How It All Started- 8

De week ging snel voorbij. Ik ontmoette Seth iedere nacht in mijn dromen maar hij was er nog steeds niet achter dat ik hetzelfde meisje was als degene die hij altijd pest. Ook heb ik Jasper en de andere Cullens de hele week nog niet gezien. Ik ging niet naar ze toe en zij konden niet naar mij toe omdat ze niet over de grens mogen. Ik mis Jasper heel erg, maar de opmerkingen die Alice afgelopen keer had gemaakt, weerhielden me ervan om naar hem toe te gaan.
Het was weer vrijdag en een donker gordijn van grijze wolken overschaduwde La Push. Ik staarde vanuit mijn klaslokaal naar buiten en zuchtte even. Als het onweer los zou breken voor de school uit was, zou ze door de kille wind en striemende regen naar huis moeten fietsen. Ik keek even de klas door omdat ik geen zin had om op te letten. En op dat zelfde moment draaide Seth zijn hoofd naar mij. Onze blikken haakte in elkaar en het leek of een grote brand werd gestart. Mijn lichaam stond in vuur en vlam en mijn buik tintelde zo hevig dat ik dacht dat ik uit elkaar zou klappen. Inprenten. Nadat Jasper had verteld wat de jongens waren had ik er van alles over opgezocht. Dit deel van de verhalen snapten ik niet, ik snapte niet hoe je je zó verbonden met iemand kon voelen. Maar nu het mijzelf overkwam, begreep ik het. Hij werd opeens het middelpunt van mijn bestaan. Mijn zuurstof. We bleven elkaar aanstaren tot vanuit het niets de bel ging. Ik knipperde een keer met mijn ogen en draaide met een rood hoofd mijn gezicht van hem vandaan. Dit kon niet, mijn relatie met Seth was nu al te ingewikkeld. Hij vroeger een van mijn beste vrienden, pest me nu en praat in mijn dromen met me hoewel hij niet weet dat ik het ben). Ik kan niet ook nog met hem zijn ingeprent, dat zou mijn leven onmogelijk maken, laat staan mijn relatie met de Cullens. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, waarom was ik terug naar La Push gekomen? Waarom was ik niet gewoon op Forks High gebleven? Dan zou mijn leven veel gemakkelijker verlopen. Ik propte alle boeken in mijn tas, haalde mijn hand even door mijn haar en stond op van mijn stoel. Maar ik wankelde weer naar achter toen iemand me de weg versperde. Het hele lokaal was al leeg en nu stond alleen de meest perfecte jongen in de wereld nog in deze ruimte. Wacht, meest perfecte jongen? Dacht ik dat nou echt? Ik zuchtte nog een keer en Seth keek me vragend aan. Die schittering in zijn ogen deed mijn maag even samenknijpen. 'Mag ik er misschien langs?' vroeg ik een beetje zenuwachtig. Door al dat gepest was ik bijna bang voor de jongens geworden en hoewel hij mijn inprent was, kreeg ik dat beeld van hem niet zomaar uit mijn hoofd. 'Oh ja, tuurlijk. Sorry,' verontschuldigde hij zich meteen. Misschien had hij door dat ik me bedreigd voelde of misschien wilde hij gewoon alles doen voor zijn inprent. Ik voelde nu namelijk precies hetzelfde bij hem. Ik zou alles voor hem willen zijn en alles voor hem willen doen, hij hoefde het maar te vragen. Ik liep langs hem op. Het voelde opeens heel onnatuurlijk om van hem weg te lopen. Mijn hele beeld van de wereld was in één seconde veranderd, alleen maar door hem aan te kijken. Toen ik het lokaal uit was hoorde ik opeens mijn naam, die zo prachtig klonk als hij hem uitsprak. Hoewel het bijna onmogelijk leek was ik sterk genoeg om niet te stoppen en me om te draaien. Ik was het afgelopen tijd gewend geworden om mensen te negeren en gewoon door te lopen. Iets dat alweer heel onnatuurlijk aanvoelde. Na een paar seconde hoorde ik niet alleen meer hem, maar ook de 7 andere jongens mijn naam roepen. Oh nee... 'Heey Nerd!' Daar gaan we weer. Ik draaide me om en zag dat Paul degene was die dat had geroepen. 'Wat?!' vroeg ik brutaal. Normaal deed ik dat nooit maar ik had nu tijd nodig om na te denken zonder gezeur van mensen die hun eigen vrienden niet eens herkennen. Hij keek verbaasd. 'Ja ik kan ook praten hoor. Of is dat zo moeilijk te begrijpen. Maar ik heb wel een zinnige vraag voor jou: Waarom haten jullie me? Waarom pesten jullie me? Ik snap niet waar ik het aan verdient heb,' snauwde ik naar hem. Zijn blik ging van verbaasd naar duivels en hatelijk, ik werd gewoon bang van zijn gezicht. Zijn gezicht kwam heel dicht bij dat van mij. 'Je stinkt,' gromde hij in mijn gezicht. Vampiergeur. Dat roken ze naturlijk, vampieren waren hun natuurlijke vijanden. 'Owh,' zei ik helemaal terug gekropen in mijn schulp. Ik draaide me om en liep snel weg. 'Rosemary!' hoorde ik Seth nog roepen. Zijn stem deed alles in mij verwarmen maar toch probeerde ik zo snel mogelijk weg te komen van deze verschrikkelijke plek waar zich een lichtpuntje bevond, mijn inprent.