OO6

Edward Anthony Masen Cullen

Al sinds Angelica het schoolplein had opgereden had Edward haar in de gaten gehouden. Nou, eigenlijk al sinds Alice zaterdag had gezegd dat er een nieuw meisje in Forks kwam wonen. Alice had gezegd dat ze niet een normaal mens was, noch een vampier en noch een weerwolf. Ze had verteld dat ze wit blond haar had, en blauwe ogen. Haar figuur was lenig als een danseres en haar gezicht was als dat van een engel.
'Weet je zeker dat ze geen vampier is?' siste Emmett terwijl hij en Edward het meisje nakeken die over de parkeerplaats naar de administratie liep.
'Nee, ten eerste zou ze daar super goede lenzen voor nodig hebben om haar echte oogkleur te verbergen. En ze heeft niet de geur.' vertelde Edward hem. Ze rook eerder naar rozen bloesem met een vleugje lavendel. Een lichte geur die op haar heen hing.
'Kun je haar lezen?' vroeg Rosalie, die met een bezorgd gezicht Edward aankeek.
'Ik probeer het, maar ze sluit me buiten. Ik vang kleine dingen op, maar niet alles.' vertelde Edward, terwijl hij met zijn kiezen op elkaar kwaad nadacht waarom dit zo was.
'We moeten dus extra voorzichtig met haar zijn, we weten nooit wat weet.' zei Alice.
'Inderdaad, laten we nou maar naar binnen gaan.' zei Jasper. En met dat vertrokken de Cullens naar binnen.

In de pauze zaten de Cullens aan hun standaard tafel in de kantine. Allemaal met een dienblad onaangetast eten voor hun staande, en om zich heen kijkend.
En, nog steeds niets opgevangen? dacht Alice. Edward schudde zijn hoofd, terwijl hij focuste op het meisje dat achterin de kantine bij drie andere mensen zat. In de lessen was hij erachter gekomen dat het meisje Angelica heette. De manier paste bij haar, ze was een klein engeltje.
Hij kon het niet langer uithouden, hij moest en zou omkijken. Het was alsof er een aantrekkingskracht vanaf haar kwam. Langzaam draaide Edward zijn hoofd, het enige wat hij zag was een blond achterhoofd. Maar toen hij op het punt stond om weer terug te draaien keerde het hoofd zich en boorde diep in zijn ogen. Edward zwoor dat hij even de diepblauwe ogen lichter zag worden, om daarna weer terug te gaan naar originele kleur.
Wat moet 'ie nou? hoorde Edward een zachte, zwoele stem denken. Deze stem was ongetwijfeld van Angelica, dat wist hij zeker. Een kleine glimlach verscheen op Edward's lippen en op de lichtroze van Angelica gebeurde hetzelfde. Waarna er rode blosjes op haar wangen verschenen en ze beschaamd weer omkeek.
Weer had Edward kunnen zweren dat haar ogen veranderd waren. Hij moest dit meisje maar even goed in de gaten gaan houden.