Chapter one.

Dixie Jewell Hawkins,

Ik kon me nog goed herinneren hoe ik hem ontmoette. Het stond in mijn geheugen gegrifd, op mijn huid gebrand en in mijn hart gegraveerd. Het was iets wat ik nooit zou vergeten. Ik herrinerde me niet alles precies, maar vele details wel. De datum moest rond maart zijn, want ik kon me de weersveranderingen nog goed herinneren. Het werd zonniger, warmer, maar het bleef regenachtig op sommige dagen. Ik liep het schoolplein af, richting de poort toen ik opeens een beeldschone verschijning daar zag staan. Ik was helemaal weg van zijn haar en glimlach, op de een of andere manier staat me dat nog steeds bij. Hij leunde tegen de poort aan en ik kon niet goed zien of hij naar mij keek, door de zwarte zonnebril die op zijn hoofd stond, als het goed was het een pilotenbril van Ray-ban, maar dat was een beetje vervaagd in mijn hoofd. Op de een of andere manier voelde ik zijn aanwezigheid, terwijl ik hem pas net had gezien. Ik voelde de warmte door mijn aderen stromen, maar was verward of het kwam door de hitte die buiten in de lucht hing of door de verschijning, die ik nog nooit eerder had gezien. Ik kon de velen vragen die toen door mijn hoofd spookten, nog steeds horen. "Wie was hij?" "Wat deed hij hier?" "Was dit liefde op het eerste gezicht?" Ik voelde me zo genetisch tot hem aangetrokken, dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Hopeloos stond ik nog steeds op het schoolplein en ik wist niet hoeveel tijd er al was verstreken. Waren er slechts secondes voorbij gegaan, of waren het al minuten? Ik wist het niet. Ik was totaal door de war. Nog steeds voelde ik zijn aanwezigheid, maar dat was van korte duur. Een meisje met prachtig lang bruin haar duwde me opzij en liet zichzelf in zijn armen storten. Ook hij sloeg zijn armen om haar heen en haalde ondertussen de zonnebril van zijn neus. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik had hier geen behoefte aan. Ik had alles gehallucineerd, tenminste dat dacht ik. Ik voelde iets op mijn lichaam branden en keek weer op, recht in zijn hazelkleurige ogen. Ik wist nog hoe ellendig ik me voelde, maar voelde me tegelijkertijd heel raar. Waarom vond ik hem nu al zo leuk? Ik kende hem niet eens. Wekenlang ging het zo. Tot ongeveer begin juni, vlak voor de zomervakantie. Weer zag ik hem bij de poort staan en weer voelde ik mijn hart sneller kloppen, soms voelde ik hem zelfs in mijn keel. Deze keer was het anders. Ik werd niet voor de zoveelste keer omver geduwd door het meisje met haar prachtige bruine haren, dit keer gebeurde er niks. Slechts zijn ogen die op mij gericht waren. Strak liep ik hem voorbij, misschien kwam ze nog wel later. Tot ik plotseling een hand op mijn arm voelde. "Hoe heet je?" De stem klonk als belletjes en ik wist dat hij het was. Ik wist nog dat ik bijna mijn naam was vergeten, maar na een aantal seconde kon ik toch normaal antwoorden. "Dixie Jewell Hawkins. Hoe heet jij?" Een twinkel verscheen in zijn prachtige ogen. "Justin Drew Bieber," antwoordde hij terug en toen kon ik me nog niet voorstellen dat hij mijn enige liefde zou zijn. Justin Drew Bieber..

verder ja of nee?