Chapter 55. Another memory

Ravens pov:

Ik werd meegesleurd, de duisternis in. De tijd om me heen leek te vertragen, totdat ik met een klap neerkwam op de grond. Gedachten kwamen in me op, gedachten die niet van mij waren, waar ik geen controle over had. Ik deed niet eens meer moeite om ze tegen te houden en liet me overspoelen door de woorden.
Dagen lag ik hier. Elke dag voelde ik me zieker worden, en trok de pijn meer weg. Of ik verbeet het. Mijn ogen waren nauwelijks meer open te houden. Honger had ik niet, evenals dorst. Het gebonk in mijn hoofd werd met de dag erger. Mijn been lag in een of andere gekke houding, nadat ik was gevallen. Opstaan was gewoon onmogelijk. Ik wilde het ook niet eens. Waarom zou ik ook? Nog even en ik was weg. Voor eeuwig. Niemand die me zou missen. En het zou eindelijk zijn zin krijgen. Na me jaren te hebben gemarteld. Jaren van pijn, van verdriet. Waardoor mensen na een poosje dachten dat ik harteloos was. Misschien was ik ook wel harteloos. Harteloos gemaakt. Door alles wat er was gebeurt. Mijn tranen waren gewoon op. Mijn hart was zo vaak gebroken, dat het niet meer te helen was. Dan is het natuurlijk ook onmogelijk om het opnieuw te breken. En toch... elke keer als ik bij hem was leek het opeens of ik weer gevoel kreeg. Dat ik ook emoties had. Dat ik net zo was als alle andere. Gewoon even het normale meisje zijn, gewoon even kunnen genieten van het leven. Maar elke keer kwamen de beelden van het verleden weer terug, en brokkelden de stukjes hart die hij net weer aan elkaar had gelijmd weer uit elkaar. En dan het gevoel alsof mijn borst werd opengehaald. En elke keer als hij me vast pakte... het gevoel dat hij er voor me was, dat hij me niet kwijt zou raken, dat hij me zou herkennen, dat er nooit meer iets ergs zou gebeuren. Dat gevoel dat ervoor zorgde dat hij in gevaar was. Het zou hem niet meer kunnen krijgen, als ik weg was. Hij had toekomst. Vol liefde, geluk en zo kleurrijk. En wat had ik? Ik leefde in het verleden. Alsof ik veel keus had. Ik had geen toekomst. Dat heb ik nooit gehad. Ik had mezelf te lang voor de gek gehouden. Dat het allemaal wel goed zou komen, dat het ooit allemaal zou stoppen, dat er iemand kon zijn die voor eeuwig bij me zou zijn en me voor altijd lief zou hebben. Maar zo iemand was er niet.
Steeds verder viel ik weg. Plotseling hoorde ik geschreeuw van ver weg. 'Hou vol!' riep het. 'Nee, ik moet gaan,' wilde ik antwoorden maar ik had de kracht niet om mijn mond open te doen. Voor me verscheen een engel. Zijn bruine ogen keken me doordringend aan. 'Wat er ook gebeurt, wat je ook ziet, blijf bij me,' fluisterde hij. Ik wist mijn hoofd licht te schudden. 'Het komt allemaal goed, dat beloof ik,' ging de engel verder. 'Kan niet, het is nog nooit goed gekomen,' antwoordde ik. De engel gaf geen antwoord. Toen verdween de engel en werd het weer helemaal zwart. Ver weg zag ik een wit licht. Stap voor stap liep ik erheen. Ik zag prachtige bloemen en ik hoorde de vogels naar me roepen. 'Wat je ook gebeurt, wat je ook ziet, blijf bij me,' klonk de stem van de engel weer door mijn hoofd. Toch liep ik verder. Toen stond ik vlak voor de grote poort. Achter me was alleen maar duisternis, en voor me waren de prachtige groene, lichte velden. Ik wilde de poort openen. Opeens werd ik hard naar achteren getrokken. 'Faith!' klonk de stem van de engel. De stem zit vol met liefde, met verdriet om mij. Ik draai me om en zag twee prachtige bruine ogen. 'Als ik met je mee ga, blijf je dan bij me?' vroeg ik smekend. Hij knikte. Zijn hand sloot zich om de mijne en hij leidde me voorzichtig mee de duisternis in.