei Jasper. Ik knikte. Hij loopt rechtdoor. Ik volgde Pepijn’s gedachten en kwam uiteindelijk in een rumoerig lokaal uit.