~30~

'Het doet zo’n pijn en daar ga ik een einde aan maken.’ Verbaasd liet hij me los. ‘Hoe?’ Het boek in mijn hoofd wou weg, maar ik liet hem zitten. Ik drukte een kus op zijn wang en liet mijn hoofd bij zijn oor hangen. ‘Na tweehonderd jaar is het genoeg.’ Fluisterde ik en liet mijn plannen door mijn gedachten lopen. Edward siste en pakte me stevig vast. ‘Doe het niet Monifa, alsjeblieft! Na dit alles gaan we opzoek naar iemand die geheugens kan wissen, misschien bestaat die gave wel! We komen er wel uit Monifa, maar doe dat nou niet!’ riep hij wanhopig. Ik schudde mijn hoofd. ‘Het is mooi geweest Edward. Zo iemand bestaat niet, nog niet. Tweehonderd jaar is lang genoeg, ik moest tweehonderd jaar geleden dood gegaan zijn, dat is door mezelf niet gebeurd, en dat ga ik nu oplossen.’ Hij schudde wanhopig zijn hoofd. ‘Ik kan niet zonder je Monifa! Je bent mijn beste vriendin! Met wie moet ik dan plezier maken?!’ Ik glimlachte. ‘Je hebt Bella, Renesmee en je familie, jij maakt wel plezier.’ Hij schudde weer zijn hoofd. Ik drukte nog een kus op zijn wang. ‘Ik hou van je Edward, zeg tegen iedereen dat ik blij ben ze gekend te hebben, behalve Benjamin.’ ‘Monifa! Nee!’ Bella kwam binnen met Renesmee. ‘Dag Edward.’ Fluisterde ik en flitste weg. Drie verbaasd gezichten keek me aan. De zaal groot en rook erg naar bloed. ‘Monifa! Wat lang geleden! Wat kan ik voor je doen?’ vroeg Aro. Ik stak mijn hand uit. Hij stond op van zijn troon en pakte mijn hand vast. ‘Je hebt veel meegemaakt, maar weet je het zeker?’ Ik knikte. ‘Je kan je ook altijd nog bij ons voegen, je gave kan erg van pas komen.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Dood me nou maar.’ Hij wenkte Felix en Demetri die mijn armen vast pakten. ‘Zonde.’ Mompelde Aro. Ik sloot mijn ogen, ik zou nooit meer aan Benjamin moeten denken. Als hij nooit in mijn leven was geweest, was ik nu gelukkig geweest bij de Cullens. Ik opende mijn ogen en keek naar Aro die naar Felix wenkte, een scheurend geluid volgde.