68.

We hadden Hope naar huis gebracht. Maar ik kon het niet opbrengen om weer naar Jazz te gaan. Dus ging ik naar het strand. Ik volgde het spoor van degene die Hope had aangevallen. Serieus, wat had iedereen met die rivier. Als je zo nodig je spoor wilde uitwissen kon je beter de zee in. Het spoor hing nog in de lucht. Ik volgde het en na een tijdje kwam het bij het huis van Collin uit. 'Shit,'mompelde ik. Ik kwam bij een balkon uit waarvan de deuren open stonden. 'Weg jij,'siste ik terwijl ik diezelfde man weer bij haar wegtrok. Hope lag te trillen in bed.m maar daar had ik even geen aandacht voor. Ik trok hem de kamer uit, naar buiten. Voor ik iets kon doen sprong een witte wolf over me heen en viel hem aan. Hij gooide haar van zich af. Ik duwde hem tegen de grond. Hij was duidelijk geen vampier. Ik was sterker dan hem, terwijl een normale vampier me gemakkelijk aan zou moeten kunnen en bovendien had hij knal blauwe ogen. Wat ik ook probeerde, ik kon hem niets doen. 'Moeilijk hè? Een geest verslaan,'lachte hij. 'Wat moet je van Hope?'siste ik woedende terwijl ik opgaf. 'Één woord: Wraak.'Hij lachte vals. 'Cinthia zal spijt krijgen van wat ze heeft gedaan.' Hij duwde me van hem af en liep naar Hope. 'Ik zie je nog wel kleine,'zei hij. Ze was weer gewoon mens geworden. 'Wat bedoel je?'dacht ik hardop. 'Je zult wel zien.'Hij verdween.

'Hope, wordt wakker,'zei ik in paniek. Ze werd niet wakker. 'Hope,'herhaalde ik weer. Collin kwam aanlopen, als mens. 'Wat is hier gebeurd? Eerst komt Julie tegen Sam dat Hope in gevaar is,dan is ze weg en...Wat is er?'vroeg hij verward. 'Ik weet jet niet. Ik haal Carlisle erbij,'zei ik. 'Breng haar naar boven...'

-Oeh, wat gaat er gebeuren mensjes ?? Ja, wat ben ik gemeen. Morgen avond ga ik taarten bakken en vrijdag avond ga ik ze eten. Dus, wees geduldig en bedank nessiecarlie voor de inspiratie -