Negen|•|

‘Ik heb een hersentumor, daarvoor is er een plastic kastje onder mijn hoofdhuid geplaatst, ook wel geheten Ommaya-reservoir. Vanuit dat kastje loopt er een slangetje naar mijn hersenen als je daar mijn medicijnen in spuit is er een kans dat mijn hersentumor verkleint. Maar die kans is klein omdat het er al lang zit en maar niet wil verkleinen. De medicijnen die in mijn hersenvocht word gespoten hebben maar een vervelende bijwerking en dat is een zware hoofdpijn.’ Vertelde ik. Dokter Cullen knikte. ‘Heeft je vader dat allemaal uitgelegd?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik wou na mijn examen medicijnen gaan studeren ook al kan ik er niets mee, ik heb de boeken wel gelezen maar ik studeer niet.’ vertelde ik. ‘Mag ik vragen waarom je zelf aangaf aan je vader dat je deze manier wou?’ vroeg hij beleefd. ‘Natuurlijk, ik heb een tijdje chemotherapie gehad met een infuus. Maar dat hielp minder dan dit. Ik voelde me steeds erg slecht en kon haast niet naar school, de misselijkheid hield na een lange tijd op en ik de hoofdpijn die ik nu krijg is behoorlijk snel weg.’ Hij knikte. ‘Laten we dan maar beginnen, als je haar uit je nek wilt verwijderen en op je buik wilt liggen.’ Ik knikte en deed wat hij vroeg. Verstopt onder mijn haar zat een soort rondje. Daar moest de medicijnen in gespoten worden, en daar voelde ik niets van omdat dat kastje vlak onder dat rondje zat. Ik hield mijn hand bij het rondje zodat hij het makkelijker zou vinden. Hij hield het plekje open met zijn hand zodat ik de mijne kon weghalen. ‘Klaar?’ Ik knikte. Een druk op mijn hoofd gaf aan dat hij al klaar was. Ik ging rechtop zitten en kneep mijn ogen even dicht. De hoofdpijn duurde nooit langer dan een uur. ‘En hoe vind je school Madelein?’ vroeg dokter Cullen. ‘Noem me maar Mady, dokter Cullen.’ Mompelde ik. ‘Als jij me Carlisle noemt.’ ‘Deal.’ Mompelde ik. Hij lachte kort. ‘Maar school ging wel, het is raar om te weten dat iedereen je aankijkt zonder dat je het zelf ziet, maarja, ik heb tenminste al een vriendin en misschien een vriend, weet ik niet erg zeker.’ Vertelde ik. Toen dacht ik even. ‘Is Edward uw zoon?’ ‘Adoptie, heb je de rest ook ontmoet?’ Ik knikte. ‘Waarschijnlijk wel, Alice en de mensen waarbij hun zitten?’ ‘Ja.’ Op dat moment ging de deur open. ‘Zal ik je naar huis brengen Madelein?’ vroeg mijn vader. Ik knikte en stond op. Hij pakte mijn hand al en nam me mee naar de auto. Ik zuchtte toen de hoofdpijn erger werd. ‘Gaat het?’ Ik knikte. De auto stopte na een tijdje weer en ik stapte uit. Een beetje wankelend stond ik, de hoofdpijn maakte mijn concentratie minder. Ik werd opgepakt. ‘Ik leg je wel op de bank.’