Working day and night [1]

Deel 1, geschreven door IraTotalis

,,Links…Rechts… Kruislings… Naar voren… Slide en… NEE!”
De chocoladebruine ogen van de man boorden zich geconcentreerd vast in de bewegingen van de jonge vrouw. Ze kon dansen, dat was duidelijk. Ze kon goed dansen... Voor een gewone sterveling. Ze had de moves, ze had de groves. Maar telkens, telkens ging het mis na de slide. Gevoel was een vereiste, maar een geraffineerde techniek was toch minstens even belangrijk. Dit meisje had passie, ze had soul, maar hoe kon hij met haar werken als ze een paar maanden zou doen over de choreografie, waar ze maar drie weken hadden?
,,Okay Fleur, dat ging best wel goed... Zou je die slide nog eens willen doen en dan de Sidemoonwalk?’’
De donkerbruine ogen van het meisje keken verschrikt.
,,Na-natuurlijk... Geen probleem’’. Een zucht ontsnapte haar bezwete borst. ,,Geen enkel probleem”.
Hoewel de kandidate tot het uiterste ging om haar zenuwen te beteugelen en haar zorgvuldig opgemaakte gezicht in een plooi te houden, was voor een geoefende danser, voor iemand wiens hele choreografieën op emotie en lichaamstaal gebaseerd waren, me gemak te zien dat haar hart klopte in haar keel.
Zijn ogen volgden de karakteristieke curves van haar lichaam, langzaam afglijdend naar haar dunne enkels. Haar hazelnootkleurige huid lag strak om het vlees, iedere spier aan het oppervlakte zichtbaar. De spieren, rauw en warm door het vele oefenen, maar nooit naar pezigheid of zwelling neigend. Al vanaf haar binnenkomst had hij gefascineerd naar haar haar gekeken. Naar haar glanzende haar, golvend en glad als pure chocolademousse, en het verbluffende feit dat ze de weelderige bos krullen, die tot ver over haar schouderbladen viel, los kon dragen, zonder dat deze haar in haar danspassen hinderde.
Hoe perfect hadden deze lokken bij haar slanke, vrouwelijke lichaam gepast, als ze een iets donkerdere kleur hadden gehad... Hij stelde zich haar voor met ravenzwart haar, glanzend in het weinige licht van de rokerige spotlights. Hij hield van zwart haar bij vrouwen met haar huidskleur. Zou ze het trouwens verven? Misschien was haar haar van nature wel zwart. Wat zou het zonde zijn, als ze het zou verven....
Eigenlijk moest hij op haar danspassen letten, zij, het meisje dat zich daar voor zijn ogen tot het uiterste zat in te spannen. En hij was normaliter absoluut niet de eerste man om zich door vrouwelijk schoon te laten verblinden, en zich niet eerst te richten op de schoon en reinheid van haar psyche. Maar dit meisje, ze leek zo bekend... Alsof hij al eerder met haar had geconverseerd, sterker nog, alsof hij haar al jaren kende.... Haar ietwat kleine handje veegde vertraagd een straaltje zweet van haar kletsnatte voorhoofd. Ja, ze kwam hem toch echt bekend voor. Dat loopje, de structuur van haar jukbeenderen, de ranke, haast kwetsbare enkels, het parmantige neusje, haar ogen.... Van deze afstand konden ze slechts als ‘bruin’ worden geclassificeerd, maar hij wist hoe ze er uitzagen. De donkerbruine, haast zwarte irissen, en het ingewikkelde patroon van riviertjes van gesmolten chocolade die zich tegen de achtergrond van donkere, vochtige aarde manifesteerden. Ieder van hen in een delta uitlopend, vormden ze een mooi contrast met de gitzwarte pupil die in het midden van dit alles ronddreef. En dan het ingewikkelde patroon van snippers gloeiend goud, verspreid tussen en in de rivieren van gesmolten melkchocola. Hij had haar aangekeken, diep in haar ogen gestaard, toen ze met haar a-modieuze marineblauwe pullover en opvallende, dominante loopje het rokerige danslokaal binnenschreed. Misschien wel langer dan nodig, langer dan überhaupt beleefd was.
Maar hij kon het gewoon niet laten.

Zowel de slide als de Sidemoonwalk deed ze, tot hun beider verbazing, geheel foutloos. Ze kon tevreden zijn, en dat was ze dan ook. De euforie straalde van haar natte, bezwete gelaat af en hij kon het niet nalaten om stiekem, diep in zijn gedachten, op te merken hoe goed haar dat gevoel van blijdschap stond. Haar lach was helder en oprecht, haar ogen dominant en uitdagend. Hij moest zijn trillende benen met al zijn mentale kracht in bedwang houden om niet het podium op te springen en haar uit te dagen voor de dance-off van haar leven.
Zo moeten mijn dansers zich dus voelen, schoot het door hem heen.
De trance van het moment werd verbroken door het meisje, dat haar schouders rechtte en hem, met opgeheven kin, recht in de ogen keek.
,,En?”
,,Fantastisch. Je bent door.” Hij sprak koeltjes om zijn enthousiasme niet te veel te laten doorklinken, zijn manager zat immers ook mee te kijken en uitvoerig aantekeningen te maken op zijn kanariegele kladblok, dat meer weg had van een stapel uitvergrote post-it blaadjes.
,,O-oke...”, ze mompelde wat verstrooid, en begrijpelijk. Geen commentaar, geen tips, geen complimenten, geen evaluatie, niks. ,,W-wanneer kan ik...”
,,Volgende week dinsdag, half twaalf stipt’’, onderbrak de kale, zwaarlijvige manager haar, terwijl hij zijn lichaam uit de gemakkelijke, zwarte sofa hees en alvast naar de ontvangsthal liep om het volgende meisje op haar auditie voor te bereiden. ,,Stipt.”
Een lach verscheen op het gezicht van de man, die inmiddels ook was opgestaan en onder luid gerinkel van de roestvrijstalen gespen die aan zijn riem bungelden zijn zwarte leren broek van een ontstaan laagje stof ontdeed. ,,Manny kan zo... ehh... direct zijn soms, vind je ook niet?” Zijn stralende lach scheen het vermoeide maar toch tevreden meisje toe.
Ze trok een wenkbrauw op. ,,Manny?’’
,,Ja, de manager’’, hij ritste een plastic sporttas open, waar hij een helblauwe bidon uit tevoren toverde. Zijn adamsappel bewoog hevig op en neer terwijl hij in hoog tempo het water dat de fles bevatte naar binnen klokte. Ook hij had dorst gekregen van de slopende ochtend.
,,Nou, jij kan er anders ook wat van hoor”, ze ritste ook haar tas open, een versleten bruinleren exemplaar, en volgde zijn voorbeeld.
De man veegde zijn vochtige lippen af met de rug van zijn grote hand. ,,Hmm, ja, Manny heeft liever dat ik een beetje ‘afstand’ neem van de kandidates”, hij zei het op een sarcastische toon waaruit duidelijk bleek dat het ook niet zijn wens was om op deze luchtige manier om te gaan met de meiden waarvan straks het overgrote deel van de kans van slagen van zijn nieuwste show van zou afhangen.
,,Maar hou er maar rekening mee”, ging hij op zachte, haast fluisterende toon verder, ,,Dat ik volgende week meer tegen je wil zeggen dan alleen de uitwerking van de choreografie. Je lijkt me een gepassioneerd danser, en het lijkt me erg interessant om onze ideeën over bepaalde zaken uit te wisselen’’. En weer die stralende, uitnodigende lach.
Nauwelijks kon het meisje zich inhouden niet ook te gaan lachen, maar haar ,,Natuurlijk”, kwam er koel en schier emotieloos uit.
Maar toen ze nog een keer omkeek terwijl ze het danslokaal verliet, glimlachte ze. Een brede lach.
En hij lachte terug.

Met een sierlijk gebaar vinkte hij het meisje op de lijst af. Fleur. AANGENOMEN, schreef hij er met grote letters bij. Met een diepe zucht liet de man zich terugvallen in de bruinleren stoel. Nog minstens vijftien meisjes te gaan.