~31~

*100 jaar later, Edward’s Pov.*

Na al die jaren mis ik Monifa nog steeds. Haar plan was gelukt, Alice had het gezien. Alleen maar dood omdat ze niets meer van Benjamin wou weten. We waren vaak verhuist, maar uiteindelijk zijn we weer terug in Forks. Iedereen die ons toen kende zijn nu dood. We hadden de spullen toen laten staan, maar daar moet nu weer nieuwe spullen komen. Toen we het verborgen bosweggetje opreden hoorden ik twee gedachtes en rook ik twee geuren, een vaag bekende en een onbekende, ze kwamen uit bij het huis. Bella reed de auto in de garage terwijl ik uitstapte en naar binnen liep. De ene gedachte was verbaasd en de andere blij. De bekende geur kwam op me af en zodra ik haar zag glimlachte ik. ‘Edward!’ riep ze blij en ze omhelsde me. ‘Monifa?’ Ik omhelsde haar ook. ‘Je was toch dood?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Aro weigerde, ze scheurde alleen mijn arm eraf. Toen hebben ze me weggestuurd.’ Een jongen met zwart haar liep naar ons toe. ‘En alles van Benjamin dan.’ Ze keek me verbaasd aan. ‘Die jongen waar ik in 1802 mee samenwoonde? Daar is niets mee.’ Verward keek ik haar aan. De jongen pakte Monifa’s hand. En stak zijn hand naar mij uit. ‘Leon.’ ‘Edward.’ ‘Weet ik, Monifa vertelde alles over je.’ Monifa glimlachte en dacht aan de momenten dat ze over mij vertelde. ‘Ze weet niets meer van Benjamin, ik heb het allemaal gewist.’ Ze heeft hem dus gevonden, de vampier met de gave om herinneringen te wissen. ‘Ik vond hem in Griekenlang in het jaar 2041, ik vertelde hem alles en hij hielp me.’ Hij knikte. ‘Ze vroeg om alle herinneringen aan hem te wissen behalve wie hij is en hoe ze hem kende.’ Ik glimlachte. ‘Fijn.’ Ze leefde tenminste nog. De rest kwam binnenlopen en keek verwonderd naar Monifa. ‘Waarom zijn jullie hier?’ vroeg ik. ‘Ik dacht, als jullie ooit terug kwamen dat wij dan hier waren, we konden ook naar jullie, maar ik wist gewoon dat jullie terug kwamen, wij zijn hier pas vier jaar.’ ‘Jullie zijn van harte welkom.’ Zei Carlisle. Leon werd aan iedereen voorgesteld terwijl ik Monifa weer omhelsde. ‘Ik ben blij dat Aro je heeft weggestuurd, die eeuw zonder jou was een moeilijke tijd.’ ‘Ik heb jou ook gemist Edward, maar nu blijf ik, voor altijd.’