Elf|•|

Ik zuchtte. ‘Wil je het niemand vertellen en geen medelijden tonen?’ ‘Ja, dat beloof ik.’ ‘Ik was in het ziekenhuis.’ Ze was even stil. ‘Waarom?’ Ik zuchtte zacht. ‘Ik heb een hersentumor, ik werd behandeld door Carlisle.’ Ze was even stil en omhelsde me toen. ‘Alice geen medelijden.’ ‘Het spijt me.’ Zei ze en ze liet me snel los. ‘Ben ik de enige leerling van school die het weet?’ Ik knikte. ‘En enige vriendin, niet dat ik er meer heb dan jou.’ Het was weer stil. ‘Wil je blijven eten?’ ‘Nee, ik word thuis verwacht.’ Ik knikte. ‘Is het goed dat ik je morgen kom ophalen?’ Ik knikte, dan kan Chris ook blijven liggen. Alice stond op. ‘Alice? Hoe wist Edward dat ik blind was?’ ‘Hij had het van een leraar gehoord.’ Ik knikte, je kan leraren ook niet vertrouwen met geheimen. ‘Vind je zelf de weg naar beneden?’ ‘Natuurlijk, tot morgen Madelein.’ ‘Mady, noem me maar Mady.’ ‘Oke, tot morgen Mady.’ Ik hoorde de deur zacht dicht gaan als teken dat ze mijn kamer uit was. Na een half uurtje werd ik geroepen voor het eten. Langzaam riep ik weer de trap op en volgde de weg naar de keuken. Ik voelde rond tot ik een stoel vond en ik ging zitten. Ik zette Pepijn op mijn schoot. ‘Wat eten we?’ Er werd iets op de tafel gezet. ‘Pasta.’ Ik knikte en zocht mijn vork. Mijn moeder had het door en stopte hem in mijn hand. Ik zuchtte zacht, ik wil zo graag weten hoe alles eruit, ik wil leven zonder hulp, zonder dat iemand me de weg wijst of iets voor me pakt, gewoon alleen. Maar dat is onmogelijk. Ik hoorde twee paar voetstappen de keuken in komen en de stoel naar achteren schuiven zodat ze konden zitten, pap en Chris. Door het geluid van de pan te horen werd er opgeschept. Zodra ik getik van de opscheplepel om mijn bord hoorde begon te rustig te eten. En zo ging het elke avond met het eten. Ik wist nooit hoe het voedsel eruit zag, welke kleur, welke vorm, het enige wat ik kon weten is of het lekker was of niet, meer niet.