45. A conversation at the owl tower

'Hermelien?' Olette liep naast Hermelien. 'Ja?' 'Waarom doet Ron zo tegen me?' Hermelien zweeg. 'Als ik iets verkeerds doe wil ik dat weten, dan kan ik veranderen.' Olette keek recht voor zich uit want Hermelien keek Olette aan en liet haar blik niet los. 'Hij vindt het gewoon raar dat jij anders bent dan hun.' Olette knikte. 'Hier is het.' Olette zag overal uilen om haar heen. 'Woow. Uuh... Hermelien, welke moet ik nemen?' 'Neem er eentje van de school.' Olette knikte en keek rond. Ze zag een eenzaam uiltje en ging erheen. Ze keek naar Hermelien die haar twijfelend aankeek, maar toch knikte. 'Kun jij voor mij een brief bezorgen?' Het uiltje krijste en stak zijn poot uit. 'Hoe doe je dit?' Hermelien deed het voor. 'Dankje.' Ze keek weer naar het uiltje die van vreugde niet stil kon zitten, Olett lachte. 'Kun jij deze brief naar mijn ouders sturen? De familie Waterclear.' Hij spreidde zijn vleugels uit en vloog weg. 'Bedankt!' Riep ze de uil nog na.
Toen ze de uil niet meer zag keek ze naar Hermelien. 'Bedankt voor alles.' 'Geen probleem.' Ze liepen zwijgend naast elkaar, Hermelien dacht na. Ron had zeker weten ongelijk. Olette was niet zoals hij dacht, ze was aardig. Ze hoorde er helemaal niet thuis. 'Zou ik iets mogen vragen?' Vroeg ze. 'Ga je gang.' 'Hoe zit dat nou eigenlijk, met dat je in Zwadderich zit. Heeft de sorteerhoed een fout gemaakt?' Olette schudde haar hoofd. 'Ik moest naar Zwadderich. Ik had dat toch eerder verteld?' Het was niet Olette's bedoeling om bot te doen, maar ze had het er liever niet over. 'Ow, juist ja. Maar waarom moest je naar Zwadderich?' Olette hield haar schouders op. 'Mijn ouders dachten dat ik er niet zou komen, vandaar.' Hermelien begreep dat ze het niet snel uit haar zou krijgen dus gaf ze het op, maar ze wou nog één vraag stellen. 'Wat stond er eigenlijk in de brief?' 'Letters.' Zei Olette lachend. 'Het was een brief aan mijn ouders. Ik ben uitgenodigd om deze vakantie bij de familie Zabini te blijven en ik zou er graag heen willen gaan. Mijn ouders moeten alleen nog toestemming geven.' 'Oow, nu snap ik het.' Olette keek haar vreemd aan. 'Ik moet maar weer verder gaan. Doe je iedereen de groetjes van me?' 'Tuurlijk!' Olette zwaaide en rende weg, ze moest snel naar Blaise.

'Ik heb een brief gestuurd!' Zei ze toen ze naast Blaise neerplofte. 'Oké...' 'Heb ik iets gemist?' Vroeg ze blij. 'Heb ík iets gemist?' Olette lachte. 'Ik heb een brief gestuurd aan mijn ouders over deze vakantie.Hij maakte een O met zijn mond. 'Ik ga weer naar Theodoor als je het niet erg vind.' Olette knikte en Blaise stond op en liep weg. Olette gaf een zucht en stond op, ze wou nog haar werk afmaken. Ze deed dat boven in de slaapzaal want ze had geen zin om weer te lopen. Met een zucht pakte ze haar breiwerk en ging op haar bed zitten. 'Denn, kom eens tevoorschijn.' Denn kwam onder haar kussen vandaan. 'Wat deed je daar?' Ze tilde haar kussen op en zag dat er voedsel onder zat. 'Had ik niet gezegt dat je dat niet mocht doen? Onder mijn bed, best. Maar onder mijn kussen.' Denn's staart hing omlaag net als zijn oren. 'Niet gemeen bedoelt of zo, maar ik heb liever geen eten onder mijn kussen. Ik wil wel gewoon rustig kunnen slapen.' Denn kroop weer onder de kussen. Lachend ging Olette breien. Een paar minuten later kwam Denn weer onder de kussen vandaan met dikke wangen. 'Lief van je dat je het hebt opgeruimd. Ik moet echt iets voor je hebben, waar je je eten in kunt verstoppen.' Ze dacht na. 'Ik heb het al!' Ze ging verder met breien en toen ze de laatste paar moest maken maakte ze het anders dan alle andere paren. 'Ik ga een speciaal cadeautje voor jou maken!' Zei ze toen ze net begonnen was. Toen ze het af had ging ze languit op het bed zitten. 'Nu alleen nog het lekkers en de kaarten.' Ze gaf een zucht en keek naar het plafond. Zo noemde ze het teminste. Ze vond het zo leuk om 's avonds naar al het water boven haar te kijken. Ze keek er naar en sloot haar ogen, ze was moe. Ze viel in een onrustige slaap.