67.

We zaten rond het kampvuur. Links van me zat Alice en rechts zat Collin. Het verdrag was opgeheven, in die zin dat ze hier mochten komen, maar als ze iemand zouden aanvallen zouden ze gedood worden. Nou ja, ik vond het wel gezellig. 'Hoelang blijven jullie hier?'vroeg ik Alice. Paar maanden. We gaan dit jaar niet naar school. Nou ja, zo erg vind ik het niet.Het is best wel saai eigenlijk.'Ik lachte. 'Tja, nadeel van onsterfelijk zijn. Altijd naar school moeten.'

Ik en Collin liepen over het strand. 'Dit is best wel gezellig,'zei ik. 'Mhmm, inderdaad.'We lieten ons in het zand vallen. 'Hope...'begon Collin. 'Wacht,'onderbrak ik hem. Er zat iemand in de bosrand en ik kon voelen dat hij niet veel goeds in de zin had. Ik stond op en liep er behoedzaam heen. Plotseling lag ik op de grond. 'Hope!'riep Collin. 'Wie ben je?'vroeg ik. 'Je grootste nachtmerrie,'siste hij. Collin veranderde en trok de man van me af.

'Hope!'schreeuwde Alice. Ik lag opgekruld in het zand. 'Hope, gaat het wel?' Alice rende weg. 'Hope, kom,'zei mam. Ik probeerde op te staan, maar ik trilde te erg. 'Mam, wat is er gebeurd?'vroeg ik. 'Ik weet het niet. Ik denk dat Fabian weer een vaste vorm heeft aangenomen. Maar ik weet het echt niet. Kom,'zei ze en we liepen weer terug naar de kampvuur plaats. Alice en Collin zaten er weer en ik ging tussen hen inzitten.