Your little sister and their little brother [JB] 119*

[ ~LIES POV~

’Wakker worden schat’ hoor ik in mijn oor. Kevin kijkt me lachend aan en drukt een kus op mijn lippen. Hij draait zich om, om iets op te nemen en hij zet een klaptafeltje over mijn benen. ’Gelukkige verjaardag’ zegt hij.
’Woow, bedankt. Hoe vroeg ben je hier wel niet voor moeten opstaan?’ vraag ik. Hij haalt zijn schouders op en lacht, hij komt naast me liggen en zo ontbijten we samen. Opeens hoor ik gestommel vanuit de keuken komen, ik kijk vragend naar Kevin. ’Wacht hier’ zegt hij.

~BO POV~

’Wat zijn jullie bezig?’ vraagt Kevin.
’We wouden je hier lokken zonder argwaan te trekken’ zeg ik.
’Ja als we je daar even zouden wegroepen, zou Lies misschien iets doorhebben’ zegt Jinse.
’Wat dan?’
’Wel’ zegt Jinse geheimzinnig.
’We willen haar een cake bakken, maar dat gaat niet als jullie de hele dag hier zijn’ zeg ik meteen.
’Dus zou je, je weet wel, zo’n uurtje of langer kunnen ophoepelen?’ vraagt Jinse.
’Ja ik was toch niet van plan de hele dag binnen te blijven’ antwoordt hij.
’Ok dat is dan geregeld’
Nadat we Lies uitbundig een gelukkige verjaardag hebben gewenst, vertrekken zij en Kevin naar.. weet ik veel waar. ’Ok weet iemand vanbuiten hoe je een cake bakt?' vraag ik. Iedereen kijk elkaar stom aan.
’Staat dat niet op internet?’ vraagt Joe.
’En hoe moeten we hier aan internet geraken?’
’Euhm’ Hij kijkt nadenkend rond.
’Was hier nergens een internetcafé dichtbij?’ vraagt Nick.

~JOE POV~

’Hier is het’ zegt Jinse
’Weet je het zeker? vraag ik.
’Ja zo heeft Nick het me aangewezen’ antwoordt ze. We lopen naar binnen en mijn blik valt op een koppeltje in de hoek. Ze zitten knus bijeen en praten met hun monden maar enkele centimeters van elkaar verwijderd. Ik draai me om en trek Jinse met me tegen de muur. ’Weet je Joe ik hou van je en zo, maar dit lijkt me niet de geschikte plaats of het geschikte moment om te gaan kussen’ zegt Jinse. ’Wat?’ vraagt ze dan als ik haar aanstaar.
’Ik hou ook van jou’ zeg ik. Dit is de eerste keer dat we dit zeggen tegen elkaar en ik vraag me af waarom dat nog niet eerder is gebeurd. Ze lacht lief naar mij en kijkt dan naar binnen, naar Kevin en Lies.
’Hoe kunnen we onopgemerkt naar binnen?’ vraagt ze.
’Wacht’ zeg ik. Ik trek een lange bontjas van de kapstok aan de deur, en neem nog een muts en sjaal. De muts zet ik op haar hoofd en ik trek hem zo fel omlaag dat ze nog net kan kijken. Als ze alles aan heeft zie je nog net haar ogen. ’Ja nu ga ik totaal niet opvallen’ zegt ze ironisch.
’Maar je bent wel onherkenbaar’ zeg ik lachend.