De koningsrots

Ik keek even om naar Kiara en de leeuwin. Zodra Kiara zag dat ik keek, keek ze beschamend naar de grond. Kiara was me al de gehele tijd aan het bekijken. De leeuwin keek even naar Kiara en toen naar mij. Ik keek de leeuwin even aan en draaide me toen weer om. Ik zag de spieren van Simba zich aanspannen, hij zag me nog steeds als een bedreiging. Er rende een paar gazelles weg terwijl we langsliepen. Ik keek ze na, Simba keek ze ook even na. Maar toen hij zag dat ik hetzelfde deed gromde hij en keek weer naar voren. Het begon al langzamerhand te schemeren, ik kende het trotse land in deze staat. Ik was vaker er s’nacht alleen op uit gegaan, weg zijn van de verboden land. Water drinken, zonder bang te zijn dat krokodillen je te grazen nemen. Vers vlees te eten, in plaats van de wandelen lijken van ons waar niks meer opzat. In de verte zag ik de koningrots al opdoemen, onbewust begon ik met mijn staart te kwispelen. Ik hoorde de leeuwinnen even gniffelen. Ik stond even stil voor de koningsrots en keer ernaar omhoog. Daar boven was ooit het legendarische gevecht geweest tussen Scar en Simba. En binnenkort zou de geschiedenis zich weer herhalen. De leeuwin keek ook even naar de koningsrots en liep toen naar Simba. Simba keek haar even aan en sprong toen de rotsen op, ik draafde alvast voor de afsprong. Kiara draafde meteen achter me aan. Er lagen enkelen leeuwinnen voor de grot, ze keken verbaasd naar me op. Maar stonden meteen op terwijl de leeuwin de grot inliep, een van de twee leeuwinnen keek me nog even aan voordat ze de grot inliep. Ze had me een korte maar doordringende blik in de ogen gegeven, ze wist dat ik van de buitenstaanders was. Ik merkte dat ik versteend met een poot in de lucht stond, ik nam een hap lucht en wilde de leeuwinnen achterna. Ineens hoorde ik Simba brullen, ik draaide me snel om en schrok. Simba liep langs me en keek me doordringend aan voordat hij naar binnen liep. Ik had de boodschap begrepen, ik zou buiten slapen. Verdomme... dacht ik bij mezelf terwijl ik naar een steen toe liep. Ik hoorde Kiara achter me, maar ik negeerde haar. En ging liggen, ik legde mijn hoofd op mijn poten en keek geïrriteerd naar de grond. Ik negeerde Kiara totdat ze sprak. Ik keek haar even aan toen ze ‘hey’ zei. ‘umh.. bedankt dat je mijn leven hebt gered vandaag’ zei ze op een warme toon. Ik irriteerde me nu ook al aan haar, ik stond op en keek haar aan. Ik zuchtte even, ‘Wat voor een jager ben jij?’ vroeg ik, maar ik irriteerde me nog steeds aan haar. Daarom sprak ik het woord ‘Prinses’ uit alsof ik ervan moest kokhalzen. Ik keek naar het einde van de koningrots, waar de gehele missie om draaide. ‘Vanmiddag was bijna je einde geworden’ zei ik terwijl ik er terug aan dacht. De prinses was verontwaardigt en keek me geschokt aan. ‘Wat?’ zei ze ontdaan. Ik moest even gniffelen ‘Je zou nog geen drie dagen alleen kunnen overleven’ zei ik met een stem die verzoop van het sarcasme, ik draaide me om en keek haar vanuit mijn ooghoeken aan. De prinses kwam naast me staan‘Oh en jij zou me dat kunnen leren?’ zei ze met een speelse glimlach. Ik trok mijn neus op en sloot mijn ogen. ’hmmp ja’ zei ik ineens met een lacherige stem, de prinses was een wandelende ramp in jaren. Ik dacht dat ik de discussie had gewonnen en liep weg. De prinses keek me na, maar we keken beide even om toen Simba om Kiara riep. ‘Ik kom eraan!’ riep ze naar haar vader, en toen keek ze weer speels naar mij. Ik trok mijn neus op en keek weer weg. Kiara draafde en sprong voor me. Ik schrok even, ze had dus wel enige ervaring. ‘Goed, morgenvroeg’ zei ze terwijl ze langs me liep. Zodra ze me niet meer zag moest ik zuchten. ‘Ik kijk er naar uit’ zei ik zacht tegen haar terwijl ik haar nakeek. Ik keek toe totdat ze in de grot was en keek toen even over het trotse land. Ineens hoorde ik ergens een tak breken. Ik keek naar waar het geluid vandaan kwam en zag twee leeuwen zitten. Nuka herkende ik meteen aan de manier waarop hij zat, de wandelende vlooienbaal. Maar ik twijfelende over de leeuwin. Of het was mijn moeder. Of, Vitani. Mijn halfzusjedingesgeval. Niemand wist precies waar Vitani vandaan kwam. Alleen mijn moeder. Ik keek nog even naar de beide leeuwen en ging toen weer liggen. Ik schraapte boos met mijn nagels over de grond, de eerste poging was gefaald omdat ik niet snel genoeg gehandeld had. De tweede ook. Maar al was ik meegegaan in de grot, zodra ik Simba zou aanvallen zouden de leeuwinnen me bespringen. Ik maakte geen schijn van kans. Ik keek kwaad naar een boom die naast de grot was gegroeid, en keek toen even in de grot. Tot mijn verbazing keek Simba naar me. Hij begon te grommen zodra hij merkte dat ik keek. Zijn leeuwin keek even naar hem om en fluisterde iets in zijn oor. Simba keek haar even aan, en gromde nogmaals naar mij maar ging toen liggen. Kiara lag achter Simba en keek even haar vader aan, en toen naar mij. Ik zuchtte en verlegde me. Ik wilde de prinses niet aankijken vanwege haar ogen, ze kon niet bevatten waarom haar vader zo deed. Niet lang daarna viel ik in een onrustige slaap.
