049

“Leslie!” herhaalde ik geschrokken. Ik knielde voor haar neer en sloeg mijn armen beschermend om haar heen. Ik trok haar dicht tegen me aan. “Leslie.” Fluisterde ik. Ik voelde tranen prikkelen in mijn ogen. Ik mocht niet gaan huilen. “Leslie.” Fluisterde ik opnieuw. Ik keek haar aan. Ze knipperde paar keer met haar ogen. “Ik bel 112.” Ik greep naar mijn mobiel toe, die ik in mijn zakken verstopt had. “Nee.” Sprak haar stem. Ik keek haar verontwaard aan. “Nee, alsjeblieft, Justin. Alsjeblieft doe dat niet. Het gaat met me.” Ik schudde mijn hoofd. “Het gaat niet met je.” “Alsjeblieft.” Ze trok aan mijn shirt. “Alsjeblieft.” Haar stem, het klonk zo zielig. Haar ogen keken naar me op een bepaalde manier die ik niet goed omschrijven kan. Ze overtuigde me. Ik duwde mijn mobiel weer verder terug in mijn broekzak. Ze glimlachte zwakjes. “Bedankt.” Mompelde ze. Ik knikte en omhelsde haar stevig.

“Denk je dat het lukt? Ik kan je ook dragen als je wilt.” “Het lukt wel, bedankt.” Ik hielp haar overeind. Ik had mijn handen nog steeds stevig om haar heen geslagen. Ik was bezorgd. Moeizaam zette ze stappen. Het deed me pijn om haar zo te zien. Ik wist zeker dat zich duizelig voelde, maar als ik dat vroeg antwoordde ze enkel nee

Ik trok aan de klink van de glazendeur. Ik trok nog een keer, en nog een keer. Net zolang tot dat ik het opgaf. “Hij is op slot.” Mompelde ik, wat ik eigenlijk niet hoefde te doen omdat ze dat ook wel wist. Ik maakte een vuist van mijn hand, net toen ik op de deur wilde gaan kloppen pakte haar hand mijn pols vast. Ze schudde haar hoofd. Ik keek haar fronsend aan. “We blijven wel buiten.” “De hele nacht?” vroeg ik verontwaard. Ze knikte. Ik keek haar twijfelend aan. “Weet je dit zeker, het gaat helemaal niet goed met je.” “Ik weet het zeker Justin, en ja het gaat wel goed met me.” “Maar.” “Geen maar.” Mompelde ze. Ze wilde gaan lopen, maar doordat ik haar nog steeds vast had kon ze niet weg. “Justin, laat me alsjeblieft los.” Ik liet mijn greep om haar heen verslappen. Ze knikte dankbaar en liep in de richting van het bankje, waar we eerder deze avond gezeten hadden. Ik was bang, bang dat ze ging vallen. Ik liep achter haar aan, zij liep moeizaam. Ik zuchtte opgelucht toen ze op het bankje ging zitten.

Ik zag dat ze het koud had, daarom trok ik mijn vest uit en sloeg ik die om haar heen. Ze keek me aan met de blik ‘weet je het zeker?’, het maakte me aan het grinniken. Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar heen, zonder dat ik het echt in de gaten had trok ik haar dicht naar me toe. Ze legde haar hoofd neer op mijn schouder. Ik hoopte dat ze veilig was bij mij.

Het verhaal zwakt voor mijn gevoel echt af, maar ik maak dit verhaal wel af! Ik wil vrijdag trouwens weer veel activeren,