051

Mijn handen had ik verstopt in mijn broekzakken. Ik liep met niet zo’n vlugge passen over het pad heen. Ik wist niet waar ik mee bezig was, sterker nog ik had dit niet zelf bedacht. Selena wilde dat ik hier liep, waarom wilde ze me niet vertellen. Waarom niet? Een eindje verder op zag ik een licht. Ik bedacht dat het een lamp was, wat kon het anders zijn. Het licht was steeds zichtbaarder. Nu zag ik dat er meer lichten hingen. Mijn blik viel op het gene wat tussen de lichten stond. Was dat…

verontwaard bleef ik naar haar staren. Ze glimlachte nerveus. “Leslie?” vroeg ik verontwaard. Ze knikte. Ik bestuurde haar lichaam met een glimlach. Ze had een prachtig paars jurkje aan, die haar lichaam mooi droeg. Haar haren waren nu gekruld. Ze zag er nu beter uit dan in die oude kleren van haar. Niet dat ze er toen lelijk uit zag. Ze was toen al prachtig “Hey.” Glimlachte ik. “Hi.” Ze beet zachtjes op haar lip. “Weet jij wat wij hier doen?” Ik schudde mijn hoofd. “Jij?” vroeg ik. Zij schudde ook haar hoofd waardoor haar prachtige lokken mee bewogen. “Selena heeft me hier neergezet.” Mompelde ze. Ik grinnikte. “Ze zei dat ik hier moest blijven wachten tot het moment. Toen ik vroeg welk moment zei ze dat ik naar mijn instinct moest luisteren.” “En welk moment is dat moment, volgens jou instinct.” Ze beet alweer op haar lip. “Dit moment.”

Ik stapte dicht naar haar toe. Ik legde mijn hand onder haar kin. “Je bent prachtig, Leslie.” Ze kreeg twee blosjes op haar wangen wat haar schattig maakte. Ik twijfelende geen moment meer. Mijn hoofd had ik schuin bewogen, ik kwam dicht bij haar hoofd. Uiteindelijk raakte mijn lippen haar parelzachte lippen. Een paar seconde later haalde ik de mijne van haar af en keek haar aan. Een geweldig gevoel drong mijn lichaam door. Mijn hart klopte sneller. Ze leek versteld te staan. Ik grinnikte. Toen keek ze weg. Mijn hand had nog steeds haar kin vast. “Je hoeft niet bang te zijn.” Fluisterde ik. “Ik ben niet bang.” Mompelde ze zachtjes. “Je hebt Selena.” Mompelde ze vervolgens. Ik draaide haar hoofd richting mij toe en schudde mijn hoofd. “Ze heeft het uitgemaakt.” Ze keek me verantwoord aan. “Ze heeft zowat de hele dag over jou gepraat.” Ik grinnikte alweer. “Ze zei me dat we niet bij elkaar hoorde.” Haar ogen straalde medelijden uit. “Waarom niet?” “Omdat ik bij iemand anders pas.” Ik bleef haar aankijken. Haar mondhoeken krulde omhoog. Toen wist ik dat het goed was. Mijn lippen kwamen weer dichtbij de haren. Geen seconde later hadden we ze alweer tegen elkaar. Onze tongen verbonden met elkaar. Ik sloeg mijn armen om mij heen. Zij legde haar haren op mijn borst neer. Selena had gelijk, ik hield van Leslie. Dit gevoel was anders dan dat ik bij Selena al die tijd gehad heb. Ik wilde meer, alleen maar meer.

Ik activeer vandaag veel hoofdstukjes als jullie dit verhaal in de top 5 kudoën.