Lost and found ~Part Two [Ibrahim Afellay]

‘Esther opstaan!’ gilde Rose en ze begon op mijn bed te springen. ‘Rose. ERAF. NU!’ riep ik en ik duwde Rose van mijn bed af. Er klonk een harde bonk en ik moest stiekem lachen. ‘Pff last van een ochtend humeur?’ vroeg Rose en ze krabbelde overeind. ‘ga je nou maar omkleden het is een half uur rijden naar Camp Nou en de training begint zo al!’ zei Rose en ze liep weg. Ze wreef nog even over haar elleboog heen, waarschijnlijk was de landing op de grond niet echt comfortabel geweest. ‘Maar ik wil helemaal niet naar die training!’ mompelde ik. ‘We zijn niet voor niets in Barcelona, je gaat gewoon mee en anders sleur ik je gewoon mee.’ Zei Rose en ze gooide een jurkje op mijn bed. ‘Ik wil niet naar Ibrahim!’ zuchtte ik en ik stapte mijn bed maar uit. “diep van binnen wil je hem wel zien, je wilt de confrontatie met hem gewoon niet aan gaan.’zei ze met een glimlach. Ik wist dat Rose gelijk had, ik zou hem zo graag weer willen zien. Ik zou in zijn armen willen vallen, hem willen knuffelen, zoenen. Maar wat als hij me niet meer kent, wat als hij me vergeten is? Of nog erger, wat als hij me helemaal niet meer wilt zien? Ik zuchtte diep. ‘Esther ga nou geen erge scenario’s verzinnen. Zet je verstand op nul en kleed je om dan kunnen we gaan. Des te eerder ben je er weer van af.’ Zei Rose en ze drukte een kus op mijn wang. Ze liep weg en liet mij hier alleen achter. Misschien heeft Rose wel een punt en moet ik gewoon mee gaan. Wat kan er nou fout gaan?

‘Wauw.’ Mopmelde ik toen we bij Camp Nou aan kwamen. ‘Ziet er goed uit.’ Zei Rose en ze floot even. Ze pakte mijn hand vast en trok me mee naar binnen. Er was een overweldigend geluid. Ik keek om me heen en het halve stadion was gevuld met fans die naar hun grote helden kwamen kijken. ‘Kom.’ Zei Rose en ze trok me mee naar de tribune. We gingen zitten en ik zocht het veld af. Daar was Ibrahim. Mijn hart sloeg een slag over en ik hield mijn adem in. Hij is nog steeds even mooi als drie jaar geleden. ‘Adem Esther, adem.’ Siste Rose. Ik hapte naar adem en keek Rose dankbaar aan. Mijn oog viel op een meisje dat een paar stoeltjes verder op zat. Ze keek me vuil aan en ik herkende haar ergens van maar kon het zo niet plaatsen waarvan. ‘Rose kijk.’ Fluisterde ik en ik knikte naar het meisje. ‘Negeer haar en kijk naar Ibrahim. Misschien is dit wel de laatste keer dat je hem ziet.’ Siste ze en ze draaide mijn hoofd. Ibrahim had veel plezier in het gene wat hij deed, maar toch waren zijn ogen dof. Ze deden niet mee met de rest van zijn gezichtsuitdrukking. Voor iedere vreemde zou het lijken alsof hij gelukkig was, maar iemand die hem beter kent zou zien dat hem iets dwars zat. Iemand zoals ik.

De training was afgelopen dus Rose en ik liepen de tribune af. Ik zag Ibrahim dichterbij komen en ik keek hem recht in zijn ogen aan. Ibrahim kreeg een pijnlijke blik in zijn ogen, dezelfde blik die hij had toen ik hem vertelde dat ik niet mee zou gaan naar Barcelona. OP dat moment vloog er een meisje op hem af en sloeg haar armen om Ibrahim heen. Hetzelfde meisje als wat mij zojuist vuil had aangekeken. Ze drukte haar lippen vurig op die van hem en ik voelde een pijnlijke steek door me heen gaan. Ik draaide me om en liep weg, ik wou niet dat hij mijn tranen zou zien. Ik liep naar buiten en zakte tegen de muur van Camp Nou aan. ‘Gaat het een beetje?’ hoorde ik een prachtige stem zeggen. Ik opende mijn ogen en keek in een paar prachtige bruine ogen.