Het was nog koel toen ik wakker werd, maar ik werd wakker van het felle licht van de zon. Ik stond op en ging in de opening van de rots staan, alle leeuwen lagen nog te slapen. Ik keek eerst even naar Simba, en toen naar Kiara. Ik glimlachte even terwijl ik haar zag terwijl ze sliep. Ze was nu zo onschuldig, zo kwetsbaar. Ik boorde mijn nagels in de steen, ik moest ophouden met deze gedachte. Ik keek even geschrokken naar de leeuwin van Simba. Ik had haar wakker gemaakt. Ze keek me even aan en stond toen op. Ik zette aarzelend een paar stapjes achteruit. De leeuwin liep met een glimlach langs en keek me even aan. Ik draaide me aarzelend om en volgde haar de savanne op. Er werd een tijdje niks gezegd, totdat de leeuwin ineens sprak. Haar stem was mooi en zuiver. ‘Hoe gaat het met Vitani?’ vroeg ze. Ik stopte en keek haar vragend aan. Waarom zou zij geven om Vitani? Wat was Vitani voor haar? Haar oren gingen in haar nek en ze keek me droevig aan. Ze trok een verkeerde conclusie. ‘Goed!’ zei ik ineens. ‘Heel goed zelfs’ zei ik iets te overdreven. De leeuwin draaide zich om en keek me aan. Ze was even stil en haar ogen begonnen te tranen. Oke, hier had ik niet op gerekend, wat moest ik doen? Haar troosten. Maar de leeuwin sprak zelf al ‘Ik ben zo blij dat het goed met haar gaat’ zei ze terwijl ze harder begon te janken, maar ze had wel een glimlach op haar mond. ‘Ze is een mooie sterkte jonge leeuwin geworden’ zei ik om de leeuwin te troosten. Ze knipperde even en keek me met een waterige glimlach aan. Haar ogen hadden ook geen vooroordelen, deze mooie paarsblauwe ogen leken op die van Vitani! Ik hapte verschrikt naar lucht. ‘Vitani… Wat… Hoe, wat heeft Vitani met jou?’ vroeg ik achterdochtig. ‘Vitani is mijn allereerste jong’ zei de leeuwin terwijl ze snoof. Mijn mond viel even open, hoe kon zo een mooie rustige leeuwin, een jong krijgen dat zo moordlustig was? Het was alsof de leeuwin de vraag in mijn ogen kon lezen. ‘Toen Scar nog regeerde wilde hij een leeuwin. Een mooie jonge leeuwin, van wie hij jongen zou kunnen krijgen. Zira was zwanger, van een onbekende leeuw. Sinds de dood van koning Mufasa was het laatste jong. De overige leeuwen waren even oud als Scar, misschien al te oud, en daarom te zwak. Scar verkoos mij als zijn leeuwin, ook al was ik te jong. Het deerde hem niet. Hij bedreigde me, als ik het niet deed zou hij mijn moeder laten boeten. Hij wist dat ik meer om andere gaf dan om mezelf’ de leeuwin zuchtte even met gesloten ogen en ging zitten. Ik liep op haar af en gaf haar een kopje, ik wist van alles van Scar. Maar het deed alles verbleken bij dit, en de leeuwin kon onmogelijk liegen. Ze was oprecht, toen ze weer tot haar zelf was gekomen vervolgde ze haar verhaal. ‘Na een tijdje werd het jong geboren, een meisje. Ik had haar Varyn genoemd’ de leeuwin glimlachte even bij de herinnering ‘zodra het jong was geboren week Sarabi niet meer van mijn zijde. Mijn moeder was helaas gestorven tijdens de zwangerschap. Ze had zichzelf in plaats van mij aan Scar gegeven, maar hij had haar uit de weg geruimd om de koning zijn keuze tegen te spreken. Scar was woedend toen hij de eerste keer het jong zag, hij wilde een jongetje. Om zijn bloedlijn verder te zetten, als Sarabi er niet was geweest was Varyn gestorven. Ze was Scar aangevlogen, en had mij de kans gegeven om te ontsnappen. Ik wist niet wat ik moest doen totdat ik Zira zag. Haar welpje was wel een jongetje, maar het was een kleine rat. Erg lang zou hij het niet uithouden in die barre tijd. Ik bood haar Varyn aan, Scar hield van Zira, als Zira van Varyn hield liet hij haar in leven. Het was het moeilijkste wat ik van mijn gehele leven gedaan heb. Zodra Zira Varyn zag nam zij haar aan, Nuka was verleden tijd. Ik wilde mijn welp een betere toekomst geven, diezelfde avond ben ik ook vertrokken’ sloot de leeuwin haar verhaal. Zira had Vitani ook altijd als een van haar eigen jongen gezien, haar naam betekende zelf iets waar Zira van hield. Ze had haar naam veranderd, dat het net haar eigen jong leek. Ik begon mijn moeder steeds meer te haten. ‘En ik?’ vroeg ik zacht. ‘Chumvi’ zei de leeuwin zacht. Maar zodra Scar zag dat Chumvi zich voorplanten onder zijn leeuwinnen vermoorde hij hem. Net zoals hij met Malka had gedaan, Malka was geen strijd. Malka was altijd al zwak geweest, zoals je aan Nuka kan zien. Maar Malka gaf ons hoop, maar toch overwon Scar’. Vitani was dus de ware uitverkorene, waarom had mijn moeder Kopa dan jaren geleden vermoord? Had ik daadwerkelijk mijn moeder op dit idee gebracht na de middag dat ik Kiara had ontmoet?