Hd. 29: Her whisper is the lucifer.

“Jij? Mij vermoorden?” Brengt David lachend uit. Hij kijkt me spottend aan en schud zijn hoofd. “Nu maak je het mooi”, hij laat mijn pols los en houdt zijn armen de lucht in, “je doet je best maar.”
De nijging om zijn lichaam aan stukken te reten met het mes in mijn hand, brandt in mijn lichaam. Loopt door mijn bloed en laat mijn arm opstijgen, de lucht in. Op weg om te zondigen.
Mijn lichaam beeft hevig wanneer ik mijn vingers stevig rondom het lemmet vouw. Ik laat mijn hoofd zakken en glimlach wat flauwtjes. Ik laat mijn hand ontspannen en het mes valt met een luid gekletter op de grond. “Dat is wat je zou willen, hé?” zeg ik tegen de oneindige duisternis die zich rondom mij neerstrijkt. “Je bent suïcidaal, David en je zou je dood lachend tegen moet komen, wanneer het meisje dat je misbruikt je op een moment als deze zou vermoorden. Je zou er om lachen, maar dat gun ik je niet.”
Ik kijk naar hem op en lach hem vals toe. “Wacht maar. Ik zál je vermoorden”, ik spuug de woorden bitter naar hem uit, de kilte overheerst het van het vuur in zijn ogen, “dit is alleen niet het juiste moment. Ik zal je verrassen. Ik zal er persoonlijk voor zorgen, dat je dood ongenadeloos wordt en ik zal lachend in de cel belanden. Het zal het waard zijn.”
Ik keer hem mijn rug toe en loop luid lachend te kamer uit. Het geluid, zo scherp als gebroken glas, weerkaatsend tegen de muren. Opgesloten in de kleine, benauwde ruimte, samen met het schepsel wat ik hartstochtelijk haatte.