Zeven|•|

‘Snap je het?’ vroeg een prachtige stem. Ik knikte. ‘Ik heb deze stof al gehad.’ Ik stak mijn hand uit. ‘Madelein Wish.’ Een koude hand pakte mijn hand vast. ‘Edward Cullen.’ Hij liet mijn hand weer los. ‘Waar zijn je boeken?’ ‘Heb ik niet nodig.’ Mompelde ik. Hij kijkt je verbaasd aan. Ik kan hem moeilijk vertellen dat ik blind ben, dan krijgt hij medelijden. Hij kijkt je nu met medelijden aan. Waarom nou weer? Heeft de leraar het verteld? Onder de tafel voelde ik aan mijn rooster. Ik had het eerste uur al vrij gehad, nu wiskunde. En daarna, ik voelde even, pauze. Gelukkig. Ik voelde verder. Biologie, Engels en Gym? Hadden ze geen rekening met me gehouden? Handig. Ik stopte mijn rooster in mijn tas. Edward was de hele les stil, zelfs toen iedereen iets voor zichzelf mocht doen. ‘Waarom heb je een eekhoorn bij je?’ Ik keek op. ‘Hij geeft me hoop.’ Loog ik. ‘Waarvoor?’ Stomme mensen met hun doorvragen. ‘Voor iets persoonlijks.’ Mompelde ik. Het was stil tot de bel ging. Ik stond voorzichtig op en liep het lokaal uit. Ik stopte in de gang en leunde tegen de muur aan terwijl ik het nummer van de kantine probeerde te voelen, maar er stond alleen ‘kantine.’ Ik zuchtte. ‘Eddie!’ hoorde ik naast. ‘Alice noem me niet zo.’ Zuchtte de stem van Edward. ‘Laten we naar de kantine gaan.’ Het was even stil. ‘Alice..’ zuchtte hij weer. ‘Ik heb het gezien Edward, we worden vriendinnen.’ Fluisterde de vrolijke mooie stem van een meisje. Voetstappen liepen mijn richting op. ‘Madelein?’ hoorde ik Edward vragen. Ik keek op. ‘Ja?’ ‘Dit is Alice, mijn zusje.’ Ik knikte. ‘Madelein.’ Mompelde ik. ‘Weten jullie waar de kantine is?’ vroeg ik zacht. ‘Ja volg ons maar!’ zei Alice vrolijk. Ik knikte en pakte mijn tas van de grond op. Via Pepijn volgde ik ze en we kwamen uit bij een luidruchtige ruimte, duidelijk de kantine. ‘Dankje.’ ‘Geen dank! Wil je bij ons zitten?’ vroeg Alice weer overenthousiast. Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee hoor.’ ‘Nou, kom gewoon!’ Ze pakte mijn pols vast en sleurde me mee. ‘Madelein, dit zijn Bella, Emmett, Rosalie en Jasper. Jongens dit is Madelein.’ ‘Hoi.’ Mompelde ik zacht. Ze begroette me. Het was kort ongemakkelijk stil. ‘Ik ga weer.’ Mompelde ik en ik draaide me om. Na een paar stappen hoorde ik Edward boos naar Alice fluisteren. ‘Alice! Ze is blind! Ze weet het allemaal niet!’ Mijn ogen werden groot. Hoe wist hij dat?! Met de hulp van Pepijn vond ik een lege tafel waaraan ik ging zitten.