This is how I feel... [SA]

Ik had het kunnen weten.

Ik staar naar de vloer, terwijl ik mijn armen om mijn opgetrokken knieën heen sla. De pijn is echt verbluffend. Nooit gedacht dat een persoon, één mens, je zo erg pijn kon doen. Mijn moeder had gelijk gehad. De mensen die het dichtst bij je staan, kunnen je het meeste pijn doen. En ik had het kunnen verwachten, maar ik met mijn stomme kop was er natuurlijk van overtuigd dat jij het nooit zou doen, dat jij niet was als hoe mensen zeiden dat je was.

Ik had het kunnen weten.

Ik denk terug aan het moment dat jij in mijn leven kwam. Je was zo heerlijk ongeremd, met net zo’n uitgesproken mening als ikzelf. Jij was de eerste met wie ik over alles kon praten, kibbelen, ruziën en schreeuwen. Ik heb je zo vaak spontaan willen zoenen, en het was ook niet zeldzaam dat ik de neiging had je te wurgen. Nooit gedacht dat op het moment dat ik er een goede reden voor had, die neiging het allerminst was. Ik glimlach krampachtig, verbitterd.

Ik had het kunnen weten.

Vanaf het begin kon ik precies zien wat voor iemand je was. Iemand die zo losbandig en brutaal was, dat had nooit goed kunnen gaan. Jammer genoeg waren dat nou juist de dingen die me het meest tot je aantrokken. In al die maanden, bijna jaren zelfs, heb ik je leren kennen zoals niemand anders. Waarom had ik dit niet aan zien komen? Was ik te druk bezig met mezelf? Of zag ik het wel, maar verdrong ik het gewoon, uit hoop dat het dan niet zou gebeuren?

Ik had het kunnen weten.

Waarom zei je niets? Wist je dat het me pijn zou doen? Wou je me daarvoor behoeden? Nee, je zei altijd recht waar het op stond, of het me nou pijn zou doen of niet. Maar waarom dan? Je liet niemand, nooit niet, je gevoelens zien, je hart was voor jezelf. Ik was de enige, ik zag het meestal aan je uitdrukking, of hoorde het aan je stem. Maar dan nog wist ik niet altijd wat er in je omging. Ik wou dat je wat meer, en openlijker met me gepraat had. Misschien had ik het dan kunnen voorkomen. Maar daar is het nu te laat voor. Het is over.

Ik had het kunnen weten!

Ironisch is het eigenlijk. We hebben het zo vaak over dit onderwerp gehad, er discussies over gevoerd, motieven besproken. Maar uit niets was gebleken wat je van plan was geweest. Een eenzame traan rolt over mijn wang. Waarom? Dat is het enige wat ik wil weten. Is het mijn schuld? Als ik niet zo had gehamerd op je gebreken, niet zo krampachtig had geprobeerd je te verbeteren, was dit dan nooit gebeurd geweest? Er zijn nu al een paar dagen voorbij, maar nog steeds dringt het niet ten volle tot me door. Het lijkt zo onwerkelijk. Maar toch,

ik had het kunnen weten.

De pijn brandt door mijn lichaam heen, vloeit als zuur door mijn aders, rolt als mosterdgas door mijn longen. Níemand zou me kunnen opbeuren. Niemand behalve jij. Ik haat mezelf. Ik haat mezelf om de pijn die jij me bezorgd hebt. In mijn achterhoofd weet ik dat ik er niet meer aan heb kunnen doen dan wat ik gedaan heb, maar ik weet ook dondersgoed dat het mijn schuld is.

Ik had het kunnen weten.

Het was mijn schuld. Je hebt het zelf recht in mijn gezicht ontkend, maar de feiten liegen er niet om. Het was míjn schuld. Je hebt het zelf ooit gezegd. Je wordt nog iemand z’n dood. Je stem dreunt als een kudde hysterische paarden door mijn hoofd heen. Het besef komt als een harde vuistslag aan. Je had gelijk. Zoals zo vaak.

Ik had het kunnen weten.

In de regen was ik naar je toe gerend, niet lettend op mijn benen die bijna afstierven van kou en vermoeidheid. Jij was het enige wat telde. Maar het heeft niet mogen baten. Je besluit had vastgestaan, zelfs ik, je maatje, je wederhelft, je beste vriendin, zelfs ík had je niet op andere gedachten kunnen brengen. Ik heb je gesmeekt, daar boven, maar niets wat ik zei voorkwam dat je sprong.

Ik had het kunnen weten.

Ik heb het ook zien aankomen, maar te laat. Net voordat je sprong ben ik naar je toe gesprint, heb je vastgegrepen. De schok van jou lichaam dat wordt tegengehouden in zijn val dreunt nog steeds na in mijn schouders. Ik klemde mijn beide handen om je arm heen, en elke nanometer dat je weggleed was tot me doorgedrongen. Ik heb gehuild, de eerste keer sinds tijden, en daaruit was mijn pijn tot jou doorgedrongen, tot jou overgegaan, net als jou pijn tot mij was overgegaan.

Ik had het kunnen weten.

Als ik mijn ogen sluit zie ik je nog steeds je lippen woorden fluisteren. Vergeet dit moment, vergeet de pijn, maar vergeet mij niet. Maar je had moeten weten dat ik niets daarvan zou kunnen vergeten. Ik herinner me elke seconde, elk moment, elk beeld van wat er gebeurde. Ik heb je zien loslaten, ik heb je zien vallen, en ik heb je te pletter zien slaan op de grond. Ik miste je toen al.

Ik had het kunnen weten.

Die zin blijft maar door mijn hoofd spoken. Het is de enige waarheid die ik op dit moment kan geloven, en ik klamp me er dan ook krampachtig aan vast, hoe deprimerend het besef ervan ook is. Ik lijk verdoofd voor wat er om me heen gebeurd. Het enige waar ik aan kan denken is jou, jou gezicht, de tranen die er over naar beneden biggelden terwijl je daar op de rand stond en je hart op dat allerlaatste moment nog uitstortte. Alleen al de gedachte aan jou tranen, aan jou pijn, doet het tot mij doordringen dat ik huil. Ik huil alsof ik sterf. Maar dat kan niet, want ik ben al gestorven.

Samen met jou.



~~ reacties?? ~~