Opdr. 1 [Jonsu]

“Blijf bij me.” Even bleef hij stil staan en wist hij niet goed wat hij moest doen. “Alsjeblieft?” Haar stem klonk gebroken en smekend, iets waar hij zich op dit moment echt niet tegen kon weren ook al wilde hij haar op dit moment het liefst nooit meer zien. Voor haar had hij zijn hele leven opgegeven. Voor haar was hij naar de andere kant van het land verhuist en had hij zijn familie en zijn vrienden achter gelaten. Hij had naar haar overhaaste besluiten geluisterd en was er in meegegaan zonder echt na te denken. Haar wil was wet en voor hij het wist was hij de vader van een zoon genaamd ‘Noah’. Voor haar had hij zijn ‘soulmate’ laten schieten, omdat hij dacht dat zij het meisje zou zijn waar hij oud mee zou worden.
Hij draaide zich weer om en keek zijn vrouw met een pijnlijke blik aan. “Wat verwacht je van me dan?” Vroeg hij, op zijn beurt net zo gebroken. Ze haalde haar schouders op maar bleef hem toch met een smekende blik aankijken. “Ik wil niet alleen zijn nu..” Fluisterde ze. Hij knikte en ging, als de goedheid zelve weer terug naar de bank, waar hij zojuist nog gezeten had. Hij ging weer zitten en keek de kamer rond. Zijn kamer.. Die spoedig niet meer van hem zou zijn. Ze hadden besloten dat zij het huis mocht houden, zodat ze een goede woning had voor haar en haar zoon. Toch zou het voor hem weer moeilijk zijn terug te gaan naar zijn moeder. Zo ontzettend ver weg van zijn zoon, die hij dan niet meer iedere dag zou zien…

Het idee dat hij in de woonplaats van zijn moeder en stiefvader weer opgejaagd zou worden door de media maakte hem nu zelfs al bijna gek en de kille sfeer in de woonkamer spoorde dat gevoel enkel aan. Af en toe vroeg hij zich af waar hij dit aan verdiend had. De roem van zijn moeder, die zijn leven kapot maakte. Het was niet eerlijk en hijzelf had er nooit om gevraagd, hij had vaak eerder gesmeekt en bevolen dat datgene juist bij het uit de buurt moest blijven. Roem, aandacht en in het middelpunt was niets voor hem, toch raakte hij er op de een of andere manier in verstrikt. Toch maakte hij op dit moment een deel uit van de zijn moeders wereldberoemde band. Dát maakte hem niet uit, want hij hield immers van zingen met heel zijn hart en ziel, maar al dat gedoe erom heen.. dat was gewoon niet zijn ding. Daarbij wist hij ook niet wie hij nog kon vertrouwen en wie enkel uit was op zijn geld en zijn status.

Het was vreemd hoe alles zo had kunnen lopen zoals het bij hen gegaan was. Ze hadden wel vaker momenten in hun relatie dat het niet helemaal goed ging, maar ze hadden beide dan ook een stressvol leven, dus gingen ze er beide niet meteen vanuit dat ze het niet voor elkaar hadden en dat de dingen niet goed liepen. Alles was eigenlijk veranderd toen Noah kwam, of misschien op het moment dat zij in zijn leven kwam. Een meisje waar hij zijn hebben en houden mee kon delen. Terwijl hij getrouwd was met een andere vrouw had hij eindelijk zijn soulmate gevonden. Er had hem nooit iets meer in zijn leven pijn gedaan als te moeten beseffen dat zijn vrouw niet de juiste voor hem was en dat hij zijn kansen had verspeeld. Bij haar hoefde hij nu ook niet meer aan te komen en dat wilde hij ook niet meer. Hij had al genoeg mensen gekwetst en pijn gedaan. Het ergste vond hij misschien nog wel toen hij hoorde dat ze besloten had naar Londen te vertrekken voor een poos. Ze wilde het haar zoon niet aandoen, iedere dag weer belaagd te worden door journalisten en paparazzi. Iets wat hij wel begreep, ook al wist hij dondersgoed dat ze het niet alleen voor hun zoon deed maar meer voor zichzelf. Ze wilde nooit dat er ook maar iets bekend werd gemaakt over haar in de media, daar hielt ze absoluut niet van. Maar, dat had ze toch kunnen verwachten? De zoon van een van Duitslands beroemdste en bekendste popzangeressen.

Toen hij de beknellende sfeer en het bijna gekmakende getik van de klok, die boven de woonkamerbank hing, niet meer kon verdragen besloot hij dat hij naar huis wilde. Hij wilde weg van hier, zo snel mogelijk.. Hij kwam overeind van de bank en liep de woonkamer door. Ze vroeg hem niet waar hij heen ging, want dat wist ze al. Heel zachtjes en voorzichtig duwde hij de slaapkamer van de babykamer open om nog een laatste blik te werpen op zijn zoon. Zou hij hem laten haten als hij later groot zou zijn? En wat zou zijn moeder over hem aan hun zoon vertellen? Zou hij het hem kwalijk nemen dat hij hem de eerste jaren van zijn leven niet meer zou zien voorlopig? Of misschien wel nooit meer? Of zou hij trots zijn op het feit dat zijn vader een beroemde Duitser was? Misschien wel.. wie weet? Even glimlachte hij toen hij zag wat voor moeilijk gezichtje zijn zoon trok, terwijl die overduidelijk aan het dromen was. Hopelijk mooie dromen. Hij streek het kleine jongetje langs zijn wang en door zijn halflange witblonde haren. Wat leek hij toch veel op hem.
Niet veel later liep hij de slaapkamer weer uit. Met ontzettend veel pijn in zijn hart sloot hij de slaapkamer deur weer, denkend aan zijn slapende zoon die nog geen flauw idee had van wat hem de komende paar jaar te wachten stond aangezien hij nog maar anderhalf jaar jong was en dit soort zaken dus nog voorlopig nog lang niet zou begrijpen. Van zijn zoon had hij echter nooit spijt gehad. Hij was het meest prachtige wezen was hij ooit had gezien en hij was trots op hem, op het feit dat hij zijn zoon en nageslacht was. Langzaam liep hij richting de voordeur. Het idee dat hij zijn zoon zo achtermoest laten vrat hem van binnen compleet op. Het leek wel alsof ze wist dat hij weg wilde, want ze wachtte hem al op bij de voordeur. De eerst volgende ontmoeting zou samen met hun advocaten zijn, om duidelijke afspraken te maken over hun toekomst en die van de kleine Noah. Nog een allerlaatste keer gaf hij haar een kus op haar voorhoofd. Graag had hij willen zeggen ‘je zult altijd welkom zijn’, maar dat kon hij niet. Als ze voor hem het land uit vluchtte dan kon ze ook niet meer verwachten van hem dat hij zijn deur voor haar openliet. “Dag Marla..” Probeerde hij met zo minmogelijk verbittering in zijn stem uit te spreken, al leek het in zijn hoofd veel gemakkelijker te aan als op dat moment. Hij pakte zijn tas op, die al de hele avond onder de kapstok had gestaan en stapte voor de laatste keer over zijn deurpost heen, die ook spoedig niet meer van hem zou zijn.

Hij liep naar buiten terwijl een bijna zomerse wind hem tegemoet blies. Tot voor kort dacht hij dat hij alles had en nu was hij zomaar ineens alles verloren..