Your little sister and their little brother [JB] 121*

-een tijdsprong naar de lente-

#BO POV

’Wat denk je dat ze willen?’ vraag ik aan Nick. ’Ik ben een jongen, wat weet ik van huwelijken af?’ vraagt hij. ’Daar heb je een punt’ antwoord ik. We lopen nog wat verder en ondertussen speur ik de winkel af op zoek naar het perfecte trouwcadeau. De trouw is over twee weken en ik wil ons cadeau al hebben zodat we ons daar geen zorgen meer over moeten maken. ’Wat als we nu voor de traditie gaan?’ vraag ik. Ik zie zo dat Nick niet begrijpt waar ik het over heb. ’Ik bedoel dat rijmpje je weet wel: something old, something new, something borrowed, something blue’. ’En wat wou je dan kopen?’ vraagt hij. ’Ik kan niet alles bedenken he’ zeg ik. ’Anders moet je met Jinse gaan winkelen, dat is een meisje’ stelt Nick voor. Ik zie zo dat ik niet veel aan hem ga hebben, winkelen voor een trouwcadeau is nu niet bepaald is voor jongens. ’Ok’ stem ik in. ’Ik kom morgen wel terug met Jinse. Dan kunnen jij en Joe “mannenzaken” gaan doen’ ik trek mijn wenkbrauw op bij het woord mannenzaken. Nick duwt me lachend en we willen terug de winkel uitlopen als we worden tegengehouden door een vrouw. ’Willen jullie een huwelijkslijst brengen?’ vraagt ze. ’Pardon?’ vraagt Nick. ’Och, ik herken een verloofd stel meteen, jullie komen toch om jullie huwelijkslijst af te geven’ vraagt ze breedlachend. Ze denkt dus dat Nick en ik verloofd zijn, schiet me te binnen. Ik kijk naar Nick die met moeite een lach onderdrukt. ’Eigenlijk kwamen we kijken voor een huwelijkscadeau, voor zijn broer’ zeg ik. ’Hebben ze een lijst?’ vraagt ze. Ik kijk even naar Nick die zijn schouders op haalt. ’Goede vraag’ zeg ik lachend.
Zo’n 15 minuten later lopen we de winkel uit. ’Vervelend mens’ zeg ik. Die vrouw heeft ons 10 minuten verhindert om buiten te komen, eerst om te kijken of Kevin en Lies hier een lijst hadden achtergelaten. Toen vroeg ze of we echt niets wilden kopen. Nadat we haar hadden verzekerd dat dat echt niet het geval was, dwong ze ons bijna om Kevin en Lies duidelijk te maken dat ze een lijst moeten maken. En of ze die misschien hier wilden brengen? Wel laat me zeggen, ik hou niet van opdringerige mensen. Dus als er één ding is dat ik tegen Kevin en Lies ga zeggen, is het toch wel dat ze vooral hun lijst daar niet moeten binnenbrengen.
Nick kijkt me even lachend aan en neemt dan mijn hand vast. ’Jij moet even stoom afblazen volgens mij’ zegt hij. ’En wat wou jij dan doen?’ vraag ik nieuwsgierig. ’Ik weet niet zwemmen, fitnissen, fietsen’ somt hij op. ’Neem dan maar zwemmen, daar heb je de minste conditie voor nodig’ zeg ik lachend.

-@ the pool-

Nadat we onze kleren veilig hebben opgeborgen in een kastje, bind ik het bandje met de sleutel rond mijn pols. ’Je weet toch dat jij nu verantwoordelijk bent voor onze kleren he’ zegt Nick. ’Ja dat is beter, dan verliezen we ze niet’ zeg ik plagend. ’Bedankt voor het vertrouwen’ zegt hij gekwetst. ’Graag gedaan’. ’Plager’. ’Dat heb je maar al te graag’ zeg ik. Ik geef hem een lange kus en ik trek hem mee. We wandelen over de gladde vloer richting de glijbanen, maar net ervoor sla ik af. ’Gaan we hier niet in?’ vraagt Nick. ’Jawel, maar ik wil de in de wildwaterbaan’ zeg ik grijzend. Ik stap over het lage hekje dat voor de ingang van de wildwaterbaan staat, waarom staat dat er eigenlijk? Om in de weg te staan lijkt mij. Ik stap in het water en waadt naar het stuk waar ja vanaf moet glijden om in de eerste draaikolk te komen. ’Klaar?’ vraag ik aan Nick.
’Waar is de sleutel?’ vraag Nick als we net uit de laatste draaikolk komen. ’Aan mijn pols natuurlijk waar anders?’ vraag ik lachend. Ik voel even aan mijn pols, niets. Ik voel iets hoger, weer niets. Iets lager, nog altijd niets. Ik kijk en er hangt helemaal niéts aan mijn pols. ’Ik ben het niet kwijt hoor’ zeg ik. Ik kijk naar de grond en voel met mijn voeten of het bandje misschien daar even ligt. ’Nee?’ vraagt Nick. ’Nee ik heb het gewoon even niet’ antwoord ik. ’Dus je bent het kwijt’. ’Dat ligt eraan, als het hier ergens ligt niet’ Ondertussen zit ik al op handen en knieën te zoeken, maar natuurlijk is het bandje nergens te bekennen. Boven me hoor ik een vreemd geluid, ik kijk op en zie hoe Nick zijn hand voor zijn mond heeft en hoe zijn schouders hevig schokken. Na een paar seconden begint het me te dagen, hij is me aan het uitlachen. ’Help me liever in plaats van me uit te lachen’ zeg ik. Ik trek aan zijn arm en het bandje valt uit zijn hand. Ik grijp het uit het water en ga terug recht staan. Met het bandje zwiep ik voor Nick’s ogen. ’Wat is dit?’ vraag ik. ’Een sleutel met een bandje aan?’ vraagt hij lachend.