44. Letter

Ze was klaar met het breiwerk. Ze had alles gedaan met maar één bolletje wol. Ze had een spreuk gebruikt waardoor de bol verdubbelde. En die had ze ook verdubbeld tot ze genoeg wol had. Ze moest alleen nog de kleur erin doen, daarvoor had ze haar stok nodig. Ze moest alleen na de kleur de kaart, en het lekkers nog. Ze moest nog 3 dagen wachten, dan mochten ze naar Zweinveld. Ze lag op haar bed. Het was al middag en de lessen waren al een uur voorbij. Toen de lessen voorbij waren was ze naar de slaapzaal gelopen en was meteen op haar bed gaan liggen. Ze moest nadenken. Het ontwerp van de kaart was klaar, en hij was zo mooi geworden. Ze had ook al bedacht wat voor snoep ze wou geven, met de hulp van Blaise natuurlijk. Blaise had haar verteld dat ze bij hem mocht logeren in de vakantie. Ze was blij geweest, maar ook bang. Wat zouden haar ouders daarvan vinden? Zou ze mogen gaan? Blaise had ook gezegd dat Draco ook zou komen. Daar was ze wel blij mee. Zo konden ze het in die tijd goedmaken. Ze had de meeste moeite met haar ouders, wat zouden zij daarvan vinden? Wat als ze niet mocht gaan? Ze ging rechtop zitten en kleedde haar om, ze lag nog steeds in haar uniform. Ze trok een grijze joggingbroek aan, deed een wit hemdje bij en een lichtroze vest. Ze trok de rits niet helemaal naar boven omdat ze ook dat wit van haar hemdje wou kunnen zien. Ze liep zuchtend naar beneden en nam plaats naast Blaise. 'Ik wil wel mee, maar ik weet niet of het mag.' Zei ze uiteindelijk. 'Je kon het ook meteen zeggen in plaats van uren wachten voor je antwoord geeft.' Ze lachte nerveus en dacht na. 'Misschien moet ik het eerst vragen. Maar ik denk dat het een nee word. Tenzij...' Blaise keek haar hoopvol aan. 'Ik heb het! Ik vertel het je vanavond wel!' Ze stond op en rende de trap op en ging de slaapzaal in. Ze pakte een tasje en deed daar haar veer, wat inkt, paar rollen perkament en haar mantel in. Toen ze weer beneden was liep ze snel naar Blaise en Theodoor en ging naat hun zitten. ´Ik ben zo blij!´ En nog voor ze konden reageren was ze al opgestaan en uit de leerlingenkamer.

Ze had in de bibliotheek zitten schrijven naar haar ouders. Uiteidelijk heeft ze geschreven;

Ze las de brief nog even door en twijfelde even maar liep toch de bibliotheek uit. Ze zocht naar iemand die haar de weg zou willen wijzen naar de uilenvleugel. Ze liep maar gewoon rond tot ze Harry, Hermelien en Ron zag. Ze tikte Hermelien aan die zich omdraaide. 'Ow, hey Olette.' Zei ze. 'Hoi. Ik ben opzoek naar de uilenvleugel. Weten jullie waar die is?' Ron rolde met zijn ogen en Olette begon zich ongemakkelijk te voelen. 'Wil je een brief sturen?' Vroeg Harry. Olette knikte. 'Aan wie?' Vroeg Ron vel. Waarom deed hij opeens zo vijandig? 'Ik wil een brief naar mijn ouders sturen.' Zei ze zacht terwijl ze naar haar voeten keek. 'Ik breng je wel.' Zei Hermelien die een boze blik wierp op Ron. 'Ow, bedankt.' Olette keek weer op en glimlachte. 'Volg mij maar. Maar het zou en goed idee zijn dat je de weg onthoud.' Olette knikte en ze liep weg van Harry en Ron. 'Waar sloeg dat op?' Vroeg Harry. 'Ik vertouw haar nog steeds niet. Ik weet zeker dat die brief niet voor haar ouders is. En ze doet ook de laatste tijd raar.' 'Je draait echt door. En normaal zeg je dat tegen mij!' Mompelend liep Ron weg en bleef Harry alleen achter. Het was waar dat Olette wat anders deed dan een week geleden, maar daar was niets slechts aan, toch? Ze was blijer geworden, vrolijker maar nam wel iets meer afstand van mensen. Ze zat vaak alleen buiten of met iets anders. Misschien har huisdier? Harry dacht na, ze had gezegd dat ze een huisdier had, maar nooit wat voor dier het was. Misschien moest hij dat maar eens vragen. Hij liep zuchtend naar de Dikke Dame.

Ik hou van kudo's en reacties. *Hint*