Don't ever do stupid things for a boy..(SA)

Hoi, ik ben Tasha en de vriendin van Bill Kaulitz. Ik ben heel gelukkig bij hem, maar ik heb er een heel grote prijs voor moeten betalen. Een zware last die ik al een hele tijd meesleur. Laat me het jullie vertellen.
Het is vakantie, vrijdag en 1 dag voor het concert. Ja, ja het concert van Tokio Hotel! Ik heb voor het eerst afgesproken met Sylvie, een meisje die ik sinds 2 maand op facebook heb, om samen te gaan shoppen voor het concert. Ik kom aan in Berlijn en zie haar meteen staan. Ja, we hebben elkaar al op skype gezien. We geven elkaar een knuffel en trekken de stad in. Winkel in, winkel uit. Sylvie: “Ik vraag me af wat TH nu aan het doen is. Ze zijn toch al terug in het land he?" “Jup, sinds vanmorgen en wie weet zijn ze nu ook aan het shoppen!” Sylvie: “Omg! Dat zou zo cool zijn!” We gaan de winkel uit en er rijdt een grijze cadillac voorbij. “Aah, zo’n auto heeft Tom ook!” Hij parkeert een 100-tal meter verderop. Mijn ogen worden groot als ik een hoop zwarte stekels gevolgd door een dikke bos dreadlocks zie uitstappen. “Nee, dat kan niet..” Sylvie: “Omg toch wel! Dat zijn Bill en Tom!” “Whaaa en Georg en Gustav ook! Kijk!” En ze komen ook uit de auto, gevolgd door bodyguards. Sylvie: “Oh, ik ga erop af! Dan vraag ik een handtekening, babbelen we wat, gaan we samen shoppen en dan ’s avonds nog een terrasje en Voila deze avond nog heeft Bill mijn nummer!” “Haha, ons nummer bedoel je. Geweldig idee!” Maar dan komt de bitch in Sylvie naar boven. Sylvie: “Jij denkt toch niet dat je meekomt? Bill is van mij hoor!” Oké, dat wist ik dus nog niet, Sylvie is blijkbaar heel hebberig. “Komaan Sylvie, doe eens een beetje normaal. Je bent toch niet zo iemand die andere fans de ogen uitkrabt, omdat je denkt dat Bill alleen van jou is?” Sylvie: “Ik denk dat niet, trut, ik weet dat. Kijk hij komt zelfs al naar mij toe!” Ik zie dat de jongens onze richting uitkomen. “-Zucht- Sylvie, je moet nu niet beginnen schelden en ze komen toevallig naar hier omdat ze waarschijnlijk een leuke winkel hebben gezien!” De jongens zijn nu nog zo’n 30 meter van ons verwijderd. Sylvie: “Ik beslis zelf wanneer ik scheld en ga nu uit mijn weg. Bill is daar.” En ze geeft me een harde duw waardoor ik 2 meter opzij vlieg. “Oké, als je het zo wil spelen!” En ik geef haar ook een fikse duw terug. Wat er dan gebeurd speelt zich precies allemaal af in slow motion. Sylvie wijkt ook zo’n 2 meter opzij, maar struikelt dan. Ze valt naar achter en kijkt angstig naar mij. Ze landt op straat en uit mijn ooghoeken zie ik een tram afkomen. Ik gil haar naam en wil naar haar toe lopen, maar ik besef al dat ik nooit op tijd zal komen. Ik ren, maar 2 armen slagen zich rond mijn middel en trekken me weg de andere kant op. Ik hoor de piepende remmen van de tram en nog een ijselijke gil van Sylvie. Ik weet dat het te laat is, maar ik probeer me toch uit die armen te wurmen. Het lukt me en ik loop richting Sylvie. Ik zie de tram staan op de plaats waar Sylvie lag. Iets verder een schoen en haar handtas. Voor ik verder kan lopen, voel ik weer 2 armen rond mij die me tegenhouden. Deze keer verzet ik me er niet tegen en zak huilend op mijn knieën. De persoon die me vastheeft zet zich naast mij, maar laat niet los. “Shht, blijf hier, je wilt dit niet zien.” fluistert een bekende stem. Ik kijk op en zie door mijn tranen heen dat niemand minder dan Bill me nu zachtjes heen en weer wiegt. De andere jongens hurken nu ook rond mij, zodat ik niets meer zie van Sylvie of de tram. Bill: “Is ze..?” De jongens knikken zachtjes en slaan hun ogen neer. “Neeh….” En ik barst in huilen uit. Ik klamp me vast aan Bill en begraaf mijn gezicht in zijn jasje. Hij drukt mijn schokkende lichaam stevig tegen zich aan. Zijn hand gaat zachtjes door mijn haar en hij fluistert me troostende woorden toe. Als ik wat bedaard ben, staan we op. Ik zie een rode tent staan en overal politieagenten. We zetten ons in de politiecombi en worden meegenomen voor verhoor. Ik vertel het hele verhaal. Onze afspraak, de jongens die toekwamen, de ruzie en dan de val… De jongens bevestigen mijn verhaal en we mogen gaan. Het was tenslotte maar een ongeluk.
De jongens zijn me blijven steunen en na een tijdje werden Bill en ik een koppel. Sylvie was misschien geen hartsvriendin, maar ze is wel dood door mijn toedoen. In mijn dromen achtervolgen haar bange ogen en haar ijselijke gil me nog altijd. Gelukkig is het nu al wat geminderd en is Bill er om me te troosten als ik weer eens een nachtmerrie heb. Ik geef jullie allemaal 1 raad mee: Doe geen domme dingen voor een jongen..


ziezo, hopelijk vond je hem mooi ^^
reacties?