Twee|•|

Vaak zeggen mensen tegen mij als ik ze vertel dat ik blind ben: ‘Maar dat zie ik helemaal niet.’ Bij de meeste blinden is de oogklaar lichter geworden en kan je makkelijk zien dat diegene blind is, maar mijn ogen zijn – volgens mijn ouders – mooi groen, waarin je het haast niet kan zien. Ik heb ook geen binnengeleide hond of zo’n stok dat vind ik maar vervelend. Ik wil ook niet dat veel mensen weten dat ik blind ben, dan krijgen ze medelijden, en dat vind ik vreselijk. Het is al avond en we zijn net uit het vliegtuig gestapt, ik eigenlijk meer getild door mijn vader. Hij wou niet dat ik die vliegtuigtrap afliep. Wat ik raar vind, want thuis liep ik met gemak de trap af. Toen ik de grond weer voelde was ik opgelucht. Mijn hand werd gepakt en ik werd ergens naartoe gesleept. Pas toen ik een autodeur hoorde keek in de richting van mijn vader. ‘Wat voor auto is het?’ vroeg ik nieuwsgierig. ‘Een zilverkleurige Mercedes lieverd.’ Ik knikte en hij hielp me instappen. Na ongeveer een uurtje ging de deur weer open. Ik stapte zelfstandig uit de auto. Ik gleed met mijn hand langs de auto tot ik de knop voelde om de achterklep open te doen. De klep kwam langzaam omhoog en ik voelde met mijn hand langs de koffers. ‘Moet ik helpen Sis?’ hoorde ik Chris achter me vragen. Ik schudde mijn hoofd en ik voelde een lik aan mijn vinger. Mijn hand raakte een kooi en ik zocht naar het handvat. Ik pakte hem op en liep naar achteren waarna ik me naar Chris draaide. ‘Waar is het huis?’