Part Eight
31-05-2011
“Tay?” “Hey Em, waar ben je? Het kraakt nogal,” Ik draaide het raampje dicht. “In de auto, is het zo minder? Waar was je? Ik heb je al vier keer gebeld.” “In de balletles, waar anders? Haast je, want ik heb niet zo lang pauze & ik mag voor jou hopen dat ik op luidspreker sta,” zei ze. Taylor was nogal streng op niet bellen in de auto en al die andere dingen die niet veilig waren. Ze was nogal een controle- en gezondheidsfreak.
“Je raadt nooit wie er in L.A. zijn,” Ik zette mijn zonnebril op tegen de laagstaande zon. “Bill en Tom,” zei ik al toen ze eigenlijk nog geen tijd had gehad om na te denken. “Wat?! Wat doen ze in L.A.?” “Ze zijn verhuisd,” Het stoplicht sprong op groen. “Hoe weet je dat? Heb je ze gezien?” Ik draaide mijn straat in en reed de oprit op. Ik zette de luidspreker af en klemde mijn iPhone tussen mijn schouder en oor. “Ze komen morgen bij ons op de radio,” Nadat ik gecheckt had of alle deuren van de auto op slot waren, liep ik naar de voordeur. “Bij jou en Jared?” Ik kon de vreemde ondertoon in haar stem horen. Die ene waarvan ik meteen wist dat het betekende dat ze al veel verder aan het denken was dan waar haar woorden nu waren. “Neen, het uur erna, bij Kevin. Wat dus wil zeggen dat ik ze sowieso ga tegenkomen, als ze op tijd zijn tenminste.” “Wat ga je dan doen?” “Weet ik veel, waarschijnlijk herkennen ze me toch niet meer. Het is al meer dan een jaar geleden Tay, die jongens hebben ondertussen al zo veel mensen gezien,” Haar stem kraakte. Dat betekende dat ze haar woorden nog op de juiste volgorde aan het zetten was. “& wat als ze je wel herkennen. En Tom, stel dat hij,” “Wat Tom?” “Ben je niet bang dat je terug…”
Er zijn nog geen reacties.