Raindrops of unreachable love (stand alone-twincest)

Raindrops of unreachable love
Tom pov.
Bill en ik zijn net terug van een repetitie met Georg en Gustav. Het was een goede repetitie en nu zijn we weer thuis, in ons appartement in Hamburg. Ik sta onder de douche en er wordt geklopt.
‘Tom?’ hoor ik Bill zeggen.
‘wat is er?’ zucht ik.
‘Kan ik even binnenkomen? Ik moet je iets bekennen.’
‘Moet dat nu?’ vraag ik lichtjes geïrriteerd.
‘Ja’
Ik stap onder de douche vandaan, draai de deur van het slot en kruip weer in de douche. Je komt binnen, doet de wc-bril naar beneden en gaat zitten.
‘Wat wou je nou zeggen?’
Bill ‘eh’ Ik zie dat je het er moeilijk mee hebt. Ik kom van onder de douche en sla een handdoek om mijn heupen. Je blik glijdt over mijn lichaam. Je staat op en zucht diep. Je neemt een handdoek, hangt hem over mijn schouders en begint mij af te drogen.
‘Tom, ik weet niet hoe je gaat reageren en ik hoop dat we nog normaal met elkaar kunnen omgaan hierna.’
Een raar gevoel overvalt me. Wat bedoel je?
‘Ik.. eh Ik ben verliefd.’
‘Nou dat is toch niet zo erg’ lach ik.
‘Deze verliefdheid wel. Ik ben verliefd op jou Tom!’ floep je er ineens uit.
Ik blijf als bevroren staan, ik weet niet hoe ik hier op moet reageren. Ondertussen ben ik bijna helemaal droog, ik grabbel mijn kleren bij elkaar, trek ze aan en ren naar buiten, naar ons oude huis. Het regent en ik trek mijn jas wat hoger in mijn nek. Dan plots voel ik iets koud over mijn rug stromen.
Ik heb mijn kraag opgezet, stommeling dat ik ben. Ik heb er een goot van gemaakt waar de regen in loopt, onder mijn jas, over mijn blote rug. Je holt me achterna en je roept mijn naam, maar de wind haalt je stem uit de lucht.
‘Tom!’
Je maakt mijn naam nat. Voor geen goud blijf ik stilstaan. Ik ben sneller, ik loop harder. Jij haalt me nooit in. Je moet schreeuwen en naar adem happen tegelijk, dat hou je nooit vol.
‘Tom!’
Ik loop door. Ik jaag mijn voeten vooruit. De huizen schieten voorbij. De regen slaat in mijn gezicht. Het heeft geen zin de druppels weg te vegen. Nog één straat, dan kan ik de deur voor je neus dichtgooien. Dan zie ik je niet meer. Dan hoor ik je niet meer. Dan kan ik over je nadenken.
‘Wacht!’ schreeuw je. ‘Alsjeblieft!’
Ik ga de hoek om. Een onverwacht harde windstoot duwt me achteruit. Bijna val ik tegen een huis aan, met moeite houd ik me overeind en leun tegen de striemende regen. Deze straat is smal. De weg drijft. Mijn schoenen soppen. In mijn zij doet het zeer, toch blijf ik in beweging. Langzamer dan daarnet, maar in beweging. Straks kan ik droge kleren aan, straks kan ik uithijgen.
Ik hoor je zware stappen bij de hoek aankomen. Je kijkt natuurlijk waar ik gebleven ben. Je ziet me, je wilt mij achterna, maar je hebt vaart en de wind duwt je omver en je glijdt uit over de gladde stoeptegels. Ik hoor hoe hard je valt. Ik hoor
je vloeken. Ik loop door, langzamer dan ik al deed want jij hebt pijn, maar ik loop door. Waarom moet ik omkijken? Waarom zou ik dat doen?
‘Tom, verdomme!’
Je brult als ik al bijna de straat uit ben. Ik schrik ervan. Je brult zo hard. Je brult niet alleen om boven het lawaai van de wind en de regen uit te komen. Je wilt niet alleen dat ik je hoor, je wilt ook dat ik naar je luister. Ik houd mijn pas in.
Blijven staan is te veel gevraagd. Ik kijk over mijn schouder in jouw richting. Ik loop langzaam verder. Het mag duidelijk zijn dat ik niet op je kan wachten.
Als jij het weer op een lopen zet, hopend dat je me zult inhalen, wend ik mijn blik van je af. Met mijn handen in mijn zakken ga ik in de straat waar we woonden. Ik hoor één voet van je – de andere heb je verzwikt. Ik denk dat ik je hoor hijgen.
Huilen, misschien.
‘Tom, alsjeblieft!’
Bijna ben ik thuis. Bijna ben ik waar het licht brandt en waar het warm is. Mijn sleutel heb ik al.
Ik steek mijn hand uit naar het slot, omklem de sleutel, maar mijn hand blijft in de lucht hangen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik je dichterbij komen, je aarzelt. Ik krijg het koud en warm, in vlagen. Een paar stappen zet je nog, maar dan blijf je staan. Je ademt zwaar.
‘Tom’, zeg je. ‘Ik zie …’
‘We zien wel’, zeg ik.
Ik stop de sleutel in het slot van onze voordeur, en ga naar binnen. Ik sla de deur meteen, zonder omkijken, achter me dicht. Op de gang is het droog en stil en warm, ik kan er ongestoord ademen. Ik loop de trap op, naar boven, waar ik droge kleren kan vinden. Misschien stroom jij buiten van de stoep af. Misschien klamp je je vast. Misschien verdrink je in de regen.
‘Ik ben thuis!’ zeg ik tegen de open keukendeur.
Mijn moeder buigt zich voorover om mij te kunnen zien, en vraagt hoe het repeteren ging. Of jij geen zin meer had in een boterham, zoals anders. Ik zeg dat jij naar huis moest. Ik zeg dat ik moe ben. Ik zeg dat we na het repeteren beter niet hadden kunnen douchen, jij niet, ik niet, samen niet.
‘Hoezo?’ vraagt mijn moeder. Ze lacht. ‘Waarom niet?’
‘Zoveel water op één avond’, zeg ik.
‘O!’ zegt ze. Ze glimlacht erg lang naar me.
Later zitten we met z’n tweeën een hele tijd naar ons open boek te staren. Zij in het hare en ik in het mijne. Soms kijkt ze op, omdat ze denkt dat ik iets wil zeggen.
Soms kijk ik op, omdat ik denk dat zij iets wil zeggen.
Eén keer zegt ze ook echt iets. ‘Je haar blijft lang nat, jongen’, en ze gaat er met haar hand doorheen, alsof ze me wil troosten om iets. Alsof ik getroost moet worden. Ik heb geen verdriet.
Het gevoel van de hand van mijn moeder door mijn haar moet ik bewaren voor later. Voor zo meteen, misschien. Troost helpt. Wie weet wil mijn moeder wel horen hoe jij me na het douchen met een zachte handdoek hebt drooggewreven, maar dat je door mijn schuld mijn haren hebt overgeslagen.

ik hoop dat je hem mooi vond!
reacties bitte! hvjullieeeeee!!