004.

25 September 2002
Faith Moore
Ik hoorde hoe iemand een sleutel in het slot stak. De deur ging open en twee zwarte, leren schoenen stapten over de drempel. Ik hoefde niet op te kijken om te zien wie het was. Ik stond op en sloeg mijn armen om hem heen. Voor de zoveelste keer liepen er tranen over mijn wangen. Zijn hele trui werd nat, maar dat maakte niet uit. Mijn vader was de enige die mij accepteerde zoals ik was. Bij hem was ik veilig. Ik huilde zolang totdat ik geen tranen meer over had. Ik haalde nog een paar keer diep adem en maakte mij toen los van hem. Ik keek hem aan. Hij had een diepe, bezorgde frons op zijn voorhoofd. Aan zijn ogen kon ik zien dat hij honderden vragen had, maar hij wachtte totdat ik zou beginnen met praten. Net toen ik mijn mond opendeed en alles wilde gaan vertellen, maakte hij aanstalten om weg te lopen. ''Pap?'' Mijn stem klonk gespannen. Wat ga je doen? Hij glimlachte gerustellend. ''Thee zetten, volgens mij heb je mij nogal veel uit te leggen.'' Ik knikte en liep naar de eettafel. Ik plofte neer op een van de stoelen. Terwijl ik wachtte, probeerde ik een zo goed mogelijke manier te bedenken om alles uit te leggen. Ik moest het hem duidelijk maken dat ik niet meer zo verder kon gaan. Een trommel met koekjes werd onder mijn neus geduwd. Net alsof ik nu trek had in eten. Mijn vader ging zitten in de grote stoel tegenover mij. ''P-pap'', begon ik maar meteen, ''je weet toch hoe gemeen de kinderen in mijn klas zijn? Dat ze mij pesten en duwen en…'' ''Ja'', onderbrak hij mij, ''dat weet ik.'' Zijn gezicht stond bezorgd. ''Je bijt toch wel van je af, toch meissie? Jij verdiend het niet hoor, om zo behandeld te worden.'' Ik keek hem verontwaardigd aan. ''Wat denk je nu zelf? Dat kan ik toch helemaal niet! Ze zijn met veel meer en ook nog is sterker… Je snapt toch wel dat ik hun niet in mijn eentje aan kan?'' Ik hoorde hoe wanhopig het klonk. Mijn vaders gezicht vertrok. ''Maar natuurlijk begrijp ik dat. Het was ook dom van mij om dat te denken.'' Zwijgend staarde ik naar de schaafwond op mijn handen. Het brandde. ''Ze hebben me weer gevolgd'', ging ik verder, ''eerst vroegen ze om snoep en geld en daarna lieten ze me struikelen. Toen ik daarna weg rende, gooide ze stenen.'' Ik voelde mijn tranen weer opkomen. Vlug knipperde ik ze weg, ik zou nu niet weer gaan janken. Ik gluurde vanonder mijn wimpers naar mijn vader om zijn reactie te peilen. Hij keek strak voor zich uit. Dat deed hij altijd als hij diep nadacht. Ik hoopte vurig dat hij een oplossing voor mij had, want ik wist het niet meer. Hij richtte zijn ogen weer op mij. ''Ik weet misschien iets, maar je moet het wel willen.'' Ik ging meteen rechtop zitten. ''Wat dan?'' Hij glimlachte geheimzinnig. ''Misschien ben jij wel niet zo sterk als hen, maar wie zegt dat je daar niks aan kunt doen?'' Ik trok mijn wenkbrauwen op. ''Wat bedoel je precies?'' Hij klapte enthousiast in zijn handen. ''Kickboksen! Ik deed het vroeger ook al als klein jongetje.'' Zijn ogen glommen. ''Ik werd er niet alleen sterker van, ook mijn zelfvertrouwen ging er een stuk meer op vooruit.'' Ik keek hem verbaasd aan, daarna begon ik te lachen. ''Weet je, dat is misschien nog niet eens zo’n slecht idee.'' Zijn mondhoeken krulden omhoog. ''Mooi zo, dus je gaat het proberen?'' Ik haalde mijn schouders op. ''Ach, waarom ook niet.'' ''Dan ga ik nu meteen op internet kijken of ik iets geschikts kan vinden'', zei hij terwijl hij van tafel opstond. Ik moest glimlachen. Zijn enthousiasme was erg aanstekelijk. ''Pap'', zei ik nog vlug voordat hij de kamer uitliep. Hij draaide zich om. ''Dankje.''