Chapter 3

Arrielle Atlantic

Ik had mezelf voorgenomen om het amulet aan te houden. Ik legde de schelp met mijn boodschap op mijn bed. Ik nam afscheid van mijn kamer en keek naar Botje. Ik nam zijn vinnetje en zwom met hem naar het glinsterende wateroppervlak. Ik bleef 1 meter van het wateroppervlak, ik twijfelde. 'Wat is er?' vroeg Botje die voor me kwam zwemmen. 'Ik weet niet, moet ik het echt doen?' vroeg ik twijfelend tegen hem. 'Arrielle geloof me, je wilt dit. Je droomt hier al je hele leven van!' en hij maakte een salto. Ik keek hem glimlachend aan en nam een besluit. 'We doen dit' zei ik met een grijns en zwom die ene meter naar boven. Ik zwom omhoog en gooide mijn natte haar zo naar achter. Ik keek rondom me. Je kon de horizon zo zien. En hij was prachtig. Ik draaide me terug om en zag wat verder een strand en kliffen. Als je heel goed keek zag je mensen van de kliffen springen. 'Wat zijn ze aan het doen?' vroeg ik aan Botje. Die haalde zijn schoudertjes op. 'Geen idee'. 'Nou dat gaan we dan eens uitzoeken' en ik sprong op met mijn armen gestrekt voor me en dook het water in. Ik zwom in sprongen omhoog en weer omlaag. 'Arrielle pas wel op dat ze je niet zien' zei Botje waarschuwend. Als we dichterkwamen dook ik achter een rots en keek over de rots naar de springende mensen. Het waren jongens, grote jongens. Ze zagen er eng uit doordat ze zo gespierd waren. Ze waren licht getint en hadden kort zwart haar. En ze droegen alleen een kort geknipte spijkerbroek. Ik keek gefacineerd naar ze en kroop wat meer op de rots zodat ik ze beter kon zien. 'Arrielle!' fluisterde Botje. 'Shht ik zorg wel dat ze me niet kunnen zien' zei ik gerusstellend, maar bij Botje werkt dat nooit, hij was altijd gestresst en bang. Het begon te waaien en mijn haren vlogen omhoog terwijl ik steunde op de rots. De jongens sprongen één voor één gillend en juichend van de klif. 'Hé jongens moet je deze zien!' riep een jongen naar de groep. De groep liep naar de jongen toe en keken eroverheen. Ik dook eens onderwater en keek naar de bodem van die klif. Het was héél diep en als je goed keek lagen er overal steenbrokken, scherpe steenbrokken. Ik kwam terug boven en keek naar wat ze gingen doen. Ze gaan die sprong toch niet echt wagen? Dat wordt hun dood. Ik bleef gefascineerd kijken. De jongen die de klif had gevonden nam een aanloop en sprong. Hij begon te joelen en te juichen. De jongens die nog op de klif stonden juichden hem toe. Ik dook onder water en keek waar de jongen was. Maar hij was nergens meer te bekennen. Ik werd bezorgd, ik voelde het. Ik begon te zwemmen naar het zwarte gat. 'Arrielle wat doe je nou?! Blijf bij mensen vandaan!' riep Botje nerveus terwijl hij me tegen probeerde te houden. 'Moet ik hem dood laten gaan??' vroeg ik bezorgd. Botje hielt meteen zijn mond. 'Dat dacht ik al' zei ik fluisterend en zwom zo langs hem heen het zwarte gat in. Op de bodem zag je de jongen liggen op een berg rotsen. Ik zwom er snel naartoe en hielt boven hem halt. Ik probeerde hem omhoog te trekken maar het lukte niet. Toen zag ik dat zijn been vastzat tussen een rotsblok. Ik probeerde het rotsblok van hem af te krijgen maar het lukte niet. Botje kwam ook aangezwommen, samen duwden we het rotsblok weg. Ik nam snel de jongen weer in mijn armen en zwom met sterke slagen naar een grot in de klif. Ik kwam boven en zwom naar de rand. Ik probeerde de jongen erop te hijsen maar het ging maar met moeite. Ik hees hem omhoog met de hulp van Botje en hees toen mezelf het water uit. Ik ging aan land. O my god, ik ging aan land.