Lost and found ~Part Three [Ibrahim Afellay]

‘Eh ja, het gaat wel.’ Mompelde ik terwijl ik de laatste paar tranen wegveegde. ‘Zo ziet het er anders niet uit.’ Zei hij zacht en hij stak zijn hand uit. Ik pakte hem vast en trok mezelf overeind. ‘Ken je Ibrahim ergens van?’ vroeg hij met een glimlach. ‘Eh ja, soort van. Jij dan?’ vroeg ik met een glimlach. ‘Ik zit bij hem in het team, ja dus.’ Glimlachte hij. Ik keek hem verbaasd aan. ‘Is het raar dat ik je niet herken?’vroeg ik terwijl ik voelde hoe mijn wangen rood kleurden. ‘Als ik heel eerlijk mag zijn, het is best raar ja. Maar ach, ik vind het niet zo erg hoor, ik kan er wel mee leven.’ glimlachte hij. ‘Mag ik je naam dan wel weten?’ vroeg ik en ik keek hem smekend aan. Ik weet niet wat er met hem was, maar hij deed me Ibrahim vergeten. ‘David. David Villa.’ Glimlachte hij. ‘Dan zal ik me ook maar even voorstellen, ik ben Es-‘ ‘Esther, de ex van Ibrahim. Ik herkende je ergens van, en nu weet ik waarvan.’ Onderbrak David me. Ik keek David verbaasd aan, hoezo zou hij weten dat ik Ibrahim zijn ex ben? ‘Hij heeft het vaak over je gehad, en ik geef hem groot gelijk. Je bent echt een prachtige meid.’ Glimlachte David. Ik voelde het bloed alweer naar mijn wangen stijgen. Die jongen laat me steeds onbewust blozen. ‘Je bent schattig als je bloost.’ Zei David en hij legde een arm op mijn heup. Ik keek hem recht in zijn bruine ogen aan en oog toen een klein beetje voorover. David deed hetzelfde en algauw voelde ik zijn lippen op die van mij. Het veranderde van een simpele kus naar een passionele kus. ‘DAVID! ESTHER!’ Werd er door een wel heel erg bekende stem geroepen. Ik liet David los en keek Ibrahim aan. ‘Je bent er!’ riep Ibrahim en hij sloeg zijn armen om me heen. Ik trok mezelf los van hem en ging weer naast David staan. ‘Wat. Wat doe je?’ vroeg hij met een gebroken stem. ‘Jij hebt mij laten zitten, je hebt nooit wat van je laten horen. Je bent verder gegaan met je leven en dan vraag je aan mij wat ik doe?’ vroeg ik verbaasd. ‘Esther doe me dit niet aan. Ik ben je al eens kwijt geraakt en dat wil ik niet nog een keer.’ Jammerde Ibrahim. ‘Het zal ook niet nog een keer gebeuren, want ik ben niks meer van jou en ik zal het ook niet meer worden. ‘ zei ik vastberaden. Ik keek David aan en hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. ‘Bedankt Ibrahim, dankzij jou heb ik degene gevonden die ik nodig heb, degene waar ik wél mee in Barcelona wil wonen.’ Zei ik met een glimlach. ‘Kom mee.’ David pakte mijn hand vast en we liepen samen weg. Ik ben er klaar voor om in Barcelona te gaan leven, met David aan mijn zijde zal het zeker gaan lukken. Ik keek nog even achterom en zag Ibrahim met een gebroken blik ons na kijken. Als ik heel eerlijk mag zijn, het deed me helemaal niks. Goodbye Ibrahim.