48| The beginning of the end..
Draco moest toch wel iets over het hoofd hebben gezien om te missen dat Lucy Buttons was gerekruteerd. Hij wist alleen dat haar ouders beiden dooddoeners waren, maar meer wist hij eigenlijk niet van haar. Voldemort gebruikte hun huis als schuilplaats, dus hij kon het echt moeilijk over het hoofd hebben gezien. Terwijl hij door de donkere gangen liep schoot hem plotseling iets te binnen, de dag dat hij met zijn moeder naar de Diagon Alley was geweest. Dat was vast de dag geweest dat Lucy werd gerekruteerd. Het kon niet anders. Diep in gedachten verzonken liep hij de hoek om, maar zijn gedachten werden onderbroken door duidelijk gesnik. Hij bleef stokstijf staan en keek naar een van de bankjes in de gang waar een meisje op zat dat duidelijk huilde terwijl ze naar haar schoenen keek. Draco herkende het brons kleurige haar van Fay McFly. Even wist Draco niet wat hij moest doen, maar kwam er in hem op dat hij naar haar toe moest lopen. Dus deed hij dat en met een bonzend hart liep hij naar het verdrietige meisje waarna hij naast haar ging zitten. ''Fay?''Vroeg hij voorzichtig. Fay hoefde niet op te kijken om te weten dat Draco Malfoy naast haar zat. ''Rot op... Malfoy''Zei ze door haar gesnik heen.
Draco knipperde even verbluft met zijn ogen, maar het was wel beter om gewoon te doen wat ze zei. Dat liet toch wel een bete indruk achter, ookal had hij de hoop al opgegeven. Draco stond zuchtend op en liep weg, maar hij had nog geen eens vijf stappen stappen gezet of Fay veranderde van gedachten. ''Nee, Kom terug! ...Laat me alsjeblieft niet alleen''Zei ze snikkend terwijl ze op keek. Fay wilde dat Draco weg ging, maar ook weer niet. Op een of andere manier gaf zijn aanwezigheid haar een vertrouwd vriendschappelijk gevoel. Draco ging weer terug zitten en snapte er eigenlijk niet meer zoveel van. ''I..Ihik zie... e..er zeker... niet... uit''Zei Fay terwijl ze weer snikkend naar haar schoenen keek. ''Uhm...''Draco wist niet bepaald wat hij moest zeggen, door al die uitgelopen mascara zag ze er inderdaad helemaal niet uit. ''Ik heb... alles verpest... en..nu moet Hermi..Hermi..Hermione me niet meer.''Huilend verborg Fay haar gezicht in haar handen. ''Waarom niet?''Vroeg Draco, hij was niet echt geïnteresseerd in de ruzies tussen Granger en Fay, maar zolang hij Fay op die manier voor zich kon winnen vond hij alles best. ''Omdat-''Fay kwam niet verder dan het eerste woord. Nogal onverwacht leunde ze tegen Draco aan en begroef ze haar gezicht in zijn blouse terwijl ze door huilde. Hij was nogal overdonderd en aaide haar maar over haar rug. ''Het komt wel goed''Zei Draco sussend. Iniedergeval kwam het niet meer goed met zijn blouse die nu vast onder de make-up troep zat.
''Nee, niet waar''Zei Fay gesmoord. Het was een heel raar idee om bij Draco Malfoy uit te huilen, maar op dit moment stond haar verstand op nul. ''Ze meende het vast niet toen ze zei dat ze je niet meer moest''Zei Draco. Hij had altijd al een moment samen gewild met Fay, een moment waarop zij hem eindelijk aardig vond en niet wantrouwde.
Alleen dan wel zonder de troep op zijn blouse en onophoudelijk gesnik.
''Je begrijpt het niet...''Zei Fay terwijl ze weer recht ging zitten, haar gesnik werd iets minder. Draco dwong zichzelf om niet naar zijn blouse te kijken, die er nu vast vreselijk uitzag. ''Het zit namelijk zo''Begon Fay en vertelde Draco alles. Over Hermione's nieuwe vrienden die misbruik van haar maakte. Over de confrontatie met Hermione en over wat ze tegen haar had gezegd. Natuurlijk kon ze het niet laten om af en toe te snikken en te huilen en Draco begon echt medelijden met haar te krijgen. Granger was blijkbaar nog dommer dan ze eruit zag.
Aan het einde van haar verhaal voelde Fay zich opgelucht toen ze het er allemaal uit had gegooid. Er bleven niet meer dan tranen over haar gezicht stromen, maar verder geen gesnik meer. ''Ik weet hoe het voelt als je niet gelooft wordt''Zei Draco zacht. Fay knipperde even met haar ogen en besefte toen dat ze een hele grote fout had gemaakt. Draco was dan wel zo glad als een aal. Hij had die ene avond daadwerkelijk te waarheid gesproken. Ze had een aantal punten over het hoofd gezien, zoals dat hij haar had aangeraakt. Dat was wel het allerlaatste wat een volbloed zou doen. Natuurlijk wantrouwde ze hem nog een heel klein beetje, maar ze vond zijn aanwezigheid wel prettig.
''Het spijt me, van je blouse''Zei Fay toen ze naar Draco's, op een plek, doorweekte kleding stuk keek. ''Het geeft niet ik wilde hem toch al wegdoen''Zei Draco terwijl er een glimlach verscheen op zijn knappe gezicht. Eigenlijk wilde hij zijn blouse niet echt wegdoen, maar het zou harteloos zijn om Fay op te zadelen met schuldgevoelens terwijl ze nu al zo gekwetst was. ''Weetje, je bent zo slecht nog niet''Zei Fay. Ze glimlachte voorzichtig door haar tranen heen. Draco kon niet meer op brengen dan een glimlach. Vooral omdat hij niet kon geloven dat Fay hem nu echt mocht.
Draco knipperde even verbluft met zijn ogen, maar het was wel beter om gewoon te doen wat ze zei. Dat liet toch wel een bete indruk achter, ookal had hij de hoop al opgegeven. Draco stond zuchtend op en liep weg, maar hij had nog geen eens vijf stappen stappen gezet of Fay veranderde van gedachten. ''Nee, Kom terug! ...Laat me alsjeblieft niet alleen''Zei ze snikkend terwijl ze op keek. Fay wilde dat Draco weg ging, maar ook weer niet. Op een of andere manier gaf zijn aanwezigheid haar een vertrouwd vriendschappelijk gevoel. Draco ging weer terug zitten en snapte er eigenlijk niet meer zoveel van. ''I..Ihik zie... e..er zeker... niet... uit''Zei Fay terwijl ze weer snikkend naar haar schoenen keek. ''Uhm...''Draco wist niet bepaald wat hij moest zeggen, door al die uitgelopen mascara zag ze er inderdaad helemaal niet uit. ''Ik heb... alles verpest... en..nu moet Hermi..Hermi..Hermione me niet meer.''Huilend verborg Fay haar gezicht in haar handen. ''Waarom niet?''Vroeg Draco, hij was niet echt geïnteresseerd in de ruzies tussen Granger en Fay, maar zolang hij Fay op die manier voor zich kon winnen vond hij alles best. ''Omdat-''Fay kwam niet verder dan het eerste woord. Nogal onverwacht leunde ze tegen Draco aan en begroef ze haar gezicht in zijn blouse terwijl ze door huilde. Hij was nogal overdonderd en aaide haar maar over haar rug. ''Het komt wel goed''Zei Draco sussend. Iniedergeval kwam het niet meer goed met zijn blouse die nu vast onder de make-up troep zat.
''Nee, niet waar''Zei Fay gesmoord. Het was een heel raar idee om bij Draco Malfoy uit te huilen, maar op dit moment stond haar verstand op nul. ''Ze meende het vast niet toen ze zei dat ze je niet meer moest''Zei Draco. Hij had altijd al een moment samen gewild met Fay, een moment waarop zij hem eindelijk aardig vond en niet wantrouwde.
Alleen dan wel zonder de troep op zijn blouse en onophoudelijk gesnik.
''Je begrijpt het niet...''Zei Fay terwijl ze weer recht ging zitten, haar gesnik werd iets minder. Draco dwong zichzelf om niet naar zijn blouse te kijken, die er nu vast vreselijk uitzag. ''Het zit namelijk zo''Begon Fay en vertelde Draco alles. Over Hermione's nieuwe vrienden die misbruik van haar maakte. Over de confrontatie met Hermione en over wat ze tegen haar had gezegd. Natuurlijk kon ze het niet laten om af en toe te snikken en te huilen en Draco begon echt medelijden met haar te krijgen. Granger was blijkbaar nog dommer dan ze eruit zag.
Aan het einde van haar verhaal voelde Fay zich opgelucht toen ze het er allemaal uit had gegooid. Er bleven niet meer dan tranen over haar gezicht stromen, maar verder geen gesnik meer. ''Ik weet hoe het voelt als je niet gelooft wordt''Zei Draco zacht. Fay knipperde even met haar ogen en besefte toen dat ze een hele grote fout had gemaakt. Draco was dan wel zo glad als een aal. Hij had die ene avond daadwerkelijk te waarheid gesproken. Ze had een aantal punten over het hoofd gezien, zoals dat hij haar had aangeraakt. Dat was wel het allerlaatste wat een volbloed zou doen. Natuurlijk wantrouwde ze hem nog een heel klein beetje, maar ze vond zijn aanwezigheid wel prettig.
''Het spijt me, van je blouse''Zei Fay toen ze naar Draco's, op een plek, doorweekte kleding stuk keek. ''Het geeft niet ik wilde hem toch al wegdoen''Zei Draco terwijl er een glimlach verscheen op zijn knappe gezicht. Eigenlijk wilde hij zijn blouse niet echt wegdoen, maar het zou harteloos zijn om Fay op te zadelen met schuldgevoelens terwijl ze nu al zo gekwetst was. ''Weetje, je bent zo slecht nog niet''Zei Fay. Ze glimlachte voorzichtig door haar tranen heen. Draco kon niet meer op brengen dan een glimlach. Vooral omdat hij niet kon geloven dat Fay hem nu echt mocht.
Reacties omdat ze vriendjes zijn?
Reageer (10)
stomme hermione
1 decennium geledenik blijfg het zeggen !!!!!!!!!!!!!!!
I like this, ik snap alleen niet van wat voor nut Lucy is, so what.
1 decennium geleden<333
Omg, ik ben het helemaal met @thesnakebite eens. Dat is echt zo!
1 decennium geledenVERDER
1 decennium geledenYaay!
1 decennium geledenZe zijn eindelijk vrienden!
Snel verder please!!