Am I so special?

‘Ik wil je graag aan iemand voorstellen’ zei Enrique. Hij klopte op de deur van een groot huis. De deur ging open, er stond een meisje. Ze was ook een elf, aan haar oren te zien. ‘Heey Enrique! Ik ben zo blij dat je terug bent!’ ‘Hoi Danila, ik wil je graag aan iemand voorstellen’ zei Enrique en Danila keek me met haar mooie goudbruine ogen aan. ‘Dit is Catharina, ze is…’ ‘Een mens…’ zei Danila en ze keek me nog steeds aan, maar nu keek ze alsof ik iets bijzonders was. ‘Ehmm… Is dat zo bijzonder dan?’ zei ik om de stilte te verbreken. Ik kon er niet tegen als mensen zo naar me keken. ‘Ik heb nog nooit een mens gezien’ zei Danila. ‘Jij keek ook zo naar mij toen we elkaar voor het eerst zagen’ zei Enrique tegen mij. Ik keek hem aan, en we schoten allebei in de lach. ‘Oke, dat moet ik toegeven’ zei ik.
‘Enrique!’ hoorde ik in de verte. We draaiden ons om om te zien wie er riep. Er kwam een vrouw aan, die heel erg blij was om Enrique te zien. ‘Dat is mijn moeder, koningin Shamanta’ zei hij, met een lach op zijn gezicht. ‘Ik ben zo blij dat je ongedeerd bent!’ zei Enrique’s moeder en ze omhelsde hem.
‘Wie is dat?’ vroeg ze, toen ze met doordringende grijsblauwe ogen naar me keek. Enrique vertelde het hele vaal, wat me nu eigenlijk een beetje begon te vervelen. ‘Maar…’ zei ze ineens, kijkend in de verte met haar ogen die nu veel groter leken. ‘De voorspelling…’ ‘Mam je denkt toch niet dat…’ ‘Het zou kunnen…’ ‘Wacht!’ Riep ik ‘mag ik weten wat er aan de hand is?’ zei ik een beetje geïrriteerd, ik hoopte dat ik niet iemand beledigd had. ‘Ik zal het je laten zien’ zei de koningin. ‘Kom maar mee.’ We kwamen bij een oud huis, dat er nog steeds heel mooi uitzag. Ik volgde de koningin naar binnen en ze pakte een groot, oud, stoffig boek uit een grote, houten kast. Ze blies het stof eraf, en begon naar de goede bladzijde te zoeken. Terwijl ze dit deed vertelde ze me het verhaal.
‘Heel lang geleden, in het verre noorden ontstond ooit magie. Niemand weet hoe of waardoor. Het enige dat we weten is dat je door veel te leren en te oefenen de magie kunt gebruiken…’ ze maakte een kleine pauze om verder te zoeken in het boek. ‘…Het nadeel aan de magie is, is dat het ook slecht gebruikt kan worden. De mensen die dit deden, worden zwarte magiërs genoemd. Ze zorgen voor veel ellende en pijn, maar houden het goed en kwaad in balans. Als het goede of het kwade de overhand neemt, gaat het fout. En dat is nu aan de gang…’ Ik vroeg me af wat ze daarmee bedoelde. ‘Ah, hier is het!’ zei ze en ze begon verder te vertellen. ‘Een oude, wijze magiër deed ooit een voorspelling, voor als dit zou gebeuren:
Ooit zal een mensenkind geboren worden, niet weten dat het later de wereld van de ondergang moet redden. Als de donkere tijden aanbreken moet de uitverkorene op zoek gaan naar zijn of haar taak om deze in vervulling te brengen.’
Ik keek haar verbaasd aan. Ik was toch niet…
‘Omdat je een mens bent, dacht ik meteen aan deze voorspelling. Het is nogal bijzonder dat je hier bent, dat zou een teken kunnen zijn… Maar ik weet het niet zeker. ‘
Ik had me nu eindelijk voor kunnen stellen dat Enrique en al de anderen in deze stad elven waren. Maar nu begon Enrique’s moeder me uit te leggen dat er iets bestond als magie en dat ik misschien wel de uitverkorene was die de wereld moest redden. Ik verlangde nog steeds het meest om naar huis te gaan, net zoals vroeger. Ik wist dat dit niet kon, maar ik kon me ook wel overleven om hier te blijven. En dan zou ik misschien wel een hele reis moeten maken om de wereld te redden, die gedachte maakte me misselijk.
‘Maar… Elk mensenkind zou dan toch de uitverkorene kunnen zijn?’ vroeg ik. ‘Nee,’ zei de koningin, ‘er is één ding waaraan je de uitverkorene herkenbaar is…’ ‘En dat is…?’ vroeg ik, omdat ik toch wel nieuwsgierig was. ‘De uitverkorene kan de magie gebruiken zonder het te leren.’ ‘Maar ik kan geen magie gebruiken.’ ‘Nee, maar dat komt nog. Ik weet niet wanneer of hoe, maar dat komt nog…’ zei ze als laatste, en het klonk heel mysterieus. Misschien was het niet de bedoeling dat ik meer van mijn lot zou weten, omdat het anders fout zou gaan. Nu begon ik hier ook nog echt in te geloven! Nee, dit kan niet waar zijn, het is te vreemd voor woorden.
Ik liep naar buiten, waar Enrique en Danila op me stonden te wachten.