Drie|•|

Hij pakte mijn andere hand en begeleide me naar het huis. Chris was erg lief tegen me, maar als we ruzie hadden kon hij erg gemeen zijn. ‘Trap’ mompelde hij. Ik voelde een verhoging met mijn voet en liep voorzichtig de trap op. ‘Hoeveel treden?’ ‘Vijf.’ Ik knikte en telde ze. Bij de vijfde liep ik weer rechtdoor. Ik hoorde een deur opengaan en een warmte overspoelde me. We waren binnen. ‘Kan je me naar mijn kamer brengen?’ Het was even stil maar Chris herstelde zich. ‘Ja.’ Hij knikte altijd als ik iets vroeg met ja of nee en dat kon ik natuurlijk niet zien. Hij liep rustig met me verder. ‘Nog een trap, vijftien treden.’ Hij liet mijn hand los zodat ik de leuning vast kon houden en ging achter me lopen voor als ik viel. Ik telde elke trede. ‘Dertien, Veertien, Vijf..Chris!’ ‘Oh, sorry, verkeerd geteld.’ Ik zuchtte en liep een stukje naar voren en wachtte tot Chris mijn hand weer pakte. Hij pakte hem en trok me verder mee totdat ik weer een deur hoorde opengaan. ‘Dit is jou kamer.’ Ik knikte. Hij hield mijn hand nog vast en bracht me naar het bed. ‘Dankje Chris, je bent een schat.’ ‘Moet ik je kamer nog uitleggen?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik zoek het wel uit.’ Hij was weer stil en ik hoorde de deur dicht gaan. Waarom knikken ze altijd. Ik zette het kooitje van Pepijn op mijn bed en opende die. Meteen sprong Pepijn via mijn hand op mijn schouder. ‘Goedenavond Pepijn.’ Pepijn is mijn eekhoorn. Hij is helemaal tam, om een reden. Om mij. Wij hebben een band, een bijzondere band. Er zijn drie dingen in mijn leven. Twee die ik vreselijk vind en een die ik geweldig en handig vind. En die ene is mijn band met Pepijn, wat is dat dan. Ik kan met sommige dieren communiceren en Pepijn is daar een van. Het klinkt misschien raar, maar het helpt me. We praten met elkaar in onze gedachten. Ik heb geen binnengeleide hond of stok, ik heb Pepijn. Hij waarschuwt me voor voorwerpen en mensen, zittend op mijn schouder.