Chapter two.

Justin Drew Bieber,

Dixie Jewell Hawkins, mijn vriendin, toen die tijd het stille en verlegen meisje. Tenminste, zo stond ze bekend op haar school, als ik Amanda mocht geloven. Ze had me nooit haar naam verteld, maar de beschrijving die ze erbij vertelde klopte precies, met haar uiterlijk. Ze was anders, dat wist ik al sinds de eerste keer dat ik haar zag op een warme dag in Maart. Mijn school stond zo wat naast die van Amanda en ik vond het een kleine moeite om haar op te komen halen. Ik stond bij de poort, precies om kwart over drie, toen ik opeens een heel mooi meisje zag aankomen lopen. Haar handen verstopt onder haar mouwen en ik zag meteen dat ze onzeker was en ze zich daar niet thuis voelde. “Ze hoort daar niet,” ik hoor het mijn gedachten nog steeds zeggen. Ze was te mooi. Te apart. Geen arrogant doorsnee meisje. Ze had iets speciaals, iets wat me aantrok. Iets waardoor ik mijn ogen niet van haar af kon blijven houden. Ik had geluk, dat ik mijn zonnebril op had anders had ze meteen gezien, dat ik zo liep te staren. Ik bekeek haar van top tot teen. Haar blonde haren waren opgestoken in een knot, terwijl er een paar slierten naar beneden hingen. Ze was niet zo zwaar opgemaakt als de rest, alleen een laagje mascara had ze rond haar ogen gedaan. Haar felblauwe ogen sprongen er uit en ik kon niet stoppen met kijken. Ik wilde mijn blik afwenden, maar het kon niet. Ik had zo veel vragen. “Wie was zij?” en “waarom heb ik haar nog nooit eerder gezien?” Ik voelde me raar, licht in mijn hoofd. Het duizelde. Ik zag dat Amanda de deur kwam uitrennen en mij meteen al had gezien. Arrogant beukte ze het meisje opzij en zonder enige excuses tegen haar, liet ze zich in mijn armen vallen. Ook ik sloeg mijn armen om haar heen. Een teleurstellende blik ontving ik van het onbekende meisje. Ik deed mijn zonnebril af om het beter te kunnen zien. Wat als ik het me nou verbeeld had? “Waar kijk je naar?” fluisterde Amanda opeens in mijn oor. Ik had niet eens meer in de gaten, dat ik haar nog steeds vast had. “Oh, ik dacht dat ik iemand zag die ik kende,” mompelde ik verward. Gelukkig geloofde ze elke keer mijn leugens, want de waarheid was dat ik haar bekeek. Wekenlang ging het zo, tot ik op een zondag met Amanda had afgesproken om het ‘uit’ te maken. Het ging niet meer. Mijn gevoelens voor het meisje wat ik niet kende, werd te hevig, te sterk. Ik kon Amanda niet blijven gebruiken. Ze was boos, maar het deed me niet zo veel. Ik wilde bij ‘haar’ zijn, het meisje wat ik niet kende. De volgende dag, maandag, ging ik om vijf over drie weer naar de school waar het meisje op zat. Het leek gewoon een automatisme te zijn, want wat had ik hier nog eigenlijk te zoeken? Ik wilde gewoon daar heen, ik wilde haar zien. Ik stond weer te wachten bij de poort en zag haar weer, dit keer haar haar ingevlochten. Ze liep langs me, strak, ik was geen blik waard leek het wel, maar ik gaf niet op. Ik pakte haar arm en vroeg om haar naam. Ik moest haar naam weten. Ze leek verward, haar ogen stonden vragend, maar ik liet haar niet los voor ik haar naam wist. “Dixie Jewell Hawkins,” zei ze, derest wat ze daarna zei drong niet meer tot me door. Alleen haar naam. Wie kon bedenken dat ze nu nog steeds van mij zou zijn?

echt super bedankt voor jullie reacties (: