Lost and found ~Part One [Ibrahim Afellay]

Ik staarde naar een foto van mij en Ibrahim samen. Hij was drie jaar geleden genomen, twee manden voordat hij naar FC Barcelona ging.

‘Esther! Ik heb geweldig nieuws! Het is officieel, ik ga naar Barcelona!’ riep Ibrahim terwijl hij het huis in kwam lopen. Van schrik liet ik de vaas, die ik tot dat moment in mijn handen had, vallen. ‘Dat is een grapje, mag ik hopen?’vroeg ik geschrokken en ik keek Ibrahim hoopvol aan. Ibrahim kreeg een pijnlijke blik in zijn ogen. ‘Het is dus geen grapje.’ Mompelde ik. Ik voelde de tranen prikken in mijn ogen bij de gedachte dat Ibrahim weg zou gaan. ‘Esther, niet huilen. Alsjeblieft.’ Mompelde Ibrahim en hij legde zijn handen tegen mijn wangen. Hij duwde mijn hoofd iets achterover en keek me diep in mijn ogen aan. ‘Alles komt goed, jij kan daar gewoon op een school gaan werken en-‘ ‘Nee Ibrahim.’ Onderbrak ik hem. ‘Wat bedoel je met nee?’vroeg hij verbaasd. ‘Ik ga niet mee naar Barcelona. Ik heb hier alles, dit is mijn leven. Ik wil hier niet weg.’ Zei ik zacht en stiekem hoopte ik dat hij het niet zou horen. Ibrahim kwam dichter bij me staan. ‘Esther, alsjeblieft. Ga met me mee, ik kan niet zonder je!’ smeekte Ibrahim en ik voelde zijn adem over mijn gezicht strijken. ‘Nee, ik blijf hier.’ Zei ik vastbesloten. ‘Dan is dit ons afscheid denk ik. Morgen ochtend vertrek ik.’ Zei Ibrahim en hij drukte een kus op mijn voorhoofd.

Het was te verwachten dat hij me zou verlaten, maar toch kwam het als een harde klap aan. Ondanks de geruchten had ik niet verwacht dat de transfer naar het buitenland zo snel zou gaan, dat hij me al zo snel zou verlaten. Maar het was te mooi om waar te zijn. Ibrahim ging naar Barcelona en liet mij achter.

’Ik ga je zo erg missen, Ibrahim.’ Snikte ik. Ibrahim veegde en traan van mijn gezicht. ‘Ga dan met me mee.’ Fluisterde hij hoopvol. ‘Ik zou zo graag willen Ibrahim, echt waar. Maar ik kan het niet, dit hier is mijn thuis. Ik dacht dat je het wel zou begrijpen.’ Zei ik zacht. ‘Ik weet het, maar toch had ik het liever anders gezien.’ Hij keek me met en gebroken blik aan. Pijn en ook een vleugje verraad. Verraad omdat ik niet met hem mee zou gaan. Maar ik moet toch ook mijn dromen achter na gaan? Zou ik anders hier alles moeten late liggen omdat hij een goede toekomst kan krijgen. Moet ik dan ongelukkig zijn en me alleen voelen? ‘Ik zal altijd van je houden Ibrahim.’ Mompelde ik. ‘ik zal nooit van een ander gaan houden, jij zult altijd mijn hart bezitten.’ Fluisterde Ibrahim en hij drukte zijn lippen op die van mij.

De woorden waren te mooi om te geloven, het was allemaal een leugen. Ik had niks meer van hem gehoord sinds hij in Barcelona zit. En na een jaar had hij een nieuwe vriendin. Blijkbaar is voor altijd niet tot dat je dood gaat, maar is het een korte periode die in dit geval dus maar en jaar geduurd heeft. ‘En nou is het genoeg geweest!’ Riep Rose en ze trok de foto van mij en Ibrahim uit mijn handen. ‘Wij gaan naar Barcelona, en wel nu!’ zei ze en ze trok me overeind. ‘We hebben geen tickets.’ Stribbelde ik tegen. ‘Ik heb alles al lang geregeld, dus niet zeuren en kom mee. Jij gaat Ibrahim weer terug winnen, of anders sluit je dit hoofdstuk af. Zolang er maar iets verandert.’ Zei Rose. Ik vind dit hele plan maar niets.