Hd. 28: Her whisper is the lucifer.

Mijn hand blijft steken in de lucht, de beweging er van wordt me ontnomen. Roerloos, zonder vrijheid. Mijn adem stokt en mijn longen knijpen dicht.
Niet in staat om iets uit te brengen, niet in staat om me te bewegen.
Een grote hand omringt mijn pols, 2 ogen staren me woedend aan. Geen enkel spoor van vreugde. Enkel vlammen, ontstaan door de woede, die flakkeren in zijn ogen.
Ik herken alles aan hem. Elk detail van zijn gezicht staat als een tattoo in mijn hart gekrast. De kleur van zijn ogen, de vorm van zijn neus en de rode tint van zijn lippen. Zijn gespierde lichaamsbouw en zijn ongekamde, warrige haar. Alles aan hem was zo lieflijk, maar nu kon ik niets meer van die liefde in hem terugvinden. En ik wist honderd procent zeker dat het wederzijds was.
“David…” Mijn lippen vormen de letters van zijn naam, maar mijn stem kraakt en slaat over wanneer ik het uitspreek. “David,” zeg ik nogmaals.
Één blik in zijn ogen verteld meer dan duizenden woorden. Woorden worden betekenisloos wanneer je er niet op kunt vertrouwen, wanneer je ze niet wilt geloven en je er voor afsluit, net zolang, tot je er niets meer van herinnerd. Hij walgt van me.
De vlammen in zijn ogen verspreiden zich. Zo ver, dat ik niet meer kan geloven dat deze jongen ooit enige liefde voor me heeft gevoeld. Ik geloof er niet in, deze liefde heeft nooit bestaan.
Met mijn losse hand probeer ik zijn arm van me los te maken, maar hij is te sterk. Ik kreun wanneer ik zijn grip probeer te verzachten, de vingers die hij om mijn pols sloot los te wrikken.
“Nog een beweging, en ik vermoord je.” Zijn stem komt van de verte, hoewel het slechts een fluistering in mijn oor is. Dit was David niet. Ik hield van David, we zouden een perfect leventje leiden samen. De liefde die we voor elkaar hadden, kon niet zo uitgelopen zijn.
Ik negeer zijn woorden, loskomen is het enige wat nu telt. Ik moet loskomen, en het zou me nog lukken ook. “Niet als ik jou eerst vermoord”, sis ik naar hem, “Liefje…” Ik kijk hem met een bespottend lachje aan, vol nijd en sarcasme. De harde, valse lach die hij uitstoot, is niets meer dan een zachte piep in de verte.