Working day and night [2]

Deel twee, door LeaFlammae

In geen tijden had ze zich zo gelukkig gevoeld. Het was haar gelukt! Ze was door! En hij had haar niet herkend, hoewel ze hem regelmatig peinzend naar haar had zien staren, alsof ze hem ergens aan deed denken, maar hij er maar niet achter kon komen wát. Ze grijnsde bij zichzelf. Ja, hij kende haar, hij kende haar maar al te goed. Maar met haar nieuwe kapsel, kledingstijl en andere dingen, had hij haar niet kunnen herkennen.
De glimlach verdween van haar gezicht toen ze besefte wat dat betekende.
Zie je wel? Je bent niet belangrijk genoeg, niet voor hem. Het enige wat híj belangrijk vind is zijn werk. Muziek.
Ze klemde haar lippen op elkaar en vergrootte haar passen, terwijl ze door de kille, karakterloze gang liep richting de uitgang. Maar daar gaat verandering in komen.
De bittere grijns op haar gezicht stond in schril contrast met haar eerdere euforie.
Hij zal me wel weer zien staan. Hij zal wel moeten.

De kille wind blies fijne regendruppeltjes in haar gezicht, terwijl ze langzaam van de studio naar haar flatje terugliep. In gedachten verzonken botste ze plotseling tegen een andere persoon op, die in volle vaart in tegengestelde richting rende.
Ze viel op de grond. Hard. Toen de koude stoeptegels haar hoofd raakten, zag ze even sterretjes, en vaag door een mistige sluier ontwaarde ze boven zich het hoofd van de andere vrouw die bezorgd naast haar knielde.
“O jee, o jee! Sorry, sorry! Gaat het wel?”
Het ging absoluut niet, maar op de een of andere manier slaagde ze erin zichzelf omhoog te werken en rechtop te gaan zitten.
“J…ja… best hoor” bracht ze er moeizaam uit, terwijl ze verwoed met haar ogen knipperde om de tranen weg te werken en degene die voor haar zat helder te kunnen zien.
Het was een jonge vrouw van ongeveer haar eigen leeftijd, met een vriendelijk gezicht en helderblauwe ogen, die op dit moment bezorgt en uiterst verontschuldigend stonden.
“Het spijt me echt! Ik had zo’n haast… Ik lette niet goed op…”
“Het geeft niet” Ze schudde haar hoofd om het verdwaasde gevoel kwijt te raken. “Waar was je naar op weg?”
“Naar de audities, je weet wel. Van…”
Dat had ze niet verwacht. Verbaasd keek de gevallen vrouw haar aan. “Naar de audities? Maar… Daar kom ik net vandaan! Die zijn toch al lang…”
“Ik zei toch dat ik laat was?” De vrouw met de blauwe ogen pakte iets uit haar tas. “Hier, neem een dropje. Voor de schrik.”
Fronsend keek ze haar aan. “Een wat?”
“Een dropje. Een soort snoepje. Uit Holland” verduidelijkte ze.
“Oh. Aha.” Ze pakte het snoepje aan, dat klein en zwart was, en stak het in haar mond. Het smaakte zout, naar tranen. “Moet je niet snel verder, dan?”
De vrouw keek haar nog even bezorgd aan. “Je weet zeker dat het wel gaat?”
“Ja. Heus.” Ze glimlachte beverig om te laten zien dat alles in orde was. “Ga nou maar gauw, voordat de audities afgelopen zijn.”
De ander stond op. “Ja. Ik ben Daylan, trouwens.
“Sor… Fleur” antwoordde ze. Daylan keek haar even verbaasd aan, en liep toen weg. “Ik moet gaan! Later, Fleur!”
“Succes!” riep ze haar achterna.
Toen sloeg de chaotische Daylan een hoek om, en verdween uit het zicht.

Een sleutel klikte in het slot, en de deur van Fleur appartement zwaaide open.
“Hoi, Heaven! Daar ben ik weer!” riep ze glimlachend door het piepkleine gangetje en hing haar jas aan de haak. Er kwam geen antwoord. Natuurlijk niet, Heaven was een kat. Haar kat.
Een witte schim sloop naderbij en streek langs haar benen. Fleur bukte zich om hem te aaien. “Dag lieverd. Heb je me gemist?” fluisterde ze.
Heaven mauwde even en ging toen haar water oplikken.
Fleur zuchtte. “Natuurlijk niet” mompelde ze.

Toen ze de koelkast opendeed, ontkwam ze niet aan de vele foto’s die er met magneetjes aan waren gehangen. Allemaal van hetzelfde gezicht. Donkere ogen die haar indringend aanstaarden. Zwarte lokken die om zijn hoofd krulden. En die adembenemende glimlach, die ze zo kort geleden nog in levende lijve had kunnen zien…
“Oh, My…” verzuchtte Fleur, maar ze werd onderbroken door Heaven, die met een klagelijk mauwtje om voedsel vroeg. Fleur pakte een blik kattenvoer en schudde wat in de voederbak.
Als hij eens wist…
De blaadjes wapperden in de wind, bij wijze van antwoord.