[Prologue]

Een paar seconden geleden hield ik van mijn leven. Ik genoot van de bomen die in de straat stonden. De kinderen die er speelden, stralend van plezier. Ik hield van deze plek, van mijn leven. Ik had alles, een mooie, lieve vriend die van me hield, lieve vrienden en genoeg geld om elke dag te eten en goed te wonen. En dan heb ik nog niet eens alles opgenoemd.

Verbazingwekkend.
Hoe het in één klap over kan zijn.
Een kwestie van seconden.
Het ene moment hou je ervan, het volgende moment is het weg.

Ik keek toe hoe mijn lichaam schreeuwde. Van de pijn misschien? Ik weet het niet. Ik deed het niet zelf, mijn lichaam deed het. Ik was het toen al verlaten. Was het een reflex? Misschien.
Een auto reed me aan.

Mijn fiets lag verkreukeld voor de auto.
Mijn lichaam eenentwintig meter verderop.

Ik zag hou ik half op de stoep lag, mijn nek in een rare bocht. Gebroken. In één klap dood. Geen bloed. In mijn ogen nog steeds die vredige blik van de seconden ervoor.

Van het leven houdend.

Mijn lange, zwarte haren glinsterden in de zon.

Ik had een glimlach toen ik stierf.





Maar waarom ben ik hier nog? Hoor je niet naar de hemel te gaan als je dood bent? Waarom wordt ik hier gehouden? Ben ik nog niet klaar hier? Is het een straf van God? Ik heb nooit in Hem geloofd. Nog steeds niet.

De dagen erna ben ik naar school gegaan. Ik zag Nathan. Hij hield van me. Nog steeds. Hij zondert zich af. Hij vermijdt contact met zijn vrienden... Met iedereen.

Ik wil hem knuffelen. Hem vasthouden, zeggen dat alles goed is, dat ik er ben, maar hij ziet me niet, hoort me niet, voelt me niet.
Hij huilde vannacht op zijn kamer. Dat doet hij eigenlijk op alle momenten dat hij alleen is.

Dan schreeuw ik tegen hem.
Recht in zijn gezicht.
Zie me dan, Nathan! Ik sta recht voor je!
Ik wil je niet zo zien!
Soms zegt hij mijn naam als ik tegen hem schreeuw.
Ik denk dat dat hij me hoort.
Maar dat doet hij niet.
Hij voelt misschien mijn aanwezigheid en denkt dat hij dat hallucineert.
Of hij huilt altijd om mij.
Om.
Mij